Τυπική τομή κατεστραμμένου οδοστρώματος από το νερό. Περίπου 5 εκ. ασφάλτου (αντί για 15 τουλάχιστον) επάνω σε πρόχειρα συμπιεσμένο χωμάτινο υπόστρωμα με λίγη (μη συμπιέσιμη) ποταμίσια άμμο (αντί για 40 εκ. θραυστό υλικό λατομείου 3Α αμμοχάλικο). Όλοι ευχαριστημένοι, ο δήμαρχος,… pic.twitter.com/mh1QC1NSev
— Μιχάλης Χριστοδουλίδης🇬🇷 (@Christo34335862) September 12, 2023
Του Αλέξη Παπαχελά
Υπάρχουν μερικά πράγματα που σου θυμίζουν έντονα πως η χώρα, όσα βήματα και να έχει κάνει, ανήκει μερικώς στον Τρίτο Κόσμο. Μπορεί να είναι «μικρά» πράγματα, στα οποία δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, ενδεχομένως επειδή τα έχουμε συνηθίσει.
Παρατηρώ εδώ και πολύ καιρό το αίσχος των διαφόρων συνεργείων που καταστρέφουν αλύπητα δρόμους και πεζοδρόμια σε πολλές γειτονιές της Αττικής και στο κέντρο της πόλης για λογαριασμό διαφόρων εταιρειών. Η έλλειψη επαγγελματισμού είναι ασύλληπτη. Μπορείς εύκολα να πέσεις σε μια τρύπα, πάνω στην οποία έχουν αφήσει μια παρατημένη κουλουριασμένη ταινία με κόκκινες γραμμές που μοιάζει με σκουπίδι, αν δεν είσαι ιδιαίτερα παρατηρητικός. Η τήρηση στοιχειωδών κανόνων ασφαλείας είναι ανύπαρκτη. Τα μπαλώματα που αφήνουν στους δρόμους είναι ο ορισμός της επικίνδυνης κακοτεχνίας. Κάθε φορά που τελειώνει την αποστολή του ένα τέτοιο συνεργείο, το κατάστρωμα του δρόμου μοιάζει με διάδρομο βομβαρδισμένου αεροδρομίου, που κάποιος έχει μπαλώσει γρήγορα.
Από συντονισμό, δε, σκίζουμε. Ρωτάς τι ακριβώς κάνει το συνεργείο που σκάβει τον δρόμο. «Οπτικές ίνες», απαντάει κάποιος. Υστερα από λίγους μήνες το ίδιο σκηνικό, η ίδια απάντηση. Κανένας προγραμματισμός, καμία συνεννόηση.
Τα περισσότερα από τα εν λόγω συνεργεία συμπεριφέρονται και εργάζονται με τρόπο που επίσης θυμίζει Τρίτο Κόσμο. Πρόκειται προφανώς για κάποια υπεργολαβία της υπεργολαβίας, όπου το βασικό είναι να γίνουν όλα με το ελάχιστο κόστος.
Δεν υπάρχει, όμως, κράτος, περιφέρεια, δήμος, κάποιος αρμόδιος, τέλος πάντων, να θέσει αυστηρούς κανόνες και εν συνεχεία να βεβαιωθεί ότι τηρούνται;
Θα μου πείτε: «Μα, αυτό είναι το πρόβλημά σου, άνθρωπέ μου;».
Είναι, γιατί…
τελικά η χώρα μοιάζει σε πολλές της εκφάνσεις με ένα αυθαίρετο που έκτισε κάποιος κάποτε και πάνω του κτίζουμε και άλλες αυθαίρετες κατασκευές, έτσι χωρίς πρόγραμμα.
Γιατί αν την αφήσουμε στη μοίρα της και συνηθίσουμε σε αυτή τη ρουτίνα της αυθαιρεσίας, της έλλειψης επαγγελματισμού και σεβασμού σε βασικούς κανόνες, θα υπάρχουν στιγμές που θα κλείνουμε τα μάτια και όταν τα ξανανοίγουμε, θα νομίζουμε ότι είμαστε στο Κάιρο ή σε κάποια άλλη μεσανατολίτικη πόλη.
Τα γράφω αυτά, καθώς μια βασική αρτηρία της πόλης είναι καθημερινά μπλοκαρισμένη από κάποιο συνεργείο που δουλεύει… ώρες γραφείου τις ημέρες με τη μεγαλύτερη κίνηση στο κέντρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου