Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Δυσκολεύομαι ειλικρινά να καταλάβω την απάθεια, σε όριο αναισθησίας, με την οποία η σημερινή κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις συνεχιζόμενες αλβανικές προκλήσεις, εντός και εκτός ελληνικού εδάφους.
Πρόκειται για ένα είδος «εθνικού μαζοχισμού»;
Για διπλωματικό «σύνδρομο Στοκχόλμης»;
Για ένα είδος διαχρονικής εξάρτησης από ξένα συμφέροντα που επιβάλλουν να συγχωρούμε όλων των ειδών τις απρέπειες ενός αλητήριου που υποδύεται τον Αλβανό πρωθυπουργό;
Δεν έχω έτοιμη απάντηση.
Σίγουρα πάντως πρόκειται για την ίδια απάθεια με την οποία αντιμετωπίζονται οι προκλήσεις της Τουρκίας, η αναίδεια των Σκοπίων και οι εκάστοτε προσβολές από «φίλους και συμμάχους», όπως πολύ πρόσφατα η γελοιοποίηση της μνήμης των εκτελεσθέντων της Κατοχής με το, υποκριτικό σόου Σταϊνμάγερ που περιείχε, εκτός όλων των άλλων, και αποικιακού τύπου «προβλέψεις ασφαλείας» (πλαστικά βραχιολάκια αναγνώρισης…all inclusive στους εκπροσώπους του ελληνικού κράτους !).
Στην περίπτωση της Αλβανίας όμως υπάρχει μία θεμελιώδης διαφορά. Η Ελλάδα διατηρεί δικαιώματα. Απαράγραπτα. Που πηγάζουν από τα βάθη της ιστορίας, αλλά και από την σημερινή πραγματικότητα.
Τα δικαιώματα αυτά αφορούν την ασφαλή και απρόσκοπτη διαβίωση της ελληνικής γηγενούς κοινότητας που ζει στα ιερά χώματα της Ηπείρου και από ένα καπρίτσιο της ιστορίας εγκλωβίστηκε στην άλλη πλευρά των συνόρων.
Γι αυτό και το γεωγραφικό τμήμα της αλβανικής επικράτειας στο οποίο εντοπίζεται πολυπληθής ελληνική παρουσία και αποτελεί κατ’ ουσίαν το «αλύτρωτο» τμήμα της ενιαίας και αδιαίρετης Ηπείρου καθιερώθηκε να ονομάζεται «Βόρειος Ηπειρος».
Ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου κατοχύρωσε διεθνώς με αιματηρούς αγώνες την αυτονομία του εντός του αυθαίρετα καθορισμένου «αλβανικού κράτους» και το γεγονός αυτό σφραγίστηκε με το «Πρωτόκολλο της Κέρκυρας», αλλά και σχετικό ψήφισμα του Αμερικανικού Κογκρέσου.
Στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Αλβανοί συντάχθηκαν με τις δυνάμεις του Αξονα και επιτέθηκαν από κοινού με τις ιταλικές δυνάμεις στην Ελλάδα, αλλά τα ελληνικά στρατεύματα κατάφεραν μέσα σε λίγους μήνες να ανακαταλάβουν ένα πολύ μεγάλο τμήμα της Βορείου Ηπείρου, το οποίο λογικά έπρεπε να έχει αποδοθεί στην Ελλάδα που πολέμησε με το στρατόπεδο των νικητών.
Αυτό δεν συνέβη μία σειρά λόγων που δεν μπορούμε να αναλύσουμε εδώ, πλην όμως το ζήτημα δεν έληξε, αλλά έμεινε σε εκκρεμότητα. Το 1946 μάλιστα η τότε ελληνική κυβέρνηση απέσπασε την διαβεβαίωση από τους Συμμάχους ότι το τελικό status της περιοχής θα κριθεί μετά την Συνθήκη Ανεξαρτησίας της Αυστρίας και την ενοποίηση της Γερμανίας.
Παρότι και τα δύο αυτά ορόσημα παρήλθαν(1955 και 1990 αντίστοιχα)οι ελληνικές κυβερνήσεις απέφυγαν να θέσουν το ζήτημα, όπως ακριβώς σήμερα αποφεύγουν να απαιτήσουν τις πολεμικές επανορθώσεις από την Γερμανία.
Και σα να μην έφτανε αυτό, με το που γκρεμίστηκε το κομμουνιστικό καθεστώς στην γειτονική χώρα, αντί να αξιώσουν ξεκάθαρους όρους διασφάλισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων της μειονότητας, εγγυήσεις για επιστροφή περιουσιών, ελεύθερη πρόσβαση στη δημόσια παιδεία και το κυριότερο, δικαίωμα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, έκλειναν το μάτι στον Μπερίσα που αποδείχτηκε χειρότερος διώκτης του ελληνισμού από τον κομμουνιστή Ραμίζ Αλία!
Η επίσημη Ελλάδα ουσιαστικά συναίνεσε στην εκκένωση της Βορείου Ηπείρου από το ελληνικό στοιχείο με την μέθοδο της τρομοκρατίας, ενώ την ίδια ώρα υπαναχωρούσε διαρκώς στις ακραίες προκλήσεις των Αλβανών, στηρίζοντας την συμμετοχή της γειτονικής χώρας σε όλους τους ευρωπαικούς συλλογικούς θεσμούς.
Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη επέτρεψε κατά τρόπο ανεξήγητο την είσοδο της μετακομμουνιστικής Αλβανίας στην ΔΑΣΕ (ΟΑΣΕ) και η σημερινή κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη ευλογεί την ευρωπαική προοπτική του γειτονικού κράτους που δεν πληροί ούτε στοιχειώδη εχέγγυα δημοκρατικής λειτουργίας, χωρίς να αξιώνει την προστασία της μειονότητας.
Η ίδια κυβέρνηση επέτρεψε στον Αλβανό σαλταδόρο πρωθυπουργό να πραγματοποιήσει εθνικιστική συγκέντρωση στο Γαλάτσι και μετά από τα «πρωτοφανή» γυμνάσια με την υπόθεση Μπελέρη τον άφησε να…παρελάσει και στη Θεσσαλονίκη για να δηλώσει ότι η υπόθεση της Βορείου Ηπείρου είναι «νεκρή»!
Η αναλογία των χεριών που σχηματίζουν τα «φτερά του αετού» παραπέμπει ευθέως στον εθνικιστικό χαιρετισμό των Γκρίζων Λύκων με τον αντίχειρα και τα μεσαία δάχτυλα που τιμωρείται ακόμη και στα ευρωπαικά γήπεδα, αλλά σε λίγο θα βλέπουμε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις των αυτοαποκαλούμενων «Τούρκων της Θράκης», χωρίς προφανώς να ενοχλείται η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ενοχλήθηκε και με τον ενταφιασμό της Βορείου Ηπείρου δια στόματος Ράμα. Περιορίστηκε σε χλιαρές… «διαρροές διπλωματικών κύκλων», λες και κοτζάμ υπουργός εξωτερικών οφείλει να κρύβεται κάτω από το τραπέζι απέναντι σε προκλήσεις τέτοιου μεγέθους.
Δεν ενοχλήθηκε επίσης η κυβέρνηση από τους ανιστόρητους ισχυρισμούς του Ράμα περί «ισχυρής διαχρονικής παρουσίας των Αλβανών στην πολυεθνική Θεσσαλονίκη στην οποία οι Ελληνες ήταν μειονότητα». Το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών που περιήλθε σε αφωνία, αναγκάστηκε να υποκαταστήσει ο παλαίμαχος Βορειοηπειρώτης δημοσιογράφος, Παναγιώτης Μπάρκας με «διορθωτικές» δηλώσεις στα αλβανικά μέσα ενημέρωσης!
Είναι πραγματικά αδιανόητα αυτά που συμβαίνουν. Με ξεπερνούν. Και με τέτοια δείγματα γραφής σύντομα η Αλβανία θα…
επανέλθει δριμύτερη και θα φτάσει να οργανώνει πάρτι ράπερ…Τσάμηδων μέσα στην Πρέβεζα.
Αν η Ελλάδα λοιπόν αδυνατεί να επαναφέρει στην τάξη έναν ανάγωγο και αναιδή «εξυπνάκια» που την προσβάλει μέσα στο σπίτι της, φανταστείτε τι κάνει απέναντι στον Ερντογάν που διαθέτει και μία διεθνή οντότητα.
Η σταδιακή διολίσθηση από εθνικά κεκτημένα μέσω…αφωνίας θα οδηγήσει σε περαιτέρω σμίκρυνση της πατρίδας μας, αυτό είναι βέβαιο. Στην περίπτωση της Αλβανίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση της μειονότητας, της μόνης συμπαγούς ελληνικής κοινότητας που διαβιεί σε όμορο κράτος.
Διακινδυνεύω την ζοφερή πρόβλεψη ότι σύντομα θα πάψουμε να αναφερόμαστε σε Βόρειο Ηπειρο και θα μιλούμε για τα δικαιώματα των…καημένων των Τσάμηδων, των εγκληματιών πολέμου που συνεργάστηκαν με τους φασίστες και τους Ναζί και κατέκαψαν την Θεσπρωτία. Κι αν αυτό σας φαίνεται υπερβολή, σκεφτείτε που βρισκόμασταν το 1990 και που είμαστε σήμερα.
Τότε λέγαμε πώς δεν θέλουμε τίποτα περισσότερο για τους Βορειοηπειρώτες απ΄όσα διεκδικούν οι Αλβανοί στο Κοσσυφοπέδιο.
Σήμερα το Κοσσυφοπέδιο είναι ανεξάρτητο κράτος υπό ευρεία διεθνή αναγνώριση και η Βόρειος Ηπειρος αλβανική επαρχία που τείνει να χάσει τον ελληνικό χαρακτήρα της. Ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία της περήφανης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου