Κάπου λίγο μετά το μέσο της θητείας των πρωθυπουργών εμφανίζονται ορισμένα στοιχεία τα οποία επαναλαμβάνονται.
Πρώτα απ’ όλα η υπεροψία και η αίσθηση πως στο Μαξίμου δεν βρίσκονται ο ίδιος και το επιτελείο του ως ενοικιαστές αλλά ως ιδιοκτήτες.
Τους μοιάζει αδιανόητο ότι η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί από άλλους. Σε στιγμές πραγματικής «απογείωσης» ακούς ακόμη και τη φράση «εγώ από αυτόν δεν πρόκειται να χάσω ποτέ, ποτέ! Γράψ’ το».
Είναι λογικό, από μία άποψη. Κάθε πρωθυπουργός νιώθει μέχρι ενός σημείου πως είναι φτιαγμένος από τεφλόν. Ο,τι και να συμβαίνει γύρω του δεν τον αγγίζει, ακόμη και το πιο εντυπωσιακό.
Η πολιτική είναι ένα μυστήριο παιχνίδι. Μπορεί πράγματι τον ένα μήνα να σκάσει ένα απίθανο σκάνδαλο και να μην το καταλάβει κανείς. Και τον επόμενο να γίνει τεράστιο θέμα και να μη «μαζεύεται» κάτι απίθανα ασήμαντο. Προφανώς έχει να κάνει με τους νόμους της πολιτικής φυσικής.
Το εγχώριο κατεστημένο ή, τουλάχιστον, το κρατικοδίαιτο το οποίο παραμένει ισχυρότατο, δημιουργεί μιαν αίσθηση οικειότητας που μπορεί να ξεγελάσει και τον πλέον έμπειρο. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να παίζουν το παιχνίδι έχοντας απέναντί τους πολιτικούς και άλλους οι οποίοι αναπαύονται είτε σε νεκροταφεία είτε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Είναι εύκολο να νιώσεις πως έγινες «φίλος» τους έως ότου, αργότερα, αντιληφθείς το εφήμερο και αυτών των σχέσεων.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους έξω. Τα κόκκινα χαλιά ζαλίζουν και μαγεύουν. Δημιουργούν μια παραίσθηση απόλυτης ηγεμονίας. Και αυτό το φαινόμενο έχει ημερομηνία λήξης. Οι σχέσεις με τους έξω σπανίως φρενάρουν τη φθορά μέσα... Και μόλις χάσει κάποιος τις εκλογές, αναζητούνται οι δίαυλοι για να έλθουν πιο κοντά με τον επόμενο.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Προφανώς γιατί...
διαβλέπω ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει αρχίσει να χάνει την αίσθηση του μέτρου και της πραγματικότητας.
Πιστεύει ότι τα κάνει όλα σωστά και πως τα κανάλια, ή κάποιος άλλος, χαλούν την εικόνα της.
Νιώθει ότι ελέγχει τους μοχλούς της εξουσίας και θέλει να ισοπεδώσει ό,τι διαφέρει ή διαφωνεί.
Δεν υπάρχει ίχνος σύνεσης ή ταπεινοφροσύνης, ακόμη και όταν η κοινωνία θυμώνει πολύ.
Ο κόσμος αρχίζει να νιώθει ότι «πάλιωσαν και αυτοί» και το επιχείρημα πως για όλα έφταιγαν οι προηγούμενοι αδυνατίζει.
Αυτή η κυβέρνηση αρχίζει να φλερτάρει με την ύβριν. Στην πολιτική, και όχι μόνον, αυτό δεν είναι καλό σημάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου