ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Στη «θεομηνία» πρέπει και η μήνις των ανθρώπων κάπου να ξοδευτεί.
Συνήθως ξοδεύεται κατά του πολιτικού που θα βρεθεί στον ρου της
συμφοράς. Από αυτή την άποψη θα μπορούσε κανείς να νιώσει κατανόηση για
τη Ρένα Δούρου – που μέσα στο αληθινό δράμα ζει ζαλισμένη το δικό της
«δράμα». Θα μπορούσε να ακούσει με κατανόηση τη δικαιολογία ότι φταίνε
οι «παθογένειες», αν η ίδια η περιφερειάρχης δεν υπέσκαπτε αυτή την
κατανόηση.
Το πρόβλημα με τη Δούρου δεν είναι μόνο οι διοικητικές της ευθύνες –
οι έτοιμες μελέτες που ξαναμελετήθηκαν και φορτώνονται τώρα στο
δασαρχείο.
Το πρόβλημα με την αντίδρασή της στις πλημμύρες, όπως και με
την αντίδρασή της στις πυρκαγιές, είναι ότι τις υπερσκηνοθέτησε τόσο
ώστε να μην μπορεί να κρύψει ότι η πρώτη της μέριμνα ήταν να αποσείσει
το πολιτικό κόστος.
Ντύθηκε «μηνυτήρια αναφορά» –με βαρύ γυαλί και
πνιγηρό γιακά– για να υποκλέψει από τους καταγγέλλοντες τον ρόλο της
καταγγέλλουσας· όπως το καλοκαίρι είχε βγει στο βουνό, βαμμένη με γήινα
χρώματα, για να δανειστεί από τους αγανακτισμένους τη φωνή της
αγανάκτησης.
Πρόκειται για αντιδράσεις πλήρως εναρμονισμένες με το κυρίαρχο
παράδειγμα μιας κυβέρνησης που καταχράται το παρελθόν –μετρώντας τους
καμένους και τους πνιγμένους των προηγούμενων– για να ξελασπώσει από τις
δικές της ευθύνες. Μιας κυβέρνησης που αναγνώρισε στον εαυτό της μέχρι
και την εξουσία, ύστερα από μια καταστροφή, να εγκαινιάζει παραλίες.
Δεν απαιτεί κανείς από αυτή την ηγεσία να συμβολίσει τη στιγμή – να
λειτουργήσει ως φορέας συλλογικού πένθους.
Δεν απαιτεί καν να
λειτουργήσει ως φορέας νοήματος – που θα εξηγήσει την καταστροφή και θα
αναμετρηθεί μαζί της στυγνά, επιχειρησιακά, χωρίς μελοδραματικά
τεχνάσματα και νεοδεισιδαιμονίες.
Το μόνο που έχει φτάσει κανείς να απαιτεί είναι τουλάχιστον...
Η αποχή από την insta-γράφηση του θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου