Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Όλα
έχουν ξανασυμβεί.
Ο θίασος στον οποίο διακρίθηκε ο Κώστας Ζουράρις δεν
εισέβαλε ξαφνικά στη σκηνή.
Τα παρατράγουδα που από συνήθεια ονομάζουμε
«πρωτοφανή» έχουν ρίζες.
Ιδίως ο Ζουράρις δεν είναι ένα μεμονωμένο κρούσμα εκκεντρικότητας. Αν
ήθελε κανείς να καταστρώσει τη γενεαλογία του είδους του, θα έπρεπε να
ανατρέξει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 – τότε που η εισαγωγή της
ιδιωτικής τηλεόρασης συνέπεσε με τον βρασμό για το Μακεδονικό. Είναι μια
εποχή που την ξεχνούν όσοι αφηγούνται γραμμικά την ιστορία των
μεταπολιτευτικών ιδεών, ομογενοποιώντας τη σαν «ηγεμονία της Αριστεράς».
Ξεχνούν ότι τότε, ακροβολισμένοι στα «παράθυρα» του νέου Μέσου,
αριστερογενείς παράγοντες, σαν τον Ζουράρι, βοήθησαν την ακτιβιστική
Δεξιά στην αναπαρθένευση της εθνικοφροσύνης, που η Αριστερά είχε
ταυτίσει με το μετεμφυλιακό κράτος και τη χούντα. Συνέβαλαν επιπλέον
ενεργά στο να δημιουργηθεί ένα δογματικό κράμα νέου μεγαλοϊδεατισμού, το
κυριότερο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η εχθρότητα προς τη Δύση.
Το
κράμα δεν ήταν πρωτότυπο. Πρωτότυπο ήταν το ιδίωμα χάρη στο οποίο το
παλιό κράμα έγινε τότε μόδα: Αρκούσε να λες το πάχος «στέαρ», αρκούσε να
παρουσιάζεις τον Θουκυδίδη σαν πρόδρομο του Μακρυγιάννη και τον
Μακρυγιάννη σαν τον πρώτο παοκτζή της Ιστορίας, για να αντιμετωπίζεσαι
ως δάσκαλος του τηλεθεάμονος γένους.
Ο συρμός κάποτε ξεθύμανε. Στις αρχές του 21ου αιώνα, το ζουραριλίκι
φαινόταν να έχει περάσει στο πολιτικό και αισθητικό περιθώριο. Και θα
είχε μείνει εκεί, αν δεν έβρισκε χώρο να αναγεννηθεί στις πλατείες του
2011. Στις πλατείες που στην αρχή λογίζονταν σαν αγνό λαϊκό ξέσπασμα
ακόμη και από τη συντηρητική παράταξη, η οποία ήταν ακόμη
αντιμνημονιακή.
Ελεγαν τότε ότι δεν έπρεπε η αντιπολίτευση να αφήσει τον
λαό στους ακραίους.
Δεν μπορούσαν ακόμη να δουν πως...
πιο εύκολα χάνεις
το λίπος από την πυγή, παρά το μυθολογικό στέαρ από τον εγκέφαλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου