Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα ταμπού στον δημόσιο λόγο γύρω από τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί, το οποίο, όπως όλα τα ταμπού, οφείλει να μένει άρρητο. Συμβαίνει, όμως, να είναι το θέμα μου και μιλώ για τον σεβασμό, που κατά κάποιο τρόπο πρέπει να συνοδεύει στον δημόσιο λόγο τη μνεία του ηρωικού θανάτου του στρατηγού από αμερικανικό πύραυλο. Η αναφορά στο πρόσωπο και στο γεγονός του θανάτου του, από σχολιαστές, δημοσιογράφους, αναλυτές, πολιτικούς κ.ά., γίνεται πάντα με μια σοβαρότητα στα όρια του πένθους, με τρόπο που υπονοεί ότι, βεβαίως, η ηθική αποστροφή για τη δολοφονία δεν μπορεί να αμφισβητείται.
Η πολιτική ορθότητα, που απλώθηκε στον δημόσιο λόγο, γρήγορα έγινε και πολιτική θέση, όταν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης κατηγόρησε τον πρωθυπουργό ότι υποστήριξε τη δολοφονία Σουλεϊμανί από τις ΗΠΑ, όπου βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη. Ο Αλέξης Τσίπρας έκρινε σκόπιμο μάλιστα να συναντηθεί με τον Ιρανό πρεσβευτή στην Αθήνα, προφανώς για να υποβάλει τα συλλυπητήριά του, αλλά και για να αξιοποιήσει άλλη μία θαυμάσια ευκαιρία προκειμένου να αντιπολιτευθεί τον περυσινό εαυτό του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, η πράξη που προκάλεσε τον θάνατο του Σουλεϊμανί ήταν δολοφονία. Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, γιατί οφείλω να αισθάνομαι κάποια θλίψη ή να νιώθω τον οποιοδήποτε σεβασμό για τον αείμνηστο, ο οποίος πέθανε με τον τρόπο ακριβώς που είχε ζήσει. Ο Σουλεϊμανί ήταν το αρχικάθαρμα στην ιεραρχία των καθαρμάτων ενός από τα πιο στυγνά και ανελεύθερα καθεστώτα στον σημερινό κόσμο. Ηταν ο εγκέφαλος του ασύμμετρου πολέμου που οργανώνεται και χρηματοδοτείται από το Ιράν και διεξάγεται εις βάρος αμάχων πολιτών στις μεγαλουπόλεις της Δύσης.
Δεν ήταν κανένα αγγελούδι ο Σουλεϊμανί και η απώλειά του δεν κάνει τον κόσμο φτωχότερο. Το τέλος του ήταν αντάξιο της διαδρομής του, γιατί τον βρήκε με τα μέσα που ο ίδιος χρησιμοποιούσε για να χτυπάει στόχους τους. Τρομοκρατία ήταν η εξόντωση του Σουλεϊμανί, αλλά ενός πολύ ανώτερου τεχνολογικά επιπέδου. Εκείνος έστελνε παιδάκια ζωσμένα με γιλέκα εκρηκτικών, εκείνοι του έστειλαν το εκρηκτικό με πύραυλο κατευθείαν στο κεφάλι. Μάχαιραν έδωκας, πύραυλον θα λάβεις...
Πίσω από την επίδειξη του Τραμπ που κυριάρχησε στα ΜΜΕ, ένα από τα μαθήματα της επιχείρησης για την εξόντωση του Σουλεϊμανί είναι ότι οι ΗΠΑ δεν διστάζουν να απαντήσουν στον ασύμμετρο πόλεμο με τα ανάλογα μέσα.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα ταμπού στον δημόσιο λόγο γύρω από τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί, το οποίο, όπως όλα τα ταμπού, οφείλει να μένει άρρητο. Συμβαίνει, όμως, να είναι το θέμα μου και μιλώ για τον σεβασμό, που κατά κάποιο τρόπο πρέπει να συνοδεύει στον δημόσιο λόγο τη μνεία του ηρωικού θανάτου του στρατηγού από αμερικανικό πύραυλο. Η αναφορά στο πρόσωπο και στο γεγονός του θανάτου του, από σχολιαστές, δημοσιογράφους, αναλυτές, πολιτικούς κ.ά., γίνεται πάντα με μια σοβαρότητα στα όρια του πένθους, με τρόπο που υπονοεί ότι, βεβαίως, η ηθική αποστροφή για τη δολοφονία δεν μπορεί να αμφισβητείται.
Η πολιτική ορθότητα, που απλώθηκε στον δημόσιο λόγο, γρήγορα έγινε και πολιτική θέση, όταν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης κατηγόρησε τον πρωθυπουργό ότι υποστήριξε τη δολοφονία Σουλεϊμανί από τις ΗΠΑ, όπου βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη. Ο Αλέξης Τσίπρας έκρινε σκόπιμο μάλιστα να συναντηθεί με τον Ιρανό πρεσβευτή στην Αθήνα, προφανώς για να υποβάλει τα συλλυπητήριά του, αλλά και για να αξιοποιήσει άλλη μία θαυμάσια ευκαιρία προκειμένου να αντιπολιτευθεί τον περυσινό εαυτό του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, η πράξη που προκάλεσε τον θάνατο του Σουλεϊμανί ήταν δολοφονία. Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, γιατί οφείλω να αισθάνομαι κάποια θλίψη ή να νιώθω τον οποιοδήποτε σεβασμό για τον αείμνηστο, ο οποίος πέθανε με τον τρόπο ακριβώς που είχε ζήσει. Ο Σουλεϊμανί ήταν το αρχικάθαρμα στην ιεραρχία των καθαρμάτων ενός από τα πιο στυγνά και ανελεύθερα καθεστώτα στον σημερινό κόσμο. Ηταν ο εγκέφαλος του ασύμμετρου πολέμου που οργανώνεται και χρηματοδοτείται από το Ιράν και διεξάγεται εις βάρος αμάχων πολιτών στις μεγαλουπόλεις της Δύσης.
Δεν ήταν κανένα αγγελούδι ο Σουλεϊμανί και η απώλειά του δεν κάνει τον κόσμο φτωχότερο. Το τέλος του ήταν αντάξιο της διαδρομής του, γιατί τον βρήκε με τα μέσα που ο ίδιος χρησιμοποιούσε για να χτυπάει στόχους τους. Τρομοκρατία ήταν η εξόντωση του Σουλεϊμανί, αλλά ενός πολύ ανώτερου τεχνολογικά επιπέδου. Εκείνος έστελνε παιδάκια ζωσμένα με γιλέκα εκρηκτικών, εκείνοι του έστειλαν το εκρηκτικό με πύραυλο κατευθείαν στο κεφάλι. Μάχαιραν έδωκας, πύραυλον θα λάβεις...
Πίσω από την επίδειξη του Τραμπ που κυριάρχησε στα ΜΜΕ, ένα από τα μαθήματα της επιχείρησης για την εξόντωση του Σουλεϊμανί είναι ότι οι ΗΠΑ δεν διστάζουν να απαντήσουν στον ασύμμετρο πόλεμο με τα ανάλογα μέσα.
Ενα δεύτερο είναι η υπενθύμιση πως οι ΗΠΑ παραμένουν η μόνη στρατιωτική υπερδύναμη του πλανήτη, με την πλήρη έννοια του όρου. Μακροπρόθεσμα, το Ιράν οπωσδήποτε θα προσπαθήσει να αντισταθμίσει την ταπείνωση· προς το παρόν όμως, έχει εξευτελισθεί. Αντέδρασε με 12 συμβολικές πυραυλικές επιθέσεις για την τιμή των όπλων και με την κατάρριψη –εξαιτίας λάθους– ενός ουκρανικού τζετ με 176 επιβάτες και πλήρωμα.
Ωστόσο, δεν νομίζω ότι η απώλεια του Σουλεϊμανί κάνει τον κόσμο καλύτερο – εννοώ ασφαλέστερο. Μακάρι να ήταν τόσο απλό όσο στα κόμικς: σκοτώνεις τον κακό και όλα διορθώνονται.
Ωστόσο, δεν νομίζω ότι η απώλεια του Σουλεϊμανί κάνει τον κόσμο καλύτερο – εννοώ ασφαλέστερο. Μακάρι να ήταν τόσο απλό όσο στα κόμικς: σκοτώνεις τον κακό και όλα διορθώνονται.
Προσωπικά, δεν διανοούμαι καν να θέσω στον εαυτό μου το δίλημμα μεταξύ Δύσης και Ιράν.
Πάντα με τη Δύση, ακόμη και αν τη συγκεκριμένη στιγμή την εκφράζει ο Τραμπ. Ωστόσο, αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια δολοφονία, μέσα σε έναν ακήρυκτο και ασύμμετρο πόλεμο, όταν μάλιστα τη διαπράττει η δική σου πλευρά.
Πάντα με τη Δύση, ακόμη και αν τη συγκεκριμένη στιγμή την εκφράζει ο Τραμπ. Ωστόσο, αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια δολοφονία, μέσα σε έναν ακήρυκτο και ασύμμετρο πόλεμο, όταν μάλιστα τη διαπράττει η δική σου πλευρά.
Το μόνο που μπορώ να σκεφθώ είναι να υπηρετεί έναν ανώτερο σκοπό: την υπεράσπιση της Δύσης και του δυτικού τρόπου ζωής – αφού στην Ευρώπη ντρεπόμαστε να μιλάμε για ευρωπαϊκό τρόπο ζωής.
Δεν μπορώ όμως να είμαι σίγουρος ότι αυτό ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Δεν μπορώ όμως να είμαι σίγουρος ότι αυτό ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Με τον πρόεδρο Τραμπ δεν ισχύουν οι παλιές βεβαιότητες. Μπορεί η όλη επιχείρηση να μην είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού, αλλά να έγινε για λόγους προεκλογικούς, για να μπορεί να υπερασπιστεί την προεδρία του στους ψηφοφόρους με μια ταπείνωση του Ιράν. Αλλωστε, το μέτωπο με τους Δημοκρατικούς, για την καταγγελθείσα από τον Τραμπ συμφωνία με το Ιράν, είναι πάντα ανοικτό.
Μένω, λοιπόν, με δύο αβέβαια σημεία στη σκέψη.
Μένω, λοιπόν, με δύο αβέβαια σημεία στη σκέψη.
Το ένα είναι αν η Δύση θα βγει ωφελημένη από την εξαφάνιση του Σουλεϊμανί.
Το άλλο αφορά...
την αξία της ανθρώπινης ζωής. Είμαστε σίγουροι ότι είναι παντού και πάντα η ίδια; Το λέω επειδή η αξία της ζωής του αειμνήστου, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, υπολογίζεται επί τουλάχιστον 220! Στην κηδεία του (την κηδεία του δακτύλου του, νομίζω ο υπόλοιπος είχε εξαερωθεί) ποδοπατήθηκαν εκατοντάδες και πέθαναν τουλάχιστον 38 – ίσως μάλιστα κάποιοι από τους τραυματίες να υπέκυψαν. Προσθέστε και τους 176 του ουκρανικού τζετ. Σας λέω τουλάχιστον επί 220...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου