Το δικαστικό υπερθέαμα που έληξε με την δικαίωση του Τζόνι του Ντεπ (στο κομμάτι που έχει να κάνει με την κακοποιητική του συμπεριφορά έτσι όπως αυτή περιγράφηκε από την Άμπερ τη Χερντ) απέδειξε, με αρκετά σαφή τρόπο, το πόσο χαζό, επιπόλαιο και επικίνδυνο είναι να πιστεύεις καταγγελίες ανθρώπων που δεν γνωρίζεις, για γεγονότα που δεν ξέρεις και που δεν έχουν ερευνηθεί, μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι που καταγγέλουν είναι γυναίκες οι οποίες στρέφονται εναντίον αντρών.
Ο Τζόνι ο Ντεπ συκοφαντήθηκε, έγινε κόκκινο πανί για πολλούς επιδειξιομανώς ευαίσθητους, έχασε δουλειές απλώς και μόνο επειδή εκατομμύρια άνθρωποι ήταν έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε ξεφούρνιζε η πρώην σύζυγός του και ταίριαζε με το πολύ μοντέρνο και απολύτως σεξιστικό αφήγημα σύμφωνα με το οποίο οι άντρες είναι πάντα θύτες και οι γυναίκες πάντα τα θύματα. Το σεξιστικό αφήγημα που μετατρέπει το «όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου» σε «το μόνο που αρκεί για την ενοχή ένός άντρα είναι η καταγγελία μιας γυναίκας».
Το «εγώ αδερφή μου σε πιστεύω» είναι το πιο σεξιστικό σύνθημα που έχω ακούσει και όπως κάθε τι σεξιστικό είναι επικίνδυνο και για τους άντρες και για τις γυναίκες.
Για τους άντρες γιατί τους καθιστά έρμαιο στις ορέξεις κάθε αρπακτικού και για τις γυναίκες γιατί η τυφλή εμπιστοσύνη σε κάθε γυναίκα που καταγγέλει, αδικεί αυτές που καταγγέλουν πραγματικά περιστατικά.
Υφίσταται πατριαρχία; Προφανώς.
Υπάρχουν γυναίκες που πέφτουν θύματα κακοποιητικών αντρών; Φυσικά.
Η πατριαρχία παιζεί ρόλο σε αυτό; Εννοείται. Αλλά ο τρόπος να αντιμετωπιστούν οι κακοποιητικές συμπεριφορές δεν είναι η πίστη σε κάθε καταγγελία που κάνει μια γυναίκα η οποία όχι μόνο δεν είναι αδερφή σου αλλά σου είναι και εντελώς άγνωστη. Αυτή η τυφλή εμπιστοσύνη ακόμα και σε απατεώνισσες το μόνο που κάνει είναι να εξυπηρετεί προσωπικές / πολιτικές ατζέντες και (κι αυτό θα πρέπει να απασχολεί περισσότερο) να αποδυναμώνει τη θέση των γυναίκων που είναι πραγματικά θύματα. Στο τέλος η απάτη αποκαλύπτεται και από την απόλυτη εμπιστοσύνη η κοινή γνωμη περνά στη βαριά δυσπιστία μόνο και μόνο επειδή ποτέ δεν κράτησε τη μόνη σωστή στάση απέναντι σε κάθε καταγγελία ανεξαρτήτως φύλου: την επιφύλαξη και την έρευνα.
Αλλά για όλα αυτά δεν χρειάζεται να πάμε στο Χόλιγουντ. Η Θεσσαλονίκη είναι πολύ πιο κοντά. Θα θυμάστε ότι απλώς και μόνο μια καταγγελία για ομαδικό βιασμό έγινε η αφορμή για δημόσια διαπόμπευση πολύ πριν γίνει οποιαδήποτε έρευνα. Άνθρωποι που νιώθουν (ή παριστάνουν ότι νιώθουν) την κάθε άγνωστη σαν αδερφή τους, χωρίς καμία επιφύλαξη και με βιασύνη διαρρήκτη που ακούει τους ενοίκους να επιστρέφουν, υιοθέτησαν και διέδωσαν βαριές κατηγορίες οι οποίες τελικά ουδέποτε αποδείχτηκαν. Κάποιος μπορεί να πει ότι το ενδιαφέρον ενός συγκεκριμένου γνωστού πυλωρού θα έπρεπε να τους κάνει πιο σκεπτικούς, αλλά οι άνθρωποι σκέφτονται μόνο όταν το κίνητρό τους είναι η δικαιοσύνη και η αλήθεια και όχι όταν είναι η προσωπική / πολιτική ατζέντα και η απόπειρα να βρεθεί ανθρωποφαγική διέξοδος σε ψυχολογικά αδιέξοδα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αντί να σκέφτονται, καταδικάζουν χωρίς στοιχεία.
Κάθε γυναίκα που καταγγέλει έναν άντρα μπορεί να λέει αλήθεια αλλά μπορεί να λέει και ψέματα όπως κάθε άνθρωπος που καταγγέλει οτιδήποτε και η τυφλή εμπιστοσύνη δεν βλάπτει μόνο τον συκοφαντημένο άντρα αλλά και όλες τις γυναίκες που λένε αλήθεια. Τα αρπακτικά δεν έχουν φύλο και όπως τίποτα δεν αποκλείει ένας άντρας να είναι κακοποιητής έτσι και τίποτα δεν αποκλείει μια γυναίκα να εκβιάζει.
Παρότι κάποιοι...
τραυματισμένοι συμπολίτες μπορεί να το βιώνουν έτσι, παρότι κάποιοι πονηροί μπορεί να το περιγράφουν έτσι στους τραυματισμένους συμπολίτες προκειμένου να τους εκμεταλευτούν, οι άντρες και οι γυναίκες δεν είναι εχθροί που βρίσκονται σε πολέμο ώστε να δικαιολογούνται οι παράπλευρες απώλειες αθώων. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου