Στην Ελλάδα το πολιτικό κλίμα βρίσκεται διαρκώς στα όρια της ανάφλεξης, ένα πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα είναι φυσικό να του βάλει φωτιά. Σήμερα γίνονται προσπάθειες η φωτιά να επεκταθεί σε χώρους εργασίας, σε σχολεία και πανεπιστήμια, σε γήπεδα, δρόμους, πλατείες. Για να δηλώσουμε την εύλογη αγανάκτησή μας για το συμβάν, αλλά επί της ουσίας για να θαφτεί το μεγάλο πρόβλημα της χώρας: η έλλειψη αξιοκρατίας και αξιολόγησης στο Δημόσιο.
Τα κόμματα θα υπερασπιστούντο δικαίωμα στην αβελτηρία. Και πάνω σε αυτό θα διεκδικήσουν την ανακατανομή των ψήφων του εκλογικού σώματος.
Στόχος;
Μια επόμενη κυβέρνηση που δεν θα πειράξει τίποτα.
Το τραγικό δυστύχημα έφερε στην επιφάνεια την Ελλάδα που αρκετοί θέλουν να αφήσουν πίσω. Οι κυβερνητικές ευθύνες για την κατάσταση στον ΟΣΕ είναι σοβαρές και αναδεικνύονται όσο μαθαίνουμε περισσότερα.
Δεν ενδιαφέρουν οι αυτονόητες ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης, διότι αλλάξαμε μηχανοδηγό ακριβώς για να αποφύγουμε τη μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα. Τέσσερα χρόνια είναι αρκετά για να μαζέψει μια ισχυρή κυβέρνηση τον ΟΣΕ που διαχειρίζεται ένα σιδηροδρομικό δίκτυο 2.800 χλμ. εκ των οποίων ιδιαίτερο φόρτο αντιμετωπίζουν μόνο τα 600 χλμ. που συνδέουν την Αθήνα με τη Θεσσαλονίκη. Αλλά, ως φαίνεται, τα τέσσερα χρόνια είναι λίγα όταν πρόκειται για μία από τις εναπομείνασες ΔΕΚΟ που επιμένει να ζει στη δεκαετία του ’80. Ωραία χρόνια.
Ξαφνικά η Ελλάδα είδε μπροστά της παλιούς γνώριμους. Φορτοεκφορτωτής που μετεκπαιδεύτηκε για να γίνει σταθμάρχης στον πιο σημαντικό σταθμό του δικτύου, αλλά μάλλον δεν έμαθε και πολλά. Παλιοί που ήθελαν να έχουν το τριήμερό τους και βισμάτωσαν τον «ψάρακα» εν γνώσει της ασχετοσύνης του να χειριστεί την τηλεδιοίκηση του δικτύου. Συνάδελφοι που έφυγαν νωρίτερα ή πήγαν για σουβλάκια και ουδόλως νοιάστηκαν για τους ταξιδιώτες που άφηναν στο έλεος ενός «επικίνδυνου». Κεντρικό σύστημα που δεν είχε την εποπτεία του δικτύου. Όχι πως είναι άγνωστα για τον δημόσιο τομέα, είναι ήθη που αντέχουν. Όταν συμβαίνει ένα προαναγγελθέν κακό με 57 νεκρούς, βγαίνουν στην επιφάνεια για να καλυφθούν και πάλι κάτω από το χαλί της τρέχουσας επικαιρότητας.
Και πάλι, ξαφνικά, η αξιολόγηση των ΔΥ γίνεται επίκαιρη. Διότι ο «σταθμάρχης» είχε πιστοποίηση, έστω και αν το μόνο που έμαθε είναι να φέρνει τρένα σε μετωπική. Το σύστημα τον είχε ντεμέκ εκπαιδεύσει και ακόμα πιο ντεμέκ αξιολογήσει. Και πέφτουν από τα σύννεφα όσοι αφελείς νομίζουν ότι το Δημόσιο μπορεί να αξιολογήσει τους υπαλλήλους του.
Το έχω ξαναγράψει. Θα πάει ο διευθυντής ή ο σχολικός σύμβουλος να αξιολογήσει τον δάσκαλο, τον συνάδελφό του, αντικειμενικά; Και μετά; Θα απολυθεί κανείς; Ή μήπως θα επέστρεφε ο «σταθμάρχης» στον χώρο των αποσκευών;
Για να κάνεις σοβαρή αξιολόγηση πρέπει να υπάρχουν αλγόριθμοι, πρωτόκολλα, αδέκαστοι κριτές. Χωρίς εκπαιδευμένους ειδικούς επιθεωρητές και μάλιστα εξωτερικούς δεν γίνεται σοβαρή αξιολόγηση, ούτε φυσικά χωρίς επιπτώσεις. Ειδικά σε περιπτώσεις εκτίμησης κινδύνου από ανθρώπινο λάθος. Για τα σχολεία δεν συζητάμε, παρτάκι κανονικό.
Οι μεταρρυθμίσεις είναι ανεκτές όταν δεν απευθύνονται στο στενό ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, όταν δεν έχουν επιπτώσεις στους υπαλλήλους του. Διότι το δημόσιο εργάζεται πρωτίστως για τους εργαζόμενους σε αυτό. Μια χαρά το «112» αφού δεν ενοχλεί κανέναν ΔΥ, αν και τρομοκρατεί, όπως λένε, τους πολίτες. Ωραία και η ψηφιακή αναβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, κάνουμε τις συναλλαγές με το κράτος από το σπίτι μας. Αυξήθηκαν οι εξαγωγές, ανέκαμψε η οικονομία, πάει τρένο το ΕΣΠΑ, τρέχει η ανάπτυξη, ακμάζει ο τουρισμός, έρχονται επενδύσεις, πέφτουν οι τιμές της βενζίνης, δίνονται επιδόματα. Όλα καλά, αφού κυκλοφορεί χρήμα και μειώνεται η ανεργία. Μόλις όμως πας να πειράξεις τα «άγια των αγίων» του κράτους, το κράτος των μετακλητών και των κολλητών, τα πράγματα αγριεύουν.
Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην 1η τετραετία τους απέφυγαν να συγκρουστούν με την παθολογία του δημόσιου τομέα. Ενδεχομένως την ιεράρχησαν δεύτερη, την άφησαν για μετά ή και για καθόλου. Δεν έβαλαν καν στη συζήτηση μια καθολική αλλά πραγματική απογραφή και αξιολόγηση των δημόσιων δομών και ειδικότερα των πιο σημαντικών. Αυτών που έχουν άμεσες επιπτώσεις στη ζωή και την ασφάλεια των πολιτών. Διότι δεν είναι όλα τα πράγματα «ψηφιακά πορτοφόλια» και ψηφιακά ραντεβού για εμβολιασμό. Υπάρχουν και η αρρώστια και ο θάνατος.
Η δικαιοσύνη συνεχίζει να κρατάει επί πολλά χρόνια όμηρους, αθώους και ένοχους.
Η δημόσια υγεία αδυνατεί να βελτιώσει την «εμπόλεμη ζώνη» των εφημεριών στα νοσοκομεία.
Η δημόσια παιδεία καρκινοβατεί, δουλεύει με νησίδες αριστείας, ή στηρίζεται στις βοήθειες της ιδιωτικής.
Εστίες ανομίας σε όλη την επικράτεια διαχειρίζονται κατά το δοκούν την ασυλία τους.
Η ζούγκλα των δρόμων υγιαίνει ελλείψει ίχνους τροχαίας.
Η δημόσια φροντίδα για τους ηλικιωμένους και τους ανήμπορους είναι τουλάχιστον ανεπαρκής.
Οι πολίτες θα εύχονταν να μην υπάρχει Τοπική Αυτοδιοίκηση αφού μάλλον τους προσθέτει προβλήματα παρά τους επιλύει.
Η αναξιοκρατία στο Δημόσιο είναι προστατευμένη από τη συνδικαλιστική νομενκλατούρα και την «προοδευτική» πολιτική κάστα.
Η κυβέρνηση απέφυγε τη σύγκρουση με το βαθύ κράτος, το βαθύτερο κόμμα και την αβυσσαία ζώνη της αντιπολίτευσης ένθερμο οπαδό του αναχρονισμού και της οπισθοδρόμησης. Ή και βολεύτηκε για να βολέψει ημετέρους του ευρύτερου χώρου, τα δικά της παιδιά. Έγινε το τραγικό δυστύχημα και η θερμοκρασία του πολιτικού σκηνικού έπιασε το όριο ανάφλεξης. Τώρα τρέχουμε. Ο αντισυστημισμός σηκώνει και πάλι κεφάλι, κυρίως στους νέους. Το brain drain δικαιώνεται στα μάτια πολλών και αναμένεται έξαρση. Η ελπίδα υποχωρεί και δίνει χώρο στην απελπισία. Οι επιτυχίες υποβαθμίζονται και οι αποτυχίες γεμίζουν την οθόνη. Τηλεμαϊντανοί και «δημοσιογράφοι» κουνάνε δάχτυλο και πραγματικοί δημοσιογράφοι προγράφονται. Γίνονται προσπάθειες για βία στους δρόμους, για 2008. Αν και συγκρατημένες λόγω των επικείμενων εκλογών και του φόβου των «κυρ-παντελήδων».
Δεν θα πισωπατήσουμε. Υπάρχει μια Ελλάδα, σχετικώς πλειοψηφούσα, που δεν θα επιτρέψει στο κύμα του αρνητισμού να τουμπάρει τη χώρα. Είναι όμως...
η ίδια Ελλάδα που απαιτεί, όχι απλά να μάθει την αλήθεια για την απώλεια των 57 ψυχών, αλλά να δει εν τοις πράγμασι τη συγγνώμη του πρωθυπουργού.
Το κάθε υπουργείο γνωρίζει τους τομείς που χωλαίνει, γνωρίζει και τις λύσεις. Ας γίνουν οι λύσεις αυτές αντικείμενο της προεκλογικής συζήτησης. Θα είναι κάτι, έστω το λιγότερο, στη μνήμη των αδικοχαμένων παιδιών. Ας αρνηθούμε μια φορά την κοκορομαχία και την καταγγελία και ας κάνουμε αληθινή πολιτική. Για να γίνει ο πόνος μεταρρυθμιστική ορμή που έγραψε και ο δάσκαλός μας, χρειάζονται πολιτικές θέσεις και θάρρος ταχύτατης εφαρμογής. Υ
πάρχουν αποθέματα; Και κυρίως είναι διαθέσιμα;
Κάποιοι άλλοι πάλι είναι πιο απαισιόδοξοι και αναρωτιούνται. Μήπως τελικά είμαστε μόνο το μειοψηφικό ποσοστό του δημοψηφίσματος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου