Η όλη υπόθεση με το άγαλμα του Παλαιού Φαλήρου έχει λάβει τον
τελευταίο καιρό ιδιαίτερη δημοσιότητα. Ειδικά από την Πέμπτη το πρωί,
όταν το άγαλμα βρέθηκε στον δρόμο, αποκολλημένο από τη βάση του, η
συζήτηση άναψε ξανά. Μετά την καταγγελία του δημάρχου του Π. Φαλήρου ότι
το άγαλμα το έριξαν κάποιοι, ξέσπασε μια πραγματικά καταιγίδα…
Στους κύκλους αυτών που ονομάζουμε «φιλεleft» -δηλαδή κατά κύριο λόγο
πρώην «εκσυγχρονιστών» που έχουν ενστερνιστεί το δόγμα της εξ
αποκαλύψεως αλήθειας της αριστερής κοινωνιολογίας και των «δικαιωμάτων»
ως δρόμο για την κατάλυση «καταπιεστικών» θεσμών όπως το «φύλο» και η
«οικογένεια»- ήταν το κύριο θέμα. Και οι φωνές τους ενώθηκαν με αυτές
σχεδόν του συνόλου των «ελίτ» της χώρας μας. Κραυγές όπως «100 χρόνια
Μνημόνια», «σκοταδισμός» και όλα τα υπόλοιπα αποτέλεσαν την αιχμή του
λεκτικού δόρατός τους.
Είναι όμως οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι
κόπτονται για το «δικαίωμα» κάποιου να κατεβάζει και να καίει μια
ελληνική σημαία που τώρα εξανίστανται για τον «βανδαλισμό» που θυμίζει
Μεσαίωνα και όλα τα σχετικά.
Είναι ακόμη οι ίδιοι που σφύριζαν αδιάφορα
όταν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη γινόταν αντικείμενο βανδαλισμού κατά τη
διάρκεια των αγαπημένων τους Prides.
Και ήταν οι ίδιοι που επευφημούσαν
τα κινήματα στις ΗΠΑ που «κατεδάφιζαν» τα αγάλματα ιστορικών
προσωπικοτήτων που δεν ήταν αρεστά στο «προοδευτικό» κατεστημένο. Και
καταδίκαζαν αυτή τη φορά ως «σκοταδιστές» και «υπερασπιστές του
Μεσαίωνα» αυτούς που υπερασπίζονταν τα συγκεκριμένα αγάλματα.
Θα
μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί εάν είναι ζήτημα «τέχνης» ποια αγάλματα
αξίζουν προστασίας και ποια όχι.
Εάν κανείς εξετάσει το ζήτημα
επιφανειακά, θα μπορέσει αμέσως να κάνει λόγο για «δύο μέτρα» και «δύο
σταθμά».
Ομως αυτό δεν είναι αληθές. Δεν είναι άνθρωποι που έχουν μια
σταθερή άποψη και απλά μερικές φορές κάνουν τα στραβά μάτια. Είναι κάτι
εντελώς διαφορετικό.
Οι κύριοι αυτοί που σκίζουν τα ιμάτιά τους
για τον PHYLAX και μας πληροφορούν ότι μας αξίζουν «Μνημόνια» γιατί δεν
είμαστε αρκετά προοδευμένοι ως λαός δεν είναι τίποτε άλλο παρά...
οι
ζηλωτές μιας νέας «κοσμικής» θρησκείας, η οποία έχει συγκεκριμένα
δόγματα, συγκεκριμένους τρόπους λατρείας και εκπαίδευσης και η οποία
επιζητεί με φανατισμό να αντικαταστήσει κάθε άλλο σημάδια παλαιότερης
θρησκείας.
Και τα έργα σαν τον PHYLAX είναι τα νέα «ιερά» τους.
Ειδικά όταν ανορθώνονται την ίδια στιγμή που κάθε άλλη μορφή τέχνης,
όπως π.χ. αγάλματα ιστορικών προσωπικοτήτων, εκκλησίες και διάφορα άλλα,
βανδαλίζονται δίχως να τρέχει… κάστανο. Αλλά η κατακραυγή εκεί δεν
υπάρχει. Ούτε και οι δημόσιες δηλώσεις καταδίκης πολιτικών,
δημοσιογράφων και όλων των υπολοίπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου