Τα Τεμπη θα έπρεπε να ήταν αφορμή να ανοίξει η συζήτηση για την ουσιαστική αξιολόγηση στο δημοσιο ώστε ούτε οι κάθε Καραμανληδες να μπορούν να διορίζουν όποιον τους καπνίσει, ούτε οι άχρηστοι να παριστάνουν τους σταθμάρχες. Αλλά αφήνει ο λαϊκισμος να γίνουν τέτοιες κουβέντες;
— Γενικώς Γραμματέας (@HonErich) January 31, 2025
Ο σταθμάρχης ως ΔΥ προστατεύεται από όλους αυτούς τους ευαισθητούληδες που ζητούν δικαιοσύνη για τα Τέμπη.
— George Lee (@Harhalas) February 13, 2025
Η αξιολόγηση απαγορευμένη λέξη. pic.twitter.com/Fwu5QYwCCc
Toυ Άρη Αλεξανδρή
«Η Ελλάδα θα αποκτήσει σύγχρονους σιδηροδρόμους, καλύτερα και ασφαλέστερα μέσα μαζικής μεταφοράς». Εκεί καταλήγει η αγανακτισμένη ανάρτηση του Ακη Σκέρτσου για τους απανταχού συνωμοσιολόγους και τα έξαλλα σενάρια που διακινούν σχετικά με την εμπλοκή της κυβέρνησης σε κάθε πιθανή κι απίθανη τραγωδία. Η ουσία του μηνύματος είναι μάλλον ότι το κράτος προχωράει κι εξελίσσεται παρά τις γκρίνιες και τα φυσικά ή τεχνητά προσκόμματα. Δεν είναι ξεκάθαρο όμως αν η παραπάνω δήλωση αποτελεί δέσμευση ή ευσεβή πόθο.
Πότε θα αποκτήσει η Ελλάδα σύγχρονους σιδηροδρόμους, καλύτερα και ασφαλέστερα μέσα μαζικής μεταφοράς;
Πώς θα τα αποκτήσει;
Τι έχει κάνει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση προς αυτήν την κατεύθυνση;
Αν ο υπουργός είχε απαντήσεις σε αυτά, ίσως η οργισμένη του ανάρτηση να αποτελούσε πράγματι μια δίκαιη απόκριση προς όλους όσοι ηδονικά εμπορεύονται τα εθνικά μας δράματα και τρέφονται από αυτά μέχρι σκασμού. Οσο όμως η επανόρθωση του κράτους μένει σε εκκρεμότητα, η εκκρεμότητα αυτή θα επισκιάζει τη συνωμοσιολογία και τη χυδαιότητα. Είναι σημαντικό να ζούμε σε μια χώρα απαλλαγμένη από στυγερούς πτωματοφάγους, αλλά είναι σημαντικότερο να απαλλαγούμε πρώτα απ’ ό,τι μας γεμίζει πτώματα.
Δεν είναι καλή εποχή για αντίσταση στον λαϊκισμό και στις μικρές ή μεγάλες παραφυάδες του. Η εγχώρια και διεθνής συγκυρία έχει γυρίσει την πλάτη στον ορθολογισμό και ευνοεί κυρίως όσους έχουν ταλέντο στη φωνασκία και στην αγκιτάτσια. Καθώς ο τραμπισμός εξαπλώνεται στην Ευρώπη επενδύοντας σε όλες εκείνες τις αδυναμίες της που την καθιστούν ευάλωτη στα κηρύγματά του (προσφυγικό, φτώχεια, εθνικισμός, συντηρητισμός, υπαρξιακή ανασφάλεια, αίσθημα «μη ανήκειν»), η QAnon εκδοχή του βρίσκει στην Ελλάδα πρόσφορο έδαφος για αρκετούς λόγους: η κακή μας σχέση με την κριτική σκέψη, η έφεσή μας στην παραπληροφόρηση, η ιστορική καχυποψία μας απέναντι στην εξουσία και η στερεότυπη (πλην ανθρωπολογικά αδιαμφισβήτητη) παράμετρος του μεσογειακού ταμπεραμέντου τείνουν να δίνουν υπόσταση στο ανυπόστατο και να ενθαρρύνουν την κατασκευή εξωφρενικών σεναρίων.
Οι υπόνοιες λοιπόν ότι πίσω από κάθε προβεβλημένο έγκλημα βρίσκεται μια κυβερνητική σκιά κι ότι ένας άγνωστος αριθμός εγκλημάτων συνδέονται μεταξύ τους και σημαίνουν κάτι (τι άραγε; Αυτό αλλάζει κάθε εβδομάδα) είναι κατά ένα μέρος παράγωγο της τρέχουσας κουλτούρας, αλλά, κατά ένα άλλο, έκφανση της ιδιοσυγκρασίας μας.
Αυτό όμως δεν αθωώνει, αντιθέτως εκθέτει την κυβέρνηση: η τυπική υποχρέωση των πολιτικών ιθυνόντων να σέβονται θεσμούς και διαδικασίες γίνεται ιερή και αναπόδραστη όταν οι συνθήκες είναι τόσο άγριες. Για να κυβερνήσεις αποτελεσματικά ένα λαό, πρέπει να τον γνωρίζεις.
Οποιος επιθυμεί να αναλύσει την ανθρωπογεωγραφία των εξοργισμένων πολιτών οφείλει να κάνει μια θεμελιώδη διάκριση ανάμεσα σε αυτούς που παραμένουν στο στρατόπεδο της λογικής κι εκείνους που το έχουν εγκαταλείψει. Είναι κατανοητό ότι το τσουβάλιασμα βολεύει μια κυβέρνηση που δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της, όμως δεν είναι όλοι οι διαμαρτυρόμενοι συνωμοσιολόγοι· δεν είναι όλοι οι σοκαρισμένοι με την υπόθεση των Τεμπών και τον χειρισμό της άνθρωποι που θέλουν να «αποσταθεροποιήσουν τη χώρα», να «εργαλειοποιήσουν τον πόνο» και να «πλήξουν την κυβέρνηση».
Αυτή είναι μια εξαιρετικά αφελής, προσβλητική και ναρκισσιστική προσέγγιση (μας χτυπούν οι κακοί επειδή είμαστε καλοί!).
Από την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που, πράγματι, πάνω στον θυμό τους για την αδικία δεν υπολογίζουν τίποτα, ούτε καν το δίκαιο ή την αλήθεια. Αυτούς η πολιτική τούς έχει χάσει· ίσως όμως μπορούν μόνοι τους να βρουν τον δρόμο της επιστροφής, αρκεί να σκεφτούν σοβαρά για το συμφέρον τίνος αγωνίζονται.
Τι θα συμβεί στο έγκλημα των Τεμπών αν συνεχίσουν κάθε μέρα να προστίθενται σε αυτό εικασίες, φαντασιώσεις, fake news και εκδηλώσεις υστερίας;
Τι θα του συμβεί αν σταματήσει να αντιμετωπίζεται ως κεντρική ιστορία και χαθεί μέσα σε στρώσεις παράλληλων αφηγημάτων και τηλεοπτικού θεάματος;
Θα γίνει ένα με το όλον της ασχημοσύνης, θα ξεχαστεί και…
μαζί με αυτό, θα ξεχαστούν και οι υπαίτιοί του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου