Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Πώς φαντάζεται τον εαυτό του ο Αλέξης Τσίπρας;
Αν κρίνει κανείς από
το διαφημιστικό του είδωλο στο χριστουγεννιάτικο βίντεο του Μαξίμου,
φαντάζεται ότι είναι ο πρωθυπουργός που μοιράζει χαμόγελα και δώρα.
Δεν
χρειάζεται όμως να επικαλεστεί κανείς τα ρηχά σχήματα της διαφήμισης. Ο
ίδιος ο Τσίπρας στις συνεντεύξεις του δεν κρύβει ότι αδημονεί να έρθει η
ώρα που θα πάρει «τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου του Δημοσίου». Και οι
υπουργοί του, συντονιζόμενοι με την κουβαλητική ορμή του πρωθυπουργού,
τάζουν ήδη άρση προψηφισθέντων μέτρων και αύξηση κατώτατου μισθού.
Αυτή η
φαντασιακή προοπτική είναι και η μόνη που μπορεί να υπηρετήσει ο
ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζει ως εχθρό όποιον διατυπώνει δεύτερες
σκέψεις· όποιον ισχυρίζεται ότι, ακόμη κι αν υπήρχε «καθαρή» έξοδος
–ακόμη κι αν δεν είχαμε συμφωνήσει μέτρα και πλεονάσματα για μετά το
2018– θα ήταν πολύ επικίνδυνη για να την αποτολμήσουμε.
Είναι λογικό ότι ο Τσίπρας δεν θέλει να ακούει για πρόγραμμα
προληπτικής στήριξης. Το άκουσμα και μόνον του όρου υπογραμμίζει ότι
αυτό που διαφημίζεται ως «επιτυχία» δεν είναι τίποτε περισσότερο από
επιστροφή στο 2014. Μιαρή ή καθαρή, η έξοδος μας βγάζει από την
περιπέτεια που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2015.
Αν υπάρχει κάτι που
εμποδίζει ακόμη τον αυτοδύναμο δανεισμό της χώρας, είναι, παραδόξως, ο
τρόπος που πολιτεύονται οι επίδοξοι εξοδούχοι. Η έκδηλη λαχτάρα για τα
κλειδιά του ταμείου επιβεβαιώνει τους δύσπιστους που λένε ότι η
δημοσιονομική ισορροπία στην Ελλάδα εξακολουθεί να απειλείται από τον
πολιτικό κίνδυνο.
Τι σημαίνει «πολιτικός κίνδυνος» εν έτει 2018;
Μια κυβέρνηση που...
επιδιώκει έξοδο μιας εκλογικής χρήσεως χωρίς να υπολογίζει τις
συνέπειες. Χωρίς να ενδιαφέρεται πώς θα δανειστεί η χώρα, αν τύχει πάλι
να σκοντάψει σε κανένα χαντάκι αβεβαιότητας – όπως, ας πούμε, η αδυναμία
σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις εκλογές.
Είναι ήδη ορατό ποιος σκάβει
πάλι το χαντάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου