Europe Is Canceling Christmashttps://t.co/uiXhrPwUIE
— Tablet Magazine (@tabletmag) December 23, 2024
ΑΡΘΡΑΡΑ - ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ για τον εξισλαμισμό της Ευρώπης , την ξεφτιλισμένη αριστερά και την λοβοτομή που επιχειρούν να κάνουν στους λαούς τους οι ξεφτιλισμένοι λαθρομαχμουτολάγνοι ευρωπαίοι "ηγέτες" της παρακμής ...
Toυ Itxu Díaz / Tablet Magazine
Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή ειρήνης και καλής θέλησης. Οι οικογένειες συγκεντρώνονται, οι θυμωμένοι φίλοι συγχωρούν ο ένας τον άλλον, όλοι γιορτάζουν με έναν συνδυασμό ευτυχίας, σαμπάνιας και μελαγχολίας και όλα αυτά που βλέπουμε στις ταινίες του Frank Capra. Είναι δύσκολο για κάποιον οποιασδήποτε θρησκείας, ή ακόμα και αγνωστικιστή, να προσβληθεί από αυτή τη γιορτή. Αλλά αυτό που βρίσκω μπερδεμένο είναι ότι ο εορτασμός των γιορτών με φώτα και χριστουγεννιάτικα μοτίβα γίνεται πλέον αποκρουστικός όχι, όπως θα περίμενε κανείς, στο Karachi ή στο Mogadishu, αλλά στην καρδιά της Παλιάς Ευρώπης.
Η σταδιακή ακύρωση των Χριστουγέννων σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Γερμανία είναι ίσως το πιο ανησυχητικό σύμπτωμα της παραίτησης της Δύσης από την Ιουδαιοχριστιανική πολιτιστική της ταυτότητα.
Συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα: από κυβερνήσεις και δημοτικά συμβούλια μέχρι σχολεία και συλλόγους.
Όπως πάντα, είναι οι κοσμικοί της σοσιαλιστικής αριστεράς, πίσω από την πρόσοψη της «συμμετοχικότητας», που είναι οι πιο αποφασισμένοι να ακυρώσουν τα Χριστούγεννα, τα οποία για αιώνες γιορτάζονται με στυλ σε όλη την ήπειρο. Πράγματι, έχει γιορταστεί ως γιορτή της ένωσης, όχι του διαχωρισμού, μεταξύ διαφορετικών λαών. Αυτό που ο Ronald Reagan εξήγησε απλά και με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ότι «τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που γιορτάζουμε όχι ως άτομα ούτε ως έθνος, αλλά ως ανθρώπινη οικογένεια», τώρα φαίνεται εντελώς ακατανόητο.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα του τι συμβαίνει στην Ευρώπη.
Τον Νοέμβριο, ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου Wherwell, στο Andover της Αγγλίας, ενημέρωσε τους γονείς ότι δεν θα υπήρχε αναφορά στα Χριστούγεννα στην παραδοσιακή εορταστική παντομίμα του σχολείου, προκειμένου να είναι «περιεκτικά».
Δεδομένου ότι «περιλήφθηκαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια στην παράσταση» και μερικοί γονείς συνήθως εμποδίζουν τα παιδιά τους να παρευρεθούν για θρησκευτικούς λόγους, ο διευθυντής έγραψε: «Ζητήσαμε η παράσταση να μην περιέχει καμία αναφορά στα Χριστούγεννα».
Σύμφωνα με την απογραφή του 2021, το 62,4% των τότε 50.887 κατοίκων του Andover αναγνωρίστηκαν ως χριστιανοί, σε σύγκριση με το 0,6% που ήταν μουσουλμάνοι.
Η τάση ακύρωσης των Χριστουγέννων στα ευρωπαϊκά σχολεία δεν ξεκίνησε φέτος, απλώς εξαπλώνεται από τον ένα Δεκέμβριο στον άλλο σαν πετρελαιοκηλίδα στη θάλασσα.
Η πρώτη μεγάλη διαμάχη σημειώθηκε το 2011, όταν νηπιαγωγεία και σχολεία στη Δανία ακύρωσαν τις παραδοσιακές χριστουγεννιάτικες γιορτές τους για να μην προσβάλλουν τους μουσουλμάνους, που είναι ήδη η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία στη χώρα, και που είναι πυκνά συγκεντρωμένοι σε ghettos στις μεγάλες πόλεις.
Η Γαλλία, η ευρωπαϊκή χώρα με τους περισσότερους μετανάστες αραβικής καταγωγής, έχει επίσης αποχριστιανίσει τα Χριστούγεννα εδώ και χρόνια.
Μετά την επίθεση των τζιχαντιστών ενάντια σε μια χριστουγεννιάτικη αγορά στο Στρασβούργο το 2018, αντί να διπλασιάσουν την υπεράσπιση της ελευθερίας και της υπερηφάνειας για τις χριστιανικές τους παραδόσεις, οι πολιτικοί ηγέτες ενέτειναν την κοσμική μετατόπιση και φέτος υπάρχει ήδη μια πλειοψηφία γαλλικών πόλεων των οποίων οι αρχές αποφάσισαν να εξαλείψουν τη χριστιανική αναφορά στους εορτασμούς των Χριστουγέννων, μερικές φορές φτάνοντας σε αστεία άκρα.
Η Nantes γιορτάζει τώρα το «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» της (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), η Angers παρατηρεί τους «Ήλιους του Χειμώνα», το Bordeaux διαλαλεί « Bordeaux σε γιορτές» και το Saint Denis κάνει χριστουγεννιάτικες διακοπές που ονομάζονται «Προορισμός Όμορφος Χειμώνας» ενώ ο δήμαρχος του γιορτάζει τις διακοπές φωνάζοντας «Καλό χειμώνα!»
Η επίσημη εορταστική μπροσούρα αυτής της γαλλικής κοινότητας περιλαμβάνει μαριονέτες, πυροφάγους, εργαστήρια χειροτεχνίας για παιδιά και καμία εικονική Χριστιανική Χριστουγεννιάτικη εικόνα.
Το κύριο πρόβλημα της παρακμής του πολιτισμού και της ταυτότητας της Δύσης δεν έγκειται τόσο στους εξωτερικούς επιτιθέμενους όσο στις εσωτερικές προδοσίες και αποποιήσεις.
Στη Γαλλία, η τρέλα αποτυπώθηκε καλύτερα, κατά ειρωνικό τρόπο, από έναν Γάλλο μουσουλμάνο διανομέα σε ένα video που έγινε viral.
Σε αυτό, μετέδωσε πώς, σε μια από τις παραδόσεις του φέτος, παρατήρησε ότι ο χριστουγεννιάτικος στολισμός και οι σκηνές της φάτνης απουσίαζαν σε ένα δημαρχείο στην επαρχία. Ο δήμαρχος του είπε ότι το κράτος είχε στείλει οδηγίες να μην υπάρχουν στολισμοί στα δημαρχεία, κάτι που ο Μουσουλμάνος βρήκε «σκανδαλώδες»: «Οι φίλοι μας οι χριστιανοί, τα αδέρφια μας, είναι σε μια χριστιανική χώρα. Yes, laïcité, fine. Αλλά, όχι. Έχουν το δικαίωμα να διακοσμήσουν το δημαρχείο τους για τις διακοπές τους. Οι φάτνες δεν με ενοχλούν… Πολιτικοί, θα σκοτώσετε τη Γαλλία, θα σκοτώσετε χριστιανούς! Είναι τρελό!» αναφώνησε ο άντρας.
Στην Ισπανία τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα, ίσως γιατί, όπως λένε εκεί, τα ψάρια πάντα σαπίζουν από το κεφάλι. Ο πρωθυπουργός δέχθηκε πολλές επικρίσεις φέτος για τoν υποτιθέμενο Χριστουγεννιάτικο χαιρετισμό του («Εδώ είναι ένα νέο έτος γεμάτο υγεία, ελπίδα και ευημερία. Καλές γιορτές») στον οποίο απέφευγε ρητά να συγχαρεί τους Χριστιανούς για τα Χριστούγεννα, ενώ πριν από λίγους μήνες δεν είχε κανένα ενδοιασμό να συγχαρεί τους μουσουλμάνους αναφέροντας ρητά το «Ραμαζάνι-“Ramadan.».
Επίσης, αρκετοί δήμοι που διοικούνται από ακροαριστερούς δήμαρχους έχουν περιορίσει στο ελάχιστο τον χριστουγεννιάτικο στολισμό στους δρόμους και αφαίρεσαν από τα εορταστικά τους προγράμματα οτιδήποτε μπορεί να ακούγεται ελάχιστα χριστιανικό.
Παραδόξως, παρά τις προσπάθειες της ισπανικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης να απενεργοποιήσει τα Χριστούγεννα, η ιδιωτική ζωή, όπως συμβαίνει συχνά, βαδίζει στο ρυθμό του δικού της τυμπάνου.
Τα λεγόμενα εταιρικά χριστουγεννιάτικα δείπνα, συγκεντρώσεις όπου οι άνθρωποι γιορτάζουν μια τόσο σημαντική ημερομηνία με τους συναδέλφους τους, και που συχνά τελειώνουν τις πρώτες πρωινές ώρες, γίνονται όλο και πιο δημοφιλή και μεγαλύτερα — αν και όχι χωρίς κίνδυνο, όπως παρατήρησε η Phyllis Diller. : «Αυτό που δεν μου αρέσει στα χριστουγεννιάτικα πάρτι γραφείου είναι να ψάχνω για δουλειά την επόμενη μέρα».
Αυτά τα παραδείγματα ακύρωσης Χριστουγέννων στην Ισπανία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή τη Δανία, μπορούν να βρεθούν παρομοίως στο Βέλγιο, τη Γερμανία, τη Σουηδία και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την ευρωπαϊκή αριστερά και τους σοσιαλδημοκράτες.
Τα ίδια κόμματα που προώθησαν τη μαζική μετανάστευση πρωτοστάτησαν τώρα σε ένα περίεργο παράδοξο: την προώθηση της ανεξιθρησκίας για την αποβολή του Χριστιανισμού από όλους τους θεσμούς, ξεκινώντας από τις τάξεις, και ταυτόχρονα, παρακολουθώντας τα συνεχή αιτήματα των μουσουλμανικών κοινοτήτων να προωθήσουν ξανά τις ισλαμικές διδασκαλίες και παραδόσεις, ειδικά στα σχολεία.
Το κύριο πρόβλημα με τη μαζική μουσουλμανική μετανάστευση στη Δύση είναι το πολύ χαμηλό ποσοστό αφομοίωσής τους στους πολιτισμούς υποδοχής. Αλλά αυτό που είναι πιο επικίνδυνο είναι ότι οι ιθαγενείς ηγέτες είναι τόσο αποφασισμένοι να αρνηθούν τη δική τους ταυτότητα και την ιουδαιοχριστιανική πολιτιστική τους κληρονομιά που θα έπρεπε να είναι μόνο πηγή υπερηφάνειας και όχι το βάρος που φαίνεται να τους βαραίνει τώρα.
Για χρόνια, πολλοί ιδιωτικοί οργανισμοί συμμετέχουν επίσης στην πολιτιστική αλλαγή. Παρά το γεγονός ότι η περίοδος των Χριστουγέννων είναι η πιο σημαντική της χρονιάς για τους μεγάλους λιανοπωλητές, πολλές κορυφαίες ευρωπαϊκές μάρκες έχουν αντικαταστήσει στα καταστήματά τους κάθε ελάχιστα χριστιανική αναφορά με ένα κράμα φώτων, τυχαίων μηνυμάτων—«ελπίδα», «αγάπη», «ευτυχία» — και βουνά από χιόνι στη διακόσμηση, αφού το κρύο και ο χειμώνας ήταν πάντα η αγαπημένη εναλλακτική για όσους θέλουν να απομακρυνθούν από κάθε θρησκευτικό σύλλογο, φοβούμενοι ενδεχόμενο μποϊκοτάζ από ριζοσπαστικές ομάδες.
Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το κύριο πρόβλημα της παρακμής του πολιτισμού και της ταυτότητας της Δύσης δεν έγκειται τόσο στους εξωτερικούς επιτιθέμενους όσο στις εσωτερικές προδοσίες και αποποιήσεις.
«Μέχρι το τέλος, θα παραμείνω παιδί της Ευρώπης, της ανησυχίας και της ντροπής. Δεν έχω κανένα μήνυμα ελπίδας να δώσω», έγραψε ο Michel Houellebecq στην Platform, «για τη Δύση, δεν νιώθω μίσος, το πολύ να νιώθω μεγάλη περιφρόνηση. Ξέρω μόνο ότι ο καθένας μας μυρίζει εγωισμό, μαζοχισμό και θάνατο. Έχουμε δημιουργήσει ένα σύστημα στο οποίο είναι απλά αδύνατο να ζεις και επιπλέον, συνεχίζουμε να το εξάγουμε».
Για να αποκαταστήσει την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση του εαυτού της, η Δύση -κάθε ένα από τα κυρίαρχα έθνη της- θα πρέπει...
να εξετάσει τον τρόπο με τον οποίο οι Εβραίοι νοιάζονται, σέβονται και περηφανεύονται για το έθνος τους, την ιστορία τους, τη θρησκεία τους, τις παραδόσεις τους.
Αντιπαραβάλετε τις πολιτιστικές συγκρούσεις της Ευρώπης με την ειρηνική, αμοιβαία εμπλουτιζόμενη πολιτιστική συνύπαρξη που προσφέρει η εβραϊκή εμπειρία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν είναι τυχαίο ότι μερικά από τα πιο όμορφα και μελαγχολικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια έχουν προέλθει από Εβραίους συνθέτες και στιχουργούς όπως ο Irving Berlin, ο Mel Tormé, ο Bob Wells, ο Felix Bernard, ο Jay Livingston, ο Ralph Blane και ο Johnny Marks.
Κανένας Χριστιανός δεν θα περίμενε αυτά τα τραγούδια να είναι ένα μεγάφωνο για θρησκευτικές πεποιθήσεις που δεν μοιράζονταν.
Ωστόσο, αυτοί οι τραγουδοποιοί, μετανάστες ή γιοι μεταναστών που ήθελαν απεγνωσμένα να αφομοιωθούν στην Αμερική και να εκφράσουν την αγάπη τους γι’ αυτήν και τα έθιμά της, μπόρεσαν να μας βοηθήσουν όλους να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα και τις παραδόσεις που συνδέουμε με τον εορτασμό τους, συμπεριλαμβανομένης της σημασίας του να φέρουμε κοντά την οικογένεια, να δίνουμε περισσότερη προσοχή στους μειονεκτούντες, να προσπαθούμε να ανακτήσουμε χαμένες φιλίες ή να χάνουμε τους μεγαλύτερους μας, τους προγόνους που δεν μπορούν πλέον να καθίσουν στο τραπέζι μαζί μας την παραμονή των Χριστουγέννων και στους οποίους οφείλουμε όλα όσα είμαστε, συμπεριλαμβανομένου του πολιτιστικού μας χαρακτήρα.
Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι αναπόσπαστο στοιχείο του ποιοι είμαστε ως ανθρώπινα όντα. Και σε μια υγιή κοινωνία, η αρμονική συνύπαρξη και ο αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών θρησκειών των αντίστοιχων εορτών τους, πρέπει να είναι ο κανόνας.
Η συνθηκολόγηση στην οποία πρωτοστατούν τόσοι πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες θα ενθαρρύνει μόνο τους ριζοσπάστες και θα αποτρέψει την αφομοίωση των μεταναστών.
Και όταν έρθουν να απαιτήσουν περισσότερα, η διαλυμένη ταυτότητα του λαού μας δεν θα έχει πλέον τη δύναμη να σηκωθεί και να διεκδικήσει έναν χώρο ελευθερίας για να γιορτάσει τις παραδόσεις της δικής μας Ιουδαιοχριστιανικής κληρονομιάς.
Τότε θα είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου