Η εθνολαϊκή αριστεροδεξιά μας κυβέρνηση είπε
ναι σε όλα, ψήφισε μνημόνια, επέβαλε μέτρα λιτότητας, ιδιωτικοποίησε τα
λιμάνια, εγκαινίασε τον αγωγό, κάνει ακριβώς ό,τι έκαναν και οι
προηγούμενες κυβερνήσεις των μνημονίων (ακόμα χειρότερα), μέτρα με
γκρίνια, μνημόνια για πάντα, και ποιο είναι το κυρίαρχο αντιπολιτευτικό
αφήγημα;
Ότι είναι υποκριτές και ψεύτες, ότι δεν έκαναν αυτά που υπόσχονταν ότι θα κάνουν.
Βεβαίως, ισχύει. Η υπογράμμιση της εξαπάτησης και της υποκρισίας, η χλεύη απέναντι στους αφελείς ψηφοφόρους, είναι διασκεδαστικά πράγματα, ψυχοθεραπευτικά το δίχως άλλο. Αλλά δε μπορεί να είναι το κεντρικό αντιπολιτευτικό αφήγημα. Σκεφτείτε το εξής:
Αν όντως έκαναν αυτά τα αλαφροϊσκιωτα που έλεγαν ότι θα κάνουν, σήμερα η Ελλάδα θα ήταν εκτός ευρώ, τα λιγοστά προϊόντα στα σούπερ μάρκετ θα ήταν αγορασμένα από τα δισ. της ανθρωπιστικής βοήθειας που υποσχόταν ο Σόιμπλε, εμείς θα ήμασταν απ' έξω στις ουρές με τις ταυτότητες, ενώ πιθανότατα -εικάζω εγώ, μια υπόθεση αστήρικτη κάνω-, ο πρωθυπουργός μας, ο λαοπρόβλητος Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι θα ήταν κάπου σε κάποιας μορφής περιορισμό, περιμένοντας το ειδικό δικαστήριο. Άρα είναι πάρα πολύ καλό για όλους μας (και για όλους τους) το ότι δεν τα έκαναν.
Το να τους ψέγεις για το ότι δεν τα έκαναν είναι σαν να λες ότι καλύτερα θα ήταν να τα κάνουν. Τότε θα ήταν συνεπείς στις υποσχέσεις που έδωσαν στις ψηφοφόρους τους, ναι, αλλά τότε θα είχε τιναχτεί η χώρα στον αέρα, πράγμα που κανείς εκτός από το συνονθύλευμα όσων απεχθάνονται το δυτικό πολιτισμό (νεοναζί, κομμουνιστές, και παρεμφερείς δυνάμεις) και όσων έχουν βγάλει τα λεφτά τους από τη χώρα και ονειρεύονται δραχμούλα δεν θα ήθελε. Να τους κατηγορήσεις (είναι ψεύτες, είναι υποκριτές, και μάλιστα πάρα πολύ), να τους κοροϊδέψεις κιόλα, θεμιτό, αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι το κεντρικό σου αφήγημα.
Βεβαίως, να πω εδώ ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου ποιο είναι το αντιπολιτευτικό αφήγημα οποιουδήποτε κόμματος. Αναφέρομαι στο κεντρικό αφήγημα αντίδρασης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε όσους θεωρούν τις πολιτικές της σημερινής κυβέρνησης από λανθασμένες έως και καταστροφικές και εκφέρουν δημόσιο λόγο. Και αυτό το κεντρικό αφήγημα δεν πρέπει να απευθύνεται στους ψηφοφόρους της κυβέρνησης για να τους ντροπιάσει και να τους ξεμπροστιάσει.
Όταν λες ότι η κυβέρνηση κάνει λάθος (και κάνει, ω, τόσα πολλά) απευθύνεσαι σε όλους τους πολίτες, και σε αυτούς που την ψήφισαν και στους πολύ περισσότερους που δεν την ψήφισαν, και τους λες, κοιτάχτε, είναι άσχετοι. Αυτό είναι επιθυμητό, και χρήσιμη υπηρεσία στο δημόσιο διάλογο και τη δημοκρατία.
Όταν όμως λες ότι η κυβέρνηση κάνει άλλα από τις μπούρδες που
υποσχόταν, όταν αυτό είναι το κεντρικό σου μήνυμα, και όταν οι μπούρδες,
μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλες, τότε απευθύνεσαι μόνο στους ψηφοφόρους της,
και αυτό που τους λες είναι: Είστε ηλίθιοι.
Αυτό είναι το κυρίαρχο αντιπολιτευτικό μήνυμα σήμερα. Και είναι ανώφελο.
Κάθε φορά που κοροϊδεύουμε ένα φίλο σανοφάγο για όσα πίστευε το 2014
και το 2015, ουσιαστικά τον φέρνουμε μπροστά στην πλάνη του, του
τρίβουμε την “αυταπάτη” του στα μούτρα. Οι άνθρωποι που πίστεψαν ότι
όντως υπάρχει περίπτωση να σκίσουμε τα μνημόνια και να βγούμε από την
κρίση με ένα νόμο κι ένα άρθρο και ότι δεν υπάρχει ούτε μία στο
εκατομμύριο να μας πούνε όχι και ότι δεν θα ξαναπληρώσει κανείς ΕΝΦΙΑ
και ότι οι συντάξεις θα ξανα-αυξηθούν και ότι θα αλλάξουμε ολόκληρη την
Ευρώπη, ε, δεν είναι και οι πιο φωτεινοί μαρκαδόροι στην κασετίνα, ποτέ
δεν ήταν. Οι περισσότεροι ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν μέχρι προχτές. Όταν η όποια
αντιπολίτευση ή και ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος τους τρίβει στα μούτρα
την αφέλειά τους, δεν τους "ξυπνάει", δεν τους συνετίζει και, βεβαίως,
δεν τους προσελκύει.
Έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν το “backfire effect”. Για πολλούς ανθρώπους το να έχουν δίκιο είναι πολύ πιο σημαντικό από το να ξέρουν την αλήθεια, οπότε ακόμα κι αν τους τρίψεις την αλήθεια στα μούτρα, αυτοί θα γίνουν ακόμα πιο πιστοί στο ψέμα, ακόμα πιο γατζωμένοι στην “αυταπάτη”. Γι αυτό...
Οπότε ίσως πρέπει να σταματήσουμε να τους κοροϊδεύουμε για το σανό, κι ίσως τα εκκωφαντικά ψέματα της εθνολαϊκής μας κυβέρνησης να μην είναι το ενδεδειγμένο όπλο εναντίον της.
Ο νέος φορομολώχ των 7.500 σελίδων, ας πούμε, που βάζει τα λουλούδια πάνω στην ταφόπλακα του τάφου της μακαρίτισσας της ανάπτυξης της χώρας (Ανάπτυξη Ελλάδας, 1994 - 2008, RIP), εξασφαλίζοντας ότι το “φυσιολογική λειτουργία σύγχρονης οικονομίας” θα παραμείνει όνειρο για πολλά πολλά χρόνια ακόμη, είναι πολύ προσφορότερο πεδίο κριτικής.
Βεβαίως, το να δίνεις έμφαση σ’ αυτή την καταστροφή και σε όλες τις υπόλοιπες είναι λιγότερο διασκεδαστικό απ’ το να γράφεις για την επιστροφή του ΕΚΑΣ των μικροσυνταξιούχων με hashtag #reziLEFTikame. Αλλά νομίζω πως είναι η μόνη αντίδραση που μπορεί να έχει κάποιο, οποιοδήποτε αποτέλεσμα.
Ότι είναι υποκριτές και ψεύτες, ότι δεν έκαναν αυτά που υπόσχονταν ότι θα κάνουν.
Βεβαίως, ισχύει. Η υπογράμμιση της εξαπάτησης και της υποκρισίας, η χλεύη απέναντι στους αφελείς ψηφοφόρους, είναι διασκεδαστικά πράγματα, ψυχοθεραπευτικά το δίχως άλλο. Αλλά δε μπορεί να είναι το κεντρικό αντιπολιτευτικό αφήγημα. Σκεφτείτε το εξής:
Αν όντως έκαναν αυτά τα αλαφροϊσκιωτα που έλεγαν ότι θα κάνουν, σήμερα η Ελλάδα θα ήταν εκτός ευρώ, τα λιγοστά προϊόντα στα σούπερ μάρκετ θα ήταν αγορασμένα από τα δισ. της ανθρωπιστικής βοήθειας που υποσχόταν ο Σόιμπλε, εμείς θα ήμασταν απ' έξω στις ουρές με τις ταυτότητες, ενώ πιθανότατα -εικάζω εγώ, μια υπόθεση αστήρικτη κάνω-, ο πρωθυπουργός μας, ο λαοπρόβλητος Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι θα ήταν κάπου σε κάποιας μορφής περιορισμό, περιμένοντας το ειδικό δικαστήριο. Άρα είναι πάρα πολύ καλό για όλους μας (και για όλους τους) το ότι δεν τα έκαναν.
Το να τους ψέγεις για το ότι δεν τα έκαναν είναι σαν να λες ότι καλύτερα θα ήταν να τα κάνουν. Τότε θα ήταν συνεπείς στις υποσχέσεις που έδωσαν στις ψηφοφόρους τους, ναι, αλλά τότε θα είχε τιναχτεί η χώρα στον αέρα, πράγμα που κανείς εκτός από το συνονθύλευμα όσων απεχθάνονται το δυτικό πολιτισμό (νεοναζί, κομμουνιστές, και παρεμφερείς δυνάμεις) και όσων έχουν βγάλει τα λεφτά τους από τη χώρα και ονειρεύονται δραχμούλα δεν θα ήθελε. Να τους κατηγορήσεις (είναι ψεύτες, είναι υποκριτές, και μάλιστα πάρα πολύ), να τους κοροϊδέψεις κιόλα, θεμιτό, αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι το κεντρικό σου αφήγημα.
Βεβαίως, να πω εδώ ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου ποιο είναι το αντιπολιτευτικό αφήγημα οποιουδήποτε κόμματος. Αναφέρομαι στο κεντρικό αφήγημα αντίδρασης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε όσους θεωρούν τις πολιτικές της σημερινής κυβέρνησης από λανθασμένες έως και καταστροφικές και εκφέρουν δημόσιο λόγο. Και αυτό το κεντρικό αφήγημα δεν πρέπει να απευθύνεται στους ψηφοφόρους της κυβέρνησης για να τους ντροπιάσει και να τους ξεμπροστιάσει.
Όταν λες ότι η κυβέρνηση κάνει λάθος (και κάνει, ω, τόσα πολλά) απευθύνεσαι σε όλους τους πολίτες, και σε αυτούς που την ψήφισαν και στους πολύ περισσότερους που δεν την ψήφισαν, και τους λες, κοιτάχτε, είναι άσχετοι. Αυτό είναι επιθυμητό, και χρήσιμη υπηρεσία στο δημόσιο διάλογο και τη δημοκρατία.
Αυτό είναι το κυρίαρχο αντιπολιτευτικό μήνυμα σήμερα. Και είναι ανώφελο.
Έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν το “backfire effect”. Για πολλούς ανθρώπους το να έχουν δίκιο είναι πολύ πιο σημαντικό από το να ξέρουν την αλήθεια, οπότε ακόμα κι αν τους τρίψεις την αλήθεια στα μούτρα, αυτοί θα γίνουν ακόμα πιο πιστοί στο ψέμα, ακόμα πιο γατζωμένοι στην “αυταπάτη”. Γι αυτό...
ακόμα και σήμερα στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ
φέρεται να κρατά σφιχτά ένα 20-25% αυταπατημένων χορευτών του ΟΧΙ, οι
οποίοι δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτούν ότι εξαπατήθηκαν ή ότι είναι οι
χρήσιμοι ηλίθιοι της υπόθεσης, όσα κοροϊδευτικά hashtags κι αν τους
βγάλουνε στο Twitter.
Οπότε ίσως πρέπει να σταματήσουμε να τους κοροϊδεύουμε για το σανό, κι ίσως τα εκκωφαντικά ψέματα της εθνολαϊκής μας κυβέρνησης να μην είναι το ενδεδειγμένο όπλο εναντίον της.
Ο νέος φορομολώχ των 7.500 σελίδων, ας πούμε, που βάζει τα λουλούδια πάνω στην ταφόπλακα του τάφου της μακαρίτισσας της ανάπτυξης της χώρας (Ανάπτυξη Ελλάδας, 1994 - 2008, RIP), εξασφαλίζοντας ότι το “φυσιολογική λειτουργία σύγχρονης οικονομίας” θα παραμείνει όνειρο για πολλά πολλά χρόνια ακόμη, είναι πολύ προσφορότερο πεδίο κριτικής.
Βεβαίως, το να δίνεις έμφαση σ’ αυτή την καταστροφή και σε όλες τις υπόλοιπες είναι λιγότερο διασκεδαστικό απ’ το να γράφεις για την επιστροφή του ΕΚΑΣ των μικροσυνταξιούχων με hashtag #reziLEFTikame. Αλλά νομίζω πως είναι η μόνη αντίδραση που μπορεί να έχει κάποιο, οποιοδήποτε αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου