🚨Trump has the whole crowd dancing the YMCA and caps it off with the iconic Trump Swing 🏌️♂️⛳️ pic.twitter.com/QKwyElI0Nb
— Autism Capital 🧩 (@AutismCapital) December 6, 2024
Η πρώτη του εκλογή αντιμετωπίσθηκε ως ιστορικό ατύχημα. Ενα στραβοπάτημα της λογικής, που οι κοινωνίες, με τα πολυεργαλεία του ορθού λόγου, μπορούν να αποκαταστήσουν.
Η επίθεση των οπαδών του στο Καπιτώλιο θεωρήθηκε πράξη απελπισίας. Ενα είδος δημοκρατικής αυτοχειρίας. Ετσι τουλάχιστον την αντιμετώπισαν όσοι πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι καταδικασμένος να βελτιώνεται και οι δημοκρατικοί θεσμοί είναι τόσο ανθεκτικοί ώστε να μην κινδυνεύουν από κανέναν αντίπαλο ή εχθρό, όσο ισχυρός κι αν είναι.
Μια αντίληψη που έλκει την καταγωγή της από τον προηγούμενο αιώνα, την ήττα του ναζισμού και του φασισμού και την κατάρρευση του κομμουνισμού. Ο δυτικός κόσμος είχε αποβάλει οριστικά και διά παντός τον αυταρχισμό από τους κόλπους του.
Τέσσερα χρόνια μετά την εισβολή των οπαδών του στο Καπιτώλιο, ο Τραμπ σάρωσε στις εκλογές. Για να αποδειχθεί ότι η πρώτη του νίκη δεν ήταν ατύχημα. Ηταν ένα ιστορικό γεγονός που βρήκε τη θέση του στον κόσμο του 21ου αιώνα και θα σημαδέψει τα χρόνια που έρχονται.
Από το «ατύχημα Τραμπ», περάσαμε στην «εποχή Τραμπ». Στην εποχή ενός εγωκεντρικού ηγέτη, ο οποίος ταυτίζει τα συμφέροντα της χώρας του με τις επιθυμίες του, βουλιμικός της εξουσίας, αχόρταγος για πλούτο, υπερόπτης απέναντι στους θεσμούς.
Απροκάλυπτα αυταρχικός: χαρακτηριστικό ότι επέλεξε τους συνεργάτες του με μόνο κριτήριο την εμπιστοσύνη. Κάπου ανάμεσα στον Τραμπ, τον Πούτιν και τον Σι, αναρωτιέμαι πόσος ζωτικός χώρος έχει απομείνει για τις δυτικές δημοκρατίες στην Ευρώπη η οποία αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με το μικρό γαλατικό χωριό.
Αφήνω σε άλλους αρμοδιότερους εμού να κρίνουν τις προθέσεις του για την οικονομία και τους αγαπημένους του δασμούς.
Για τη Γροιλανδία, τον Καναδά και τον Παναμά εμπνεύσθηκε από τον Πούτιν. Ο Πούτιν με την εισβολή στην Ουκρανία ανέτρεψε τις διεθνείς ισορροπίες για να αποκτήσει ζωτικό χώρο. Ο Τραμπ θέλει να κάνει το ίδιο με τις ΗΠΑ επί τρία.
Θα μπούμε σ’ έναν ανταγωνισμό υπερτροφικών εγώ, όπου το ένα θα προσπαθεί να υπερκεράσει το άλλο επιδεικνύοντας τη δύναμή του;
Τίποτε δεν αποκλείεται. Το πρόβλημα είναι πως η Ευρώπη είναι στη μέση.
Και το ερώτημα είναι …
αν οι πολιτικές ελίτ της είναι σε θέση να εκτιμήσουν την πρόκληση Τραμπ.
Ακόμη δεν έχουν βρει τους τρόπους για να αντιμετωπίσουν την επέλαση του λαϊκισμού, να αγγίξουν με τον δικό τους τρόπο τις ευαισθησίες των κοινωνιών τους, είτε είναι η ανασφάλεια που προκαλεί η μετανάστευση είτε η πολιτισμική αστάθεια της woke ιδεολογίας.
Τότε ποια θα είναι η διαφορά τους από τους λαϊκιστές;
Οι λαϊκιστές επιχειρούν να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους και διχάζουν υπονομεύοντας τη δημοκρατία.
Η Αμερική είναι διχασμένη;
Μα και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι διχασμένες. Μάλλον ετοιμάζονται να μπουν στην εποχή Τραμπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου