Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Δεν χρειάζονται ακροβασίες με υποθέσεις και επικίνδυνους
χαρακτηρισμούς. Μια λεπτομέρεια φτάνει για να αντιληφθούμε πόσο
σημαντική ένιωθε ο Τσίπρας την προχθεσινή συνάντησή του με τον πρόεδρο
Τραμπ στον Λευκό Οίκο: είχε βάλει τα καλά του! Σε ορισμένες φωτογραφίες,
όπου οι δύο ηγέτες εικονίζονται να βαδίζουν, φωτογραφημένοι από χαμηλά,
διακρίνονται οι γυαλιστερές, δερμάτινες σόλες των παπουτσιών του Ελληνα
πρωθυπουργού. Είχε φορέσει για την περίσταση τα καινούργια του. Ισως να
τα αγόρασε από εκεί – αυτό δεν κάνει κάθε Ελληνας που σέβεται τις
παραδόσεις μόλις πατήσει το πόδι του στις ΗΠΑ; Για τα ψώνια, η αγορά των
ΗΠΑ είναι ο παράδεισος – κι ας το εκλάβει ο καθένας όπως θέλει. Πάντως,
καλά έκανε, αφού αυτό τον έκανε να νιώθει καλύτερα. Η προχθεσινή ήταν η
δεύτερη τεράστια, ιστορική κωλοτούμπα (ο όρος είναι πια διεθνής) του
Τσίπρα και, αυτή τη φορά, ήταν προετοιμασμένος για να το ευχαριστηθεί.
Τη δυσαρέσκεια της αντιπολίτευσης και του Τύπου ομολογώ ότι δεν τη
συμμερίζομαι – εκτός αν προέρχεται από τον «Ριζοσπάστη», που έχει κάθε
λόγο να φρίττει. Ναι, προφανώς, δεν πήραμε τίποτα· δώσαμε, μάλλον,
δουλειές στους εργάτες της αμυντικής βιομηχανίας των ΗΠΑ.
Αλλά πότε
υπήρχε περίπτωση να πάρουμε κάτι, όπως τουλάχιστον το φανταζόμαστε;
Παρόμοιες προσδοκίες ήσαν πάντα ανεδαφικές και οφείλονται στο ότι πρώτοι
εμείς (και μόνον εμείς) έχουμε χάψει τις υπερβολές για την ισχύ και τη
θέση της χώρας μας, αυτές που προσπαθούμε να πουλήσουμε στους έξω.
Ναι,
ανανεώσαμε το άγος των εξοπλισμών με την παραγγελία των 2,4 δισ. δολ.
και εξασφαλίσαμε την παράταση του φαύλου κύκλου των ελληνικών
χρεοκοπιών. Να τα δεχθώ όλα αυτά.
Ομως,
από την άλλη πλευρά, ποιος υποστηρικτής της γραμμής «ανήκωμεν εις την
Δύσιν» διαφωνεί με την αναβάθμιση της αμερικανικής βάσης της Σούδας και
μάλιστα σε περίοδο τόσο έκρυθμη και αβέβαιη για τη Δύση;
Και τι
απόλαυση, τι χαρά, να εξαγγέλλει την αναβάθμιση ένας ριζοσπάστης της
Αριστεράς, ένας θαυμαστής της σοφίας του Μάο, που θρήνησε αυτοπροσώπως
τον Κάστρο· και μάλιστα να την εξαγγέλλει, επειδή, όπως είπε στην
πασοκική την οποία μαθαίνει ολοταχώς, η αναβάθμιση «μπορεί και πρέπει να
γίνει»!
Προσπαθήστε να φαντασθείτε τι θα άκουγε ένας δεξιός
πρωθυπουργός, εάν έκανε και έλεγε τα ίδια με τον Τσίπρα, και
καταλαβαίνετε τι σπάνια απόλαυση μας προσέφερε προχθές ο πρωθυπουργός.
Ξέρω. Μας τσάκισαν στους φόρους, χάσαμε χρόνια ολόκληρα από την
ανάκαμψη και φορτωθήκαμε με νέα δάνεια. Αλλά πόσο υπέροχο να ακούς τον
Τσίπρα να θυμάται τους κοινούς αγώνες Ελλάδος και ΗΠΑ για τις κοινές
δημοκρατικές αξίες τους! (Περιλαμβάνεται, υποθέτω, και η περίοδος
1946-1949...) Να τον ακούς, επίσης, να υμνεί τις ΗΠΑ ως την αγαθή
υπερδύναμη με τις μεγάλες δυνατότητες να υπηρετήσει το καλό και να
διαπιστώνει ότι οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις βρίσκονται στο καλύτερο
σημείο που υπήρξαν ποτέ!
Τι μπορεί να επισκιάσει τη χαρά να τον ακούς να
βρίσκει τον Τραμπ καλό, παρότι στην αρχή έδειχνε δαιμονικός;
Σωστά
έγραψε κάποιος στο Facebook ότι η επόμενη πορεία της 17ης Νοεμβρίου θα
ξεκινήσει με κατάθεση στεφάνων στην αμερικανική πρεσβεία και πορεία
διαμαρτυρίας προς το Πολυτεχνείο...
Ως προς το καλλιτεχνικό μέρος της υπόθεσης, ο Τσίπρας ήταν εμφανώς
προετοιμασμένος, με όλες τις κωμικές συνέπειες που συνεπάγεται η καλή
προετοιμασία εκ μέρους του. Είχε προβάρει, π.χ., τη δήλωση που έκανε στα
αγγλικά μέσα από το Οβάλ Γραφείο, προσπαθώντας να μιμηθεί την προφορά,
με αποτέλεσμα, αφενός, να μιλάει σαν να μασούσε βότσαλα (όπως ο
Γκιωνάκης στις ταινίες που κάνει τον Αμερικανό) και, αφετέρου, να του
κολλήσει μετά το «r» όταν μιλούσε ελληνικά. Ηταν πολύ σφιγμένος στο
πρόσωπο και η γλώσσα του σώματος έδειχνε νευρικότητα. Λογικά –αν και η
λογική δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος για να ερμηνεύσεις τον Τσίπρα–
πρέπει να υπήρξαν στιγμές όπου υπέφερε. Ισως ήταν οι στιγμές που
περνούσαν από τον νου του απρόσκλητες εικόνες, π.χ., η γυναίκα του, η
κηδεία του Κάστρο κ.λπ.
Η ομιλία του στη συνέντευξη Τύπου ήταν μεγαλύτερη σε διάρκεια από όσο
είθισται και κουραστική – ένδειξη της αγωνίας του να δείξει ότι κάτι
έκανε. Το περιεχόμενο, ωστόσο, διέψευσε τις προθέσεις του, διότι τα όσα
είπε ήταν μια επανάληψη όσων είχε πει κατ’ ιδίαν στον Τραμπ και εκείνος
τα έγραψε: πόσο χρήσιμοι είμαστε, πόσο σπουδαία θέση έχουμε κ.λπ. Αν
είχε κάτι απτό να δείξει ως κέρδος, εκεί θα το έδειχνε, δεν θα είχε λόγο
να επαναλάβει το διαφημιστικό φυλλάδιο για την Ελλάδα που είχε
αποστηθίσει.
Για τον Τραμπ, αντιθέτως, η υπόθεση ήταν μια ξεπέτα. Τα διάφορα
κολακευτικά για την Ελλάδα τα διάβαζε σε ρυθμό τροχάδην και όλη η έμφαση
της ομιλίας του ήταν στις δουλειές που εξασφάλισε για την αμερικανική
βιομηχανία. Εδινε την εντύπωση ότι βρήκε κορόιδο και το τύλιξε. Αλλωστε,
έχει σημασία ότι...
Τιμή και δόξα
Το Αλεξάνδρειο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης (αφού το πανεπιστήμιο είναι
Αριστοτέλειο, γιατί να υπολείπεται το ΤΕΙ;) πρόκειται να τιμήσει –με
κάποιο αναμνηστικό δίπλωμα, φαντάζομαι– τον υπουργό Πάνο Καμμένο.
Ακούω
ότι ο απερχόμενος πρύτανης ψάχνει εναγωνίως πολιτική κάλυψη.
Θέλω να
πιστεύω, όμως, ότι τον τιμούν για τα υπέροχα αγγλικά του
αποχαιρετιστήριου τιτιβίσματος προς την απελθούσα ομόλογό του της
Ολλανδίας: «You was the best Minister of Defence. Jeanine your country
need you, all European and NATO MOD knows your hard work and we wait you
back». Οχι μόνο δίπλωμα, πρέπει να του δώσουν και κονκάρδα γι’ αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου