Επιστρέφει στον Πολάκη ο ΣΥΡΙΖΑ
— Manos Voularinos (@ManosVoularinos) September 3, 2024
Ειλικρινά σας το γράφω, έχω βαρεθεί να διαβάζω και να γράφω για την κατάντια του Σύριζα. Νιώθω σαν γιατρός που είμαι πάνω από το κεφάλι ενός ετοιμοθάνατου, ο οποίος αντί να βοηθά στην παράταση της ζωής του αρνείται να πάρει τα φάρμακα του και προσπαθεί να ξηλώσει τα ράμματα που έχει στις πληγές του.
Κι άμα ο ίδιος ο άρρωστος δεν θέλει να θεραπευτεί, τι μπορούν να κάνουν οι γύρω-γύρω, είτε καλή είτε κάκιστη διάθεση έχουν απέναντι του;
Αφήστε που τα πράγματα εκεί μέσα έχουν μπερδευτεί σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζουν με αξεδιάλυτο κουβάρι ακόμη και για τα εμπλεκόμενα στελέχη του. Πόσο μάλλον για τον απλό κοσμάκη που κοιτάζει από μακριά τα τεκταινόμενα και μόνο όταν του περισσεύει λίγος χρόνος από την καθημερινή βιοπάλη.
Τι θαρρούν εκεί στην Κουμουνδούρου;
Ότι ο συφοριασμένος μέσος Έλληνας δίνει καμιά σημασία στους καθημερινούς τους τσακωμούς, στα συχνά μυστηριώδη τους εσωκομματικά τους επιχειρήματα ή στα δαιδαλώδη οργανωτικά ζητήματα που θέτει καθημερινά η κάθε πλευρά;
Καρφάκι δεν του καίγεται του Έλληνα, ακόμα κι αν στο παρελθόν είχε ψηφίσει Σύριζα.
Θα έλεγα μάλιστα ότι περισσότερο ασχολούνται με όσα σαχλά συμβαίνουν στην Κουμουνδούρου εκείνοι που αντιπάθησαν ή και μίσησαν τον Σύριζα, παρά όσοι κάποια στιγμή τον ψήφισαν και τον υποστήριξαν. Οι αντίπαλοι του χαίρονται βλέποντας την κατάντια του, ενώ οι παλιοί οπαδοί του προτιμούν να παριστάνουν τους αμέτοχους, παρά να συνειδητοποιούν τι τύπους υποστήριξαν κάποτε και σε ποια ομάδα χαβαλέδων εναπόθεσαν τις ελπίδες τους. Λογικό είναι, ποιος θέλει να βλέπει στον καθρέφτη το είδωλο του να του λέει πόσο βλάκας υπήρξε.
Τέλος πάντων, όλα πια έχουν πάρει τον αναπόδραστο δρόμο τους. Ένας οργανισμός (είτε βιολογικός είτε πολιτικός) που χάνει το πρωτογενές ένστικτο επιβίωσης, δεν έχει την παραμικρή ελπίδα επανάκαμψης. Θα βυθίζεται ολοένα, μέχρι τελικού θανάτου.
Και στα κόμματα, το ένστικτο επιβίωσης αποκρυσταλλώνεται στην διατήρηση της επαφής τους με τον κόσμο τους, με την βάση τους. Αλλιώς χάνουν τον λόγο ύπαρξης τους.
Ο Σύριζα την έχει χάσει οριστικά αυτή την επαφή με τον κόσμο του. Εδώ και πέντε χρόνια όλες οι πτέρυγες του φροντίζουν συστηματικά να διώχνουν κόσμο από τις τάξεις του κόμματος τους. Λες και το κάνουν επίτηδες. Κάθε βδομάδα βρίσκουν έναν τρόπο να εκπαραθυρώσουν μερικούς από εκείνους τους ηρωικούς που τους είχαν απομείνει από το ένδοξο παρελθόν τους.
Και τους διώχνουν όχι πολιτικά, αλλά ποτίζοντας τους με αηδία.
Λίαν συντόμως θα απομείνουν μόνο στελέχη που θα αλληλοσφάζονται, για την κυριαρχία ενός άδειους κελύφους.
Κανονικά θα ‘πρεπε να πω «κρίμα», αλλά δεν μ’ αρέσει να κοροϊδεύω. Ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο Θεός. Αυτοκτονούν γεμάτοι πάθος. Στις Πολιτικές τους Γραμματείες, στις Κεντρικές τους Επιτροπές, στα έκτακτα συνέδρια τους. Μόνοι τους τα κάνουν, μόνοι τους τα λούζονται.
Πάμε για άλλα εμείς οι υπόλοιποι. Πλην μιας πρόσκαιρης διασκέδασης που μας προσφέρουν, η πραγματική πολιτική…
(με τα καλά της και με τα κακά της) βρίσκεται αλλού.
Όχι σ’ αυτό το τσίρκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου