Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Η σιωπή για τον Καραμανλή ήταν επίχρυση. Η αφωνία αποδείχθηκε για τον ίδιο ασφαλής επιλογή. Τον προστάτευσε από τα βέλη για την πρωθυπουργία του.
Εξίσου όμως, αν όχι περισσότερο, προστατευτική θα ήταν και μια σιωπή εν αποστρατεία. Ο πρώην πρωθυπουργός επέλεξε τη σκιώδη δημόσια παρουσία – αδρανής, αλλά όχι απών. Αποσυρμένος αλλά με αποζημιούμενο αξίωμα. Κάποιοι αναρωτιούνται, «γιατί;».
Γιατί προτίμησε την επιτήδεια από την καθαρή σιωπή;
Γιατί επωμίστηκε το βάρος να είναι το μόνο μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου που διατήρησε την ιδιότητα επί δεκατρία και πλέον χρόνια, χωρίς να έχει καταγραφεί στα πρακτικά ούτε μια συλλαβή του;
Η απάντηση που δίνουν οι υποστηρικτές του παρουσιάζει ένα στατικό πολιτικό κεφάλαιο, που σαν κυκλώπειος λίθος φρουρεί το ληξιαρχείο της παρατάξεως. Η υπηρεσία που προσέφερε ο Καραμανλής ήταν να υπάρχει ως φορέας του ονόματός του. Κι αυτό, λένε, ήταν αρκετό για να τον καθιστά «εγγυητή της ενότητας».
Ομως ούτε η διαχείριση του κληρονομημένου κεφαλαίου υπήρξε όσο στατική φαίνεται. Ο Καραμανλής έφυγε από την πρωθυπουργία προκαλώντας εκλογές που ήξερε ότι θα έχανε. Αποδείχθηκε μια ευφυής διαφυγή από το πολιτικό κόστος της χρεοκοπίας που καραδοκούσε. Λίγοι πολιτικοί θα είχαν την προνοητικότητα να αναδεχτούν μια αναμενόμενη ήττα, από το να υποστούν τον επικείμενο όλεθρο.
Εξίσου ενεργητική ήταν και η διαχείριση της υστεροφημίας του, παρά τη δική του φαινομενική αδράνεια. Ο Καραμανλής δεν μιλούσε. Υφαινε όμως για λογαριασμό του το αφήγημα της απαλλαγής του η ραπτομηχανή του αντιμνημονίου. Δεν έφταιγε η διακυβέρνηση 2007-2009 και η στατιστική της χαρτοπετσέτας για τη χρεοκοπία. Εφταιγαν οι Γερμανοί που εκβίαζαν με τη Siemens και ο πράκτοράς τους, ο Γεωργίου, που ήθελαν να μας υποδουλώσουν για να μας κλέψουν τους υδρογονάνθρακες. Δεν χρειάζεται να πιστέψει κανείς σε παρασκηνιακές ωσμώσεις και συμπαιγνίες· δεν χρειάζεται να επικαλεστεί Παυλόπουλο και Παπαγγελόπουλο, για να δει ότι η αθώωση του νεοκαραμανλισμού ταυτίστηκε με τον συριζαϊκό λαϊκισμό στη βασική παραδοχή ότι η κρίση ήταν εξωγενής.
Η υστεροφημία του «εγγυητή» της Ν.Δ. κατέληξε να γίνει outsourcing στους αντιπάλους της.
Φαίνεται ότι έτσι, χωρίς να ιδρώσει, ο πρώην πρωθυπουργός κέρδισε την κούρσα της λήθης. Ο,τι τον βάραινε ψιλοξεχάστηκε. Δεν θα είναι κανείς μας εδώ για να δει πώς θα τελειώσει ο μαραθώνιος της ιστορικής μνήμης, από την οποία καταφέρνει προσέτι να δραπετεύει.
Σε μία από τις πρώτες ομιλίες του Μητσοτάκη ως προέδρου της Ν.Δ., ο φακός είχε συλλάβει τον Καραμανλή, τη στιγμή που ο ομιλητής έκανε την εθιμοτυπική αναφορά στους προκατόχους του. Ο Καραμανλής γυρίζει στον Σαμαρά που κάθεται δίπλα του και του λέει με τον βροντώδη καγχασμό του: «Εχω βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να σου χτυπάω παλαμάκια, ρε μ…».
Είχε...
βαρεθεί τα πάντα από νωρίς.
Και πια βαρέθηκε να βαριέται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου