Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Το νέο εργασιακό ήθος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που γνωρίζαμε. Ακόμη
και στη χειρότερη εκδοχή του, το εργασιακό ήθος που αντιλαμβάνονταν οι
περισσότεροι Ελληνες έλεγε ότι η δουλειά φέρνει δουλειά και το χρήμα
φέρνει χρήμα. Δεν είχαμε μάθει ότι στόχος ζωής πρέπει να είναι η
εξάρτηση από το κράτος και ότι οι αξίες της μεσαίας τάξης (ή ό,τι
πρεσβεύουν οι αξίες της ευθύνης και του προσωπικού ρίσκου) θα έπρεπε να
βάλλονται μέσα από τη γελοιωδέστερη διχαστική γλώσσα των τελευταίων
δεκαετιών.
Δεν αξίζει καν να αναφέρει κανείς τα ονόματα εκείνων που με
την ιδιότητα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ή του υπουργού διχάζουν και
γελοιοποιούνται, ενώ πιστεύουν ότι κάνουν πολιτική. Ο ιστορικός χρόνος
θα έρθει για να κονιορτοποιήσει τις ανοησίες στην αιώνια λήθη.
Παρ’ όλα αυτά, οι ανοησίες και οι ερασιτεχνισμοί, όπως και το μίσος για
τον αστικό κόσμο, όσο κι αν είναι αδιέξοδο, όχι μόνον ορίζουν το
κοινωνικό κλίμα που επιδιώκει να καλλιεργήσει η κυβέρνηση, αλλά
επηρεάζουν και την πραγματική οικονομία. Είναι πλέον ατυχία να έχεις
κατάστημα, να έχεις δική σου επιχείρηση, να είσαι επιστήμων ή
αρχιτέκτων. Το ίδιο το σύστημα σταδιακά σε ωθεί στο περιθώριο, φυτοζωείς
και αντί να ευημερείς παράγοντας πλούτο, έχεις βάλει όλη την οικογένεια
να δουλεύει στο μαγαζί και αγωνίζεσαι να πληρώσεις τους λογαριασμούς.
Στο ερώτημα αν αξίζει όλο αυτό, την απάντηση δίνει η κυβέρνηση.
Αλλά μία χώρα χωρίς παραγωγική βάση και χωρίς εργασιακό ήθος αριστείας,
πειθαρχίας, φαντασίας και τόλμης σε τι μπορεί, άραγε, να ελπίζει;
Στη
σταδιακή εξάρτηση ολοένα και περισσότερων εξουθενωμένων πολιτών από το
κράτος;
Σε προσλήψεις;
Ακούγεται εξωπραγματικό, σαν από σενάριο ταινίας
επιστημονικής φαντασίας, όμως η φτωχοποίηση α λα ΣΥΡΙΖΑ είναι...
Οπως και η εκπαιδευτική ισοπέδωση, έτσι και η οικονομική
εξαθλίωση, συντελείται με διαδικασίες εξάρτησης και παγίδευσης στο
πλέγμα που γεννά αυτή η νοσηρή, απομονωμένη, εσωστρεφής και ολοένα και
λιγότερο ευρωπαϊκή χώρα.
Η επιλογή εσωτερικών εχθρών, είτε είναι ιδιώτες, που τους κάνουμε τη ζωή
δύσκολη, είτε είναι κοινωνικές τάξεις (λες και ζούμε στον 19ο αιώνα)
είτε είναι αορίστως ιδεολογικοί αντίπαλοι, εξυπηρετεί το ιδεολόγημα της
οριζόντιας φτώχειας. Σε είδος και πνεύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου