Στις σοβαρές χώρες η αμυντική βιομηχανία είναι ο σκληρός πυρήνας της
ανάπτυξης και της βιομηχανίας.
Στην Ελλάδα, η αμυντική βιομηχανία ήταν
ό,τι και η Ολυμπιακή. Χώρος για ρουσφέτια. Οι αληθινοί εργαζόμενοι και
επιστήμονες έκαναν και κάνουν το καθήκον τους, παρήγαγαν ποιοτικά
προϊόντα, τυφέκια, πολυβόλα, πυρομαχικά, οχήματα, τμήματα και
ανταλλακτικά αεροσκαφών κ.ά. Ομως οι προ κρίσης κομματικές διοικήσεις απλά υλοποιούσαν ρουσφέτια,
έδιναν αβέρτα χρήμα και η ανάπτυξη υψηλής τεχνολογίας πήγαινε με τον
αραμπά. Τώρα πάει με τα πόδια, και μάλιστα με βήματα προς τα πίσω. Αφού
τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΠΥΡΚΑΛ, ΕΒΟ κ.λπ.) τη γλίτωσαν παρατρίχα
επί της προηγούμενης κυβέρνησης, τώρα ξανακρέμονται από μια τρίχα.
Μιλούσα
προχθές σε μια σπάνια συζήτηση, όπου κάθε λέξη ήταν πολύτιμη σκέψη και
ιδέα, με κορυφαίο πανεπιστημιακό επιστημονικό ερευνητή και γνώστη του
θέματος, όπου κυρίως άκουγα με σταυρωμένα χέρια. Λοιπόν, ακούστε.
Στο
Ισραήλ μόνο για την έρευνα και την ανάπτυξη συστημάτων λέιζερ υπάρχουν
5.000 επιχειρήσεις με περί τους 30.000 εργαζομένους! Εάν αθροίσεις όλους
τους τομείς της άμυνας, μεγάλο μέρος του παραγωγικού δυναμικού του
Ισραήλ ζει και δημιουργεί γύρω από την αμυντική βιομηχανία. Κι αυτά που
παράγουν είναι στην πρώτη γραμμή της τεχνολογίας.
Ο σοφός αυτός και καλός Ελληνας μού εξήγησε πολύ απλά πως μια μικρή
χώρα, όπως εμείς, με πολλούς εχθρούς, όπως κι εμείς, εφάρμοσε μια απλή
στρατηγική απόφαση. Το Ισραήλ, λόγω της θέσης του, είναι υποχρεωμένο,
από τη γένεσή του το 1948, να κάνει μεγάλες στρατιωτικές δαπάνες, όπως
κι εμείς, αφού ο Θεός, η Ιστορία και η Γεωγραφία μάς έστειλαν για
γείτονες τους απογόνους του ληστοσυμμορίτη Ερτογρούλ, πρωταθλητές στη
γενοκτονία, την τρομοκρατία και το δουλεμπόριο. Τη χώρα όπου,
σημειωτέον, δημοφιλέστερο βιβλίο επί χρόνια είναι το «Ο Αγών μου» του
Αδόλφου, μαθητή του Κεμάλ.
Το Ισραήλ, εν ολίγοις, μεγάλο μέρος
των χρημάτων που θα ξόδευε έτσι κι αλλιώς το επένδυσε στην εθνική έρευνα
και παραγωγή στρατιωτικής τεχνολογίας. Δεν έκανε το λάθος να φτιάξει
μερικά αχανή εργοστάσια - δημόσιες υπηρεσίες, αλλά χρηματοδότησε
πάμπολλες ισραηλινές ιδιωτικές εταιρίες. Ετσι, έδωσε τεράστια ώθηση και
στην πρώτη γραμμή της τεχνολογίας στη βιομηχανία του, απορρόφησε
στρατιές επιστημόνων αντί να αιμορραγεί χρήμα και μυαλά στο εξωτερικό,
και έφτιαξαν άριστα προϊόντα, που μαζί με ένα ρωμαλέο σύστημα
εκπαίδευσης και εθνικού φρονήματος τού επιτρέπουν να επιβιώνει νικηφόρα
και να το τρέμουν οι εχθροί του, ενώ παράλληλα έχει ευημερία.
Σημειωτέον,
δε, πως το ίδιο μοντέλο έχουν ακολουθήσει και σε άλλους, πολιτικούς -
ειρηνικούς τομείς, όπως στη βιοτεχνολογία, τη γεωπονία, την πληροφορική,
την τεχνολογία αφαλάτωσης κ.λπ. Μικρές, ευέλικτες εταιρίες στην αιχμή
της τεχνολογικής έρευνας και εφαρμογής.
Εμείς εδώ φτιάχνουμε
τσαντιρομαχαλάδες για ισλαμιστές, ξεχαρβαλώνουμε τα σύνορά μας και
εισάγουμε από κρεμμύδια μέχρι παραμάνες, ενώ η αμυντική βιομηχανία
ψυχορραγεί.
Το μοντέλο ανάπτυξης, αριστερό ή μεσαιοχωρίτικο φραπόγαλο,
είναι με...
εισαγόμενο καφέ, εισαγόμενη ζάχαρη, εισαγόμενο ποτήρι και
εισαγόμενο καλαμάκι, και το κράτος παραλυτικός δεινόσαυρος που καταπίνει
τη δημιουργικότητα και τις πρωτοβουλίες, ενώ οι Γερμανοί κι άλλοι
κάνουν παιδομάζωμα Ελλήνων επιστημόνων.
Ομως κάποιοι γενναίοι
στην Κατερίνη φτιάχνουν χειροποίητες ρέπλικες κλασικών Πόρσε,
κομψοτεχνήματα που τα πουλάνε σε Γερμανούς, Ελβετούς, Αγγλους, παρά τα
εμπόδια του κράτους. Κάποιοι άλλοι φτιάχνουν διόπτρες υψηλής
τεχνολογίας. Φαντάζουν σαν εξωγήινοι, όμως δεν είναι. Είναι η μικρή
σπίθα ελπίδας, που σιγοκαίει κάτω από τη στάχτη της αριστερίλας και του
μεσαιοχωρίτικου ζόφου.
Μια σοβαρή δεξιά ηγεσία ενός ελληνικού έθνους - κράτους, χωρίς ενοχές και συμπλέγματα, έχει ρεαλιστικό πατριωτικό καθήκον να κάνει ατμομηχανή ανάπτυξης την πολεμική βιομηχανία, με πολλές μικρές εταιρίες τεχνολογικής έρευνας και εφαρμογής. Είναι απολύτως εφικτό, δοκιμασμένο και ταιριαστό στον χαρακτήρα του Ελληνα. Αυτό μου απέδειξε ο καλός αυτός Ελληνας επιστήμονας. Και απλά έχει δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου