Η ώρα είναι 7.55 το πρωί και είμαι καθ’ οδόν για τη ΔΕΗ. Είναι η δεύτερη
προσπάθειά μου να κάνω αίτηση ηλεκτροδότησης για το διαμέρισμα στο
οποίο μετακομίζω. Την προηγουμένη είχα φτάσει στις 10.30 και είχαν ήδη
τελειώσει τα χαρτάκια εξυπηρέτησης.
«Πρέπει να έρθετε νωρίς, γιατί πήραν
παράταση οι διακανονισμοί», με ενημέρωσε μια υπάλληλος. Η ώρα είναι
08.23 και περισσότεροι από 150 άνθρωποι στέκονται έξω από το ήδη γεμάτο
κτίριο. Το μηχάνημα μού δίνει τον αριθμό 219. Εκείνη την ώρα
εξυπηρετείται το 27.Παρακινούμενος από τη δημοσιογραφική μου περιέργεια
βρήκα μια γωνιά κι έμεινα εκεί όρθιος για περίπου μία ώρα, ενώ ήξερα
βέβαια ότι δεν θα εξυπηρετηθώ. Και θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες μάλλον
αυτονόητες σκέψεις που έκανα γιατί αφορούν, νομίζω, τον πυρήνα του
εθνικού μας προβλήματος. Και, κυρίως, την άρνησή μας να το
αντιμετωπίσουμε, επιδιώκοντας ακόμη και τώρα να το κρύψουμε κάτω από
χαλί.
Θα ξεκινήσω από τον καθαυτό παραλογισμό των διακανονισμών.
Οταν υπάρχουν
χιλιάδες Ελληνες που εξαναγκάζονται σήμερα να «ρυθμίσουν» τα χρέη τους
για να έχουν ηλεκτρικό ρεύμα, είναι προφανές ότι το πρόβλημα δεν είναι
δικό τους, αλλά του κράτους.
Πάμε λοιπόν πιο πίσω: Τι έκανε το κράτος
για να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι το ρεύμα έγινε πανάκριβο στα χρόνια
της κρίσης για μια μέση ελληνική οικογένεια;
Αντί να βρει τρόπους για να
μειώσει το κόστος του ρεύματος (δηλαδή, μη γελιόμαστε, του Δημοσίου)
φόρτωσε στους λογαριασμούς της ΔΕΗ 11 επιπλέον χρεώσεις, που δεν έχουν
καμία σχέση με το ρεύμα. Και το έκανε γνωρίζοντας ότι η απειλή διακοπής
της ηλεκτροδότησης είναι ο πιο αποδοτικός τρόπος για να εισπράξει
φόρους. Εδωσε μάλιστα διάφορα ευφάνταστα ονόματα στα εν λόγω χαράτσια
(κοινωνικό οικιακό τιμολόγιο για ευπαθείς καταναλωτές, ειδικό τιμολόγιο
για τρίτεκνους, τέλος για τα μη διασυνδεδεμένα νησιά, τιμολόγιο
αλληλεγγύης προνοιακού χαρακτήρα, κ.λπ.). Κι έτσι κοροϊδευόμαστε όλοι
μεταξύ μας ότι τάχα αλληλοβοηθούμεθα, ενώ στην ουσία ταΐζουμε (με
διαφορετικά ονόματα φόρων) ένα κράτος που έχει πτωχεύσει και οι ηγήτορές
του αρνούνται να το παραδεχθούν.
Ειλικρινά παρατηρώντας όλους αυτούς τους συμπολίτες μου να στέκονται με
τις ώρες στις ουρές και τους υπαλλήλους να αδυνατούν να τους
εξυπηρετήσουν, αναρωτιόμουν πόσος χρόνος εθνικού στρουθοκαμηλισμού μάς
απομένει, πριν μας βρει η απόλυτη καταστροφή. Διότι αν το σκεφτεί κανείς
ψυχρά, είναι εντελώς παρανοϊκό η πολιτεία να θεωρεί πλέον φυσιολογικό
να διακανονίζει χρέη π.χ. 500 ευρώ προς τη ΔΕΗ σε 36 μελλοντικές
μηνιαίες δόσεις.
Το ερώτημα στους «ογκόλιθους» που το σκέφτηκαν είναι
αυτονόητο: Τα επόμενα τρία χρόνια τι θα γίνει; Δεν θα εκδίδονται νέοι
λογαριασμοί στους οφειλέτες ή μήπως θα γίνει ξαφνικά ένα θαύμα και όσοι
σήμερα αδυνατούν να πληρώσουν τα παλιά χρέη τους, θα γίνουν συνεπείς και
ως προς τα νέα;
Ποιος κοροϊδεύει ποιον αν όχι το κράτος τον εαυτό του;
Υπάρχει όμως και ένας πιο σημαντικός λόγος που διαβάζετε αυτές τις
γραμμές:
Αφησα για το τέλος το κερασάκι του παραλογισμού. Για μια αίτηση
ηλεκτροδότησης, η ΔΕΗ απαιτεί να προσκομίσεις ο ίδιος το συμβόλαιο
μισθώματος που θα έχεις τυπώσει από το Taxis, μαζί με έναν παλιότερο
λογαριασμό, όπως βέβαια και την ταυτότητά σου. Διαδικασία εντελώς
περιττή, καθώς η ΔΕΗ θα μπορούσε εν έτει 2017 είτε να έχει πρόσβαση στο
Taxis, είτε έστω να σου επιτρέπει να στείλεις αυτά τα δικαιολογητικά με
mail.
Αλίμονο όμως. Ως λύση μου προτάθηκε κάτι πραγματικά απίστευτο από τους
ευγενέστατους κατά τα άλλα εργαζομένους. «Μπορείτε να πάρετε το 11770
και να ζητήσετε τη νέα μας υπηρεσία. Σε λίγες μέρες θα έρθει υπάλληλος
courier της ΔΕΗ στο σπίτι σας, θα πάρει τα δικαιολογητικά, θα τα
φωτοτυπήσει για εσάς και θα μας τα φέρει», μου είπαν. Κι εγώ σκέφτηκα
ότι προφανώς δεν έχουμε σωτηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου