ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Οι εσωτερικοί εχθροί και το Σκοπιανό

Από τον Ραφαήλ Καλυβιώτη

 rkaliviotis@gmail.com

O Μπρεζίνσκι τα έχει γράψει πολλά χρόνια τώρα. Τα Βαλκάνια πρέπει να νατοποιηθούν ούτως ώστε να διαδραματίζουν έναν ανασχετικό ρόλο απέναντι στη Ρωσία. Στο πλαίσιο αυτό και οι πιέσεις στις δύο χώρες, στα Σκόπια και στην Ελλάδα, ούτως ώστε να καταλήξουν σε κοινή συμφωνία με τελικό στόχο την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.

 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να «επιτύχει» μία συμφωνία προφασιζόμενη ότι η κυβέρνηση Ζάεφ είναι πολύ πιο μετριοπαθής από την προηγούμενη του Γκρούεφσκι.

Πάνω σε αυτή τη βάση και πατώντας στην κυβέρνηση Καραμανλή θεωρεί η ελληνική κυβέρνηση δεδομένο πως πρέπει να αποδεχθεί τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία», με τα μόνα προβλήματα στην όλη διαπραγμάτευση να αποτελούν ο συνθετικός όρη (Ανω, Κάτω, Νέα κ.λπ.) και το erga omnes, ήτοι η χρησιμοποίηση μόνον του νέου ονόματος διεθνώς έναντι όλων.

Γνωρίζει άραγε κανείς όμως ότι στην περίπτωση που αποδεχθούμε το όνομα «Μακεδονία» σκάβουμε τον ίδιο μας τον λάκκο; 

Διότι, εάν υπάρξει αυτή η υποχώρηση εκ μέρους της ελληνικής πλευράς με αντάλλαγμα κάποιες τροποποιήσεις στο Σύνταγμα των Σκοπιανών, κατεδάφιση των αγαλμάτων τους και αλλαγή της ονομασίας του αεροδρομίου τους, ποιος μας εγγυάται ότι στο μέλλον με μία διαφορετική κυβέρνηση αυτά δεν θα αλλάξουν; 

 Επιπρόσθετα, εάν υπάρξει συμφωνία υπό το όνομα «Μακεδονία» και προσχωρήσουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει συνεργασία τους με την Τουρκία. Και οι Τούρκοι που έχουν επεκτείνει τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους στα Βαλκάνια θα φροντίσουν, αργά ή γρήγορα, με βάση το όνομα «Μακεδονία» την ταυτοτική καπήλευση εκ μέρους των Σκοπίων, ούτως ώστε να αμφισβητηθούν, αργά ή γρήγορα, τα σύνορα. Οπως το κάνουν άλλωστε και με τη Θράκη πολλά χρόνια τώρα. Ο τελικός στόχος της Τουρκίας είναι η αμφίπλευρη διεύρυνση της πίεσης για να καταφέρουν την πολυπόθητη γι' αυτούς έξοδο στο Αιγαίο.

Είναι απορίας άξιον όμως και κάτι άλλο. 

Τα Σκόπια με τις διαφορετικές εθνοτικές ομάδες εντός της επικράτειάς τους μυρίζουν μπαρούτι. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο ο νέος πρωθυπουργός Ζάεφ εμφανίζεται διαλλακτικός. Ειδικά ο πληθυσμός αλβανικής καταγωγής εμφανίζει πάμπολλα σημάδια αυτονόμησης. Επομένως, ποια από τις δύο χώρες βρίσκεται σε πίεση; Η Ελλάδα ή τα Σκόπια;  

Τα Σκόπια, φυσικά. Αν αυτό αποτελεί κάτι το αξιωματικό, ο γράφων δυσκολεύεται να αντιληφθεί ποιο είναι εκείνο το εγχειρίδιο της διπλωματίας που να υποδεικνύει ότι η χώρα που βρίσκεται σε ισχυρή θέση πρέπει να υποχωρήσει και να δεχτεί ένα όνομα που, εκτός του ότι καπηλεύεται την Ιστορία της πατρίδας μας, ταυτόχρονα, σε ένα γεωπολιτικό επίπεδο, αφήνει περιθώρια αλυτρωτικών - εδαφικών διεκδικήσεων. 

Ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης καιρό τώρα έχει προτείνει ένα όνομα το οποίο θα ικανοποιεί τόσο την Ελλάδα όσο και τα Σκόπια: Κεντρική Δημοκρατία των Βαλκανίων.

Δυστυχώς όμως οι εντός συνόρων «εκσυγχρονιστές», που πιστεύουν σε «μία φυλή - έναν κόσμο - ένα έθνος», αποτελούν ένα συνονθύλευμα απάτριδων μετακομμουνιστικής ουτοπίας. Αυτοί λοιπόν...

 εγκαλούν τους υπολοίπους ως «παρωχημένους εθνικιστές», που δεν γνωρίζουν το ρεαλιστικό συμφέρον της πατρίδας μη αποδεχόμενοι το όνομα «Μακεδονία».

Κατά βάθος, οι συγκεκριμένοι τύποι πιστεύουν ότι τα έθνη είναι φαντασιακές κοινότητες και άρα αφού οι «ελίτ» των Σκοπίων αποφάσισαν ότι είναι «μακεδονικό» το «έθνος» τους, τότε είναι «Μακεδονικό».  

Από την άλλη, στην ηγεσία της Κεντροδεξιάς υποστηρίζεται ότι πρέπει να υπάρξει ρεαλισμός μακριά από «υπερπατριωτισμούς». Από εδώ το φέρνουν, από εκεί το πάνε και μας υπενθυμίζουν το παράδειγμα της εθνικής εταιρίας που δήθεν οδήγησε στον ατυχή πόλεμο του 1897. Δεν λένε βέβαια ότι η εθνική εταιρία και η οργάνωσή της μας οδήγησαν στην επιτυχία των Βαλκανικών Πολέμων.

Εν τέλει λοιπόν και οι δεύτεροι που πίσω από τη λεοντή του ρεαλισμού πιστεύουν σε υπερεθνικά και μεταπολιτικά σχήματα συνδέονται με τους πρώτους στο πλαίσιο της υπερεθνικής ουτοπίας. Η ωμή αλήθεια όμως είναι ότι υφίσταται ένα και μόνον συμφέρον και αυτό είναι το εθνικό συμφέρον, διότι βασίζεται πάνω στην έννοια της ισχύος και όχι σε ουτοπικές ονειρώξεις, οι οποίες εξυπηρετούν απλά τις ελίτ και την κατίσχυση των οικονομικών συμφερόντων έναντι των πολιτικών συμφερόντων.