Η στιχομυθία όπως ακριβώς μεταδόθηκε από τα δελτία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Υπόγραψε! Σε διατάζουμε! Αν δεν υπογράψεις δεν φεύγεις από το... μπουρδέλο!».
Κι ο αρνούμενος να υπογράψει, πρόεδρος του... μπουρδέλου,
συγγνώμη μεγάλου ΤΕΙ, πλάτη στο φακό μαζί με άλλους καθηγητές - μέλη της
Διοίκησης παρακολουθούν ανίσχυροι τις νεαρές Πασιονάριες -με τα γυαλιά
ηλίου στο κεφάλι- και τους συνεπικουρούντες Τσε που είχαν καταλάβει την
αίθουσα συνεδριάσεων του Ιδρύματος και τους κρατούσαν ομήρους για ώρες.
Φυσικά η κατάληψη έληξε -τα delivery της περιοχής γνώρισαν
πιένες- κι όλοι, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, επέστρεψαν σπίτια τους.
Το ότι έγιναν επεισόδια, υπήρξαν τραυματίες και φθορές δεν αφορούν
καμία από τις δύο πλευρές. Αυτά αφορούν εμάς που πληρώνουμε το μάρμαρο.
Αλλωστε έχουν ξανασυμβεί και θα ξανασυμβούν οπουδήποτε, με οποιαδήποτε
πρόφαση. Και η ομηρία σαν μοχλός πίεσης για όσους νομίζουν πως
αδικούνται, είναι τόσο παλιά όσο κι ο άνθρωπος. Απλά σ' εμάς, όπως κάθε
τι, εξαντλείται στην κορόνα και όχι στην ουσία. Γι' αυτό μη χολοσκάτε.
Σωτηρία δεν υπάρχει!
Πρόσφατα χαλούσε ο κόσμος με την ομηρία των έξι δεσμοφυλάκων από
τον Αλκέτ Ριζάι στις φυλακές Μαλανδρίνου. Ευτυχώς η βόμβα που κρατούσε ο
βαρυποινίτης βγήκε ραδιοφωνάκι και το θέμα θεωρήθηκε λήξαν! Ούτε γάτα
ούτε ζημιά κι όποιος πνίγηκε το μετάνιωσε, που λέει κι ο θυμόσοφος λαός.
Βεβαίως στην πρώτη περίπτωση οι φοιτήτριες των ΤΕΙ δεν κρατούσαν
ούτε βόμβες ούτε ραδιόφωνα. Απλά πυροβολούσαν αδιακρίτως, με μια
λεκτική διάρροια, που μαρτυρούσε άγνοια, θράσος, λεξιπενία και
απροκάλυπτη επιθετικότητα, τους εμβρόντητους καθηγητές, που δεν είναι
άμοιροι αλλά όμηροι των ευθυνών τους. Και είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις
το λεγόμενο ασθενές φύλο, σαν άλλες «Μαύρες Χήρες» στο Θέατρο
Πολιτισμού της Μόσχας το 2002, να κρατάνε ομήρους όχι 800 πανικόβλητους
θεατές αλλά 8 ανίσχυρους καθηγητές, ζωσμένες τα εκρηκτικά της παραφοράς
και της ορμής των νιάτων τους.
«Μα καλά, δεν έχουν κουκούτσι μυαλό; Δεν βλέπουν τις κάμερες; 'Η
πραγματικά δεν ξέρουν τίποτα, γιατί δεν μαθαίνουν τίποτα στα σχολειά
τους;». Κι αν αυτά τα παιδιά δεν ανοίγουν εξωσχολικό βιβλίο ούτε για
δείγμα, δεν γνωρίζουν τι θα πει πολιτισμός και τέχνη γενικότερα,
σεβασμός, ιεραρχία και βάλε, οι υπόλοιποι γύρω και έξω από αυτά, τι
κάνουν; Πού βόσκουν;
Γιατί οι ευθύνες αυτών και του κράτους είναι τεράστιες.
Δεν μπορείς να εισάγεις φοιτητές, όπως αυτάρεσκα τους αποκαλείς,
με μέσο όρο 4. Ούτε μπορείς να δίνεις απολυτήριο Λυκείου με μέσο όρο 2.
(Το έχουμε δει, μην εκπλήσσεσθε.) Δεν γίνεται υπό την πίεση της κάθε
τοπικής κοινωνίας -λέγε με σουβλακοψήστη- και του εντεταλμένου
ψηφοσυλλέκτη να ανοίγεις παραρτήματα ΤΕΙ επειδή η Θεσσαλονίκη, η Αθήνα
και τα Γιάννενα πέφτουν μακριά. Ούτε κάτω από την πίεση της οικονομικής
αναιμίας να τα κλείνεις με το «έτσι θέλω».
Είναι αδιανόητο στα πανεπιστήμια της αλλοδαπής, τα της οργάνωσης και διοίκησης των ΑΕΙ να περνάνε πρώτα από φοιτητικές συνελεύσεις. Και αν δεν υπάρξει μια διακριτή γραμμή ανάμεσα σε διδάσκοντες και διδασκομένους, το μαύρο χάλι της ομηρίας Παιδείας, παιδιών και καθηγητών θα το ξαναδούμε σε επανάληψη σύντομα.
Παιδεία δεν σημαίνει μπάχαλο, αλλά συνέχεια και διάρκεια του
πολιτισμού χωρίς παλινδρομήσεις και φοιτητής δεν είναι ο εκπρόσωπος του
σουρεαλισμού στην πράξη που δεν γνωρίζει τι θέλει και τι κάνει. Πήξαμε
στους αιώνιους φοιτητές, τους φοιτητοπατέρες, τους επίκουρους και τους
λέκτορες. Κάποτε θα πρέπει να μπει τάξη και η τάξη ξεβολεύει και τους
μεν και τους δε.
Πριν ο διδάσκων αποφασίσει να κατεβάσει «τα παιδιά του» -όπως τα
αποκαλεί στις γλύκες του- στον Μ. Σεφερλή με τις ευλογίες τηλεοπτικού
σταθμού, καλό είναι να ψάξει τι άλλο προσφέρει η Αθήνα. Και πριν ο
διδασκόμενος σε αγαστή συνεργασία με το σπίτι του και τα άλλα άνθη του
θερμοκηπίου ανανεώσει το πάσο του για πολλοστή χρονιά, η πολιτεία έχει
λόγο και αιτία να του κόψει και τη... βίζα και το βήχα.
Εναν αιώνα και
βάλε (1903) από τότε που ο Γρ. Ξενόπουλος έγραψε τους «Φοιτητές» του,
πολλά πράγματα άλλαξαν -ζούμε σε μια άλλη πατρίδα-, αλλά η παιδεία με
τον τρόπο που παραδίδεται από γενιά σε γενιά δεν έχει διαφοροποιηθεί
παρά ελάχιστα. Ισως γι' αυτό πρόσωπα του έργου όπως ο αιώνιος φοιτητής
Πλάτων ή η κυρα-Μάρω και ο μπαρμπα-Γιώργης εξακολουθούν να ζουν ανάμεσά
μας αντιπροσωπεύοντας όχι εν δυνάμει χαρακτήρες πια, αλλά καρικατούρες
και γραφικότητες.
Κι όμως όχι πολύ πίσω, όταν η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη και τα
όνειρά μας χρωματιστά, είχαμε καθηγητές και δασκάλους που ακόμη
αναπολούμε. Ολους εκείνους που με το λόγο ή τη βέργα(!), πολιτικά
ανορθόδοξους και δυνάστες, μας έμαθαν να αγαπάμε τη γλώσσα μας. Και μας
φώτισαν ανυστερόβουλα, ακάματα, αστείρευτα, αληθινά. Ισως γι' αυτό
θυμώνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου