Η ζωή συνεχίζεται. Αυτό είναι ίσως το πιο σκληρό
ίδιον του ανθρώπινου γένους και το πιο μεγαλειώδες ταυτόχρονα. Η
ικανότητά του να συνεχίζει ακόμη και μετά από την μεγαλύτερη καταστροφή,
μετά από την μεγαλύτερη τραγωδία.
Τα θύματα, εκείνοι που θρηνούν ανθρώπους τους, εκείνοι που χάνουν το βιός τους, κουβαλάνε τις μνήμες σαν αιώνια καταδίκη. Μα όλοι οι υπολοιποι, προχωρούν μπροστά. Παρασυρμένοι από τον πιο ορμητικό χείμαρρο που υπάρχει στη γη. Την ίδια την ζωή.
Οργίζονται, αγανακτούν, συμπονούν, υπόσχονται πως δεν θα ξεχάσουν,
ορκίζονται τιμωρία των υπευθύνων, εσχάτως αλλάζουν και την εικόνα του
προφίλ τους στο facebook δηλώνοντας έτσι την συμπαράστασή τους…
Μα -ας είμαστε ειλκρινείς- στο τέλος της μέρας, ευχαριστούν τον Θεό γιατί η δυστυχία δεν πλάκωσε το δικό τους σπιτικό και συνεχίζουν.
Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια, ίσως αυτός να είναι ο τρόπος άμυνας και
επιβίωσης του είδους. Σκληρός, κυνικός, χωρίς ίχνος συναισθήματος,
ζωώδης.
Θέμα ελάχιστων ημερών είναι να ξεχάσουμε όλοι οι υπόλοιποι την τραγωδία που ζει από χθες η Δυτική Αττική. Όπως ξεχάσαμε τόσες και τόσες.
Θέμα ελάχιστων ημερών είναι να κλείσουν οι εισαγγελικές έρευνες για τον εντοπισμό ευθυνών. Όπως έκλεισαν τόσες και τόσες.
Θέμα ελάχιστων ημερών είναι να απασχολήσει τα μέσα
ενημέρωσης το επόμενο μεγάλο θέμα. Κι εμείς, να αλλάξουμε κανάλι, να
σερφάρουμε σε άλλο site, να απασχολήσουμε το μυαλό μας με κάτι λιγότερο
οδυνηρό. Με κάτι που θα διώχνει τις όποιες ενοχές αισθάνεται ο καθένας
μας.
Γιατί τα ρέματα, δεν τα έκλεισε ο Θεός.
Τους
κρατικούς φορείς που έκαναν τα στραβά μάτια, δεν μας τους επέβαλλε η
φύση.
Τους πολιτικούς που νομιμοποιούν τα αυθαίρετα, δεν τους βρήκαμε
προίκα από έναν προηγούμενο πολιτισμό.
Ανθρώπων έργα είναι. Δικά μας!
Αλλά...
δεν βαριέσαι… «Μακριά από τον κ@λο μας και όπου θέλει ας είναι», που λέει κι ο λαός. Η ζωή συνεχίζεται. Δυστυχώς και ευτυχώς…
Υ.Γ. Βλέπω από χθες τους τεχνικούς και τους δημοσιογράφους που κάνουν υπεράνθρωπο αγώνα
για να καλύψουν την καταστροφή και να την φέρουν στα (στεγνά) σπίτια
μας. Βλέπω τους ηρωικούς πυροσβέστες και τα πληρώματα του ΕΚΑΒ, που
παλεύουν με την λάσπη και τον θάνατο. Και θέλω να τους πω ένα «μπράβο» από καρδιάς. Δεν κάνουν απλώς «τη δουλειά τους».
Κάνουν άθλο. Δεν θα ευχηθώ να είναι αυτή η τελευταία φορά που καλούνται
να τον κάνουν. Γιατί ξέρω πως υπάρχουν κι ευχές που δεν θα γίνουν ποτέ
πραγματικότητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου