Μεγαλέξανδρος με #Τραμπ vs Μεγαλέξανδρος με #Καμάλα... #Αμερικανικες_Εκλογες pic.twitter.com/5k3fTWwlmY
— Cardigan (@Crusher44173286) November 6, 2024
Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Στη δεκαετία του 1960, όταν μεγάλωνα, ο κόσμος παρακολουθούσε συνεπαρμένος αυτό που τότε λεγόταν αυτάρεσκα «η κατάκτηση του Διαστήματος».
Συνέβαινε συχνά, λοιπόν, να ακούς κάποια παιδιά (αγόρια, εννοείται, γιατί τα κορίτσια ήταν πάντα σοβαρότερο είδος) να λένε ότι, όταν μεγαλώσουν, θα γίνουν αστροναύτες. Εδώ να σημειώσω για τους ηλικιακά νεότερους αναγνώστες (αν υπάρχουν) ότι, εκείνη την εποχή, το ηλίθιο ερώτημα «εσύ, παιδί μου, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ήταν ο χαριτωμένος τρόπος με τον οποίο οι μεγάλοι έδειχναν το ενδιαφέρον τους στα μικρά παιδιά.
Επρεπε λοιπόν ως πιτσιρικάς να είσαι έτοιμος να ξεφουρνίσεις μια σαχλαμάρα, που θα ικανοποιούσε τους επισκέπτες και θα έκανε περήφανους τους γονείς.
Προσωπικά, να το εξομολογηθώ, έλεγα αρχιτέκτονας, όταν με ρωτούσαν. Επειδή μέχρι τότε ο μόνος μακρυμάλλης που είχα δει από κοντά στη ζωή μου ήταν ένας αρχιτέκτονας, ο οποίος επίσης είχε ανοιχτό αυτοκίνητο και διατηρούσε δεσμό με σταρ του ελληνικού κινηματογράφου της εποχής.
Ας υποθέσουμε όμως ότι σήμερα, μετά από μισόν αιώνα και βάλε, συμβαίνει κάτι δραματικό στη χημική ισορροπία του εγκεφάλου μου και μου βιδώνεται η έμμονη ιδέα ότι, τώρα, με πατημένα τα 65, ώριμος πια και κατασταλαγμένος, θέλω να γίνω αστροναύτης.
Μετά από πολλά και αφού περνάει ο καιρός και πιάνουν τα φάρμακα, πείθομαι τέλος πάντων ότι δεν μπορώ να γίνω αστροναύτης.
Συμφιλιώνομαι με τη σκληρή πραγματικότητα: Δεν είμαι αμερικανός πολίτης, δεν έχω κατάρτιση στις θετικές επιστήμες, είμαι γέρος και, το κυριότερο, δεν επιτρέπεται το κάπνισμα στο διαστημόπλοιο.
Επειδή όμως πιστεύω και εγώ όπως και τόσοι άλλοι αφελείς σαν εμένα ότι «αρκεί να θέλεις κάτι πολύ και το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις», αποφασίζω ότι δεν χρειάζεται να γίνω αστροναύτης, γιατί πολύ απλά είμαι αστροναύτης! Το θέλω, το νιώθω, το δικαιούμαι, είμαι. Και, εφόσον είμαι, απαιτώ και από τους υπόλοιπους γύρω μου να σεβαστούν την ταυτότητά μου ως αστροναύτου, για να το πω καθαρευόντως, και μάλιστα να με προσφωνούν με τον βαθμό μου! Για τον οποίο ακόμη δεν έχουμε αποφασίσει με τον εαυτό μου, αλλά μόλις αποφασίσουμε θα σας ενημερώσω αμέσως.
Περιγράφω αυτή την τρέλα παραπάνω, επειδή τέτοια είναι η «λογική» που διέπει το σύνολο των θέσεων και των συμπεριφορών που ονομάζουμε γενικεύοντας «woke». Η επιβολή, δηλαδή, μιας εσωτερικής, ψυχολογικής πραγματικότητας στην αντικειμενική πραγματικότητα. Αυτό πλήρωσαν οι Δημοκρατικοί με την ήττα τους στις προεδρικές εκλογές.
Μιλάμε για το σύνολο των ιδεών και των αντιλήψεων, που περιλαμβάνονται στο αρκτικόλεξο DEI (diversity, equity, inclusion) και οι οποίες τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον έχουν διαβρώσει τον δημόσιο βίο, τον δημόσιο λόγο, ακόμη και τους θεσμούς των ΗΠΑ, σε βαθμό τον οποίο εμείς στην Ελλάδα αδυνατούμε να συλλάβουμε. (Στην Αμερική, λ.χ., το woke κατέστρεψε τα πανεπιστήμιά τους, ενώ τα δικά μας δεν κινδύνευσαν επειδή ήταν ήδη κατεστραμμένα…)
Το φαινόμενο είναι περίπλοκο.
Η ταυτότητα φύλου, στην οποία αναφέρομαι παραπάνω, είναι μία εκδοχή του μόνο και έχει πολλές.
Είναι η αναθεώρηση της Ιστορίας, που γίνεται για συναισθηματικούς και ψυχολογικούς λόγους μόνο, η διαρκής εθνική αυτομαστίγωση, ο δικαιωματισμός που φτάνει σε ασύλληπτα άκρα παραλογισμού. Είναι, τέλος πάντων, όλα αυτά που έχουν προκαλέσει την κατάσταση κοινωνικής έντασης και εχθροπάθειας που οι Αμερικανοί ονομάζουν «culture wars» (στον πληθυντικό πάντα, επειδή είναι πολλά τα μέτωπα…). Διόλου συμπτωματικά, το ζήτημα αυτό ήταν το τρίτο σε προτεραιότητα, μετά τον πληθωρισμό και τη μετανάστευση, σχεδόν παντού στις ΗΠΑ, αν πιστέψουμε τις μετρήσεις.
Είναι τραγική ειρωνεία και, συγχρόνως, ενδεικτικό του βαθύτερου προβλήματος των Δημοκρατικών ότι έμειναν προσηλωμένοι στη woke ατζέντα, επειδή έτσι κρατούσαν μαζί τους την αριστερή πλευρά του κόμματος, αφήνοντας το πεδίο της κοινής λογικής στον Τραμπ.
Μεταξύ ενός ψέματος, που καλείσαι να το πιστέψεις είτε σου αρέσει είτε όχι, και της κοινής λογικής, οι περισσότεροι θα επιλέξουν τη δεύτερη. Ακόμη και αν σου προσφέρεται σε μία και μοναδική εκδοχή, την πιο χυδαία και χοντροκομμένη.
Αυτό που κανείς μας δεν κατάλαβε για τον Τραμπ και, πρωτίστως, δεν το κατάλαβαν οι Δημοκρατικοί είναι ότι...
όταν ο Τραμπ έβριζε και πρόσβαλλε από την εξέδρα, ο κόσμος από κάτω δεν έφριττε, όπως φαντάζονταν οι Δημοκρατικοί και προσπαθούσαν μάταια επί μία εβδομάδα να αποδείξουν ότι ο Τραμπ είναι χιτλερικός, εξαιτίας μιας ηλίθιας δήλωσής του, οφειλόμενης μάλλον σε αγραμματοσύνη και επιπολαιότητα στην κρίση. Στον κόσμο άρεσε η προκλητικότητα του Τραμπ, είτε συμφωνούσαν με το αγοραίο ύφος του είτε το απεχθάνονταν.
Και είχαν σοβαρό λόγο για να ανταποκρίνονται έτσι στην προκλητικότητά του.
Κρίμα που δεν το κατάλαβαν οι Δημοκρατικοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου