Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
«Δυστυχώς η πολυαναμενόμενη σύσκεψη σε ανώτατο επίπεδο για την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας, αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Για άλλη μία φορά η επίσημη Πολιτεία επιχειρεί να κρύψει τις ευθύνες της με την εναπόθεση νέων ρόλων στην Ελληνική Αστυνομία, ωσάν να είναι εκείνη που ευθύνεται και ολιγωρεί για τη μη αντιμετώπιση της γάγγραινας της βίας και της αυθαιρεσίας στον χώρο του αθλητισμού, και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου στη χώρα μας και όχι μόνον».
Έτσι ξεκινά η ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων και δεν έχει καμία σημασία πώς συνεχίζει (αν έχετε αγωνία, στο ίδιο ακριβώς μοτίβο). Τουλάχιστον όχι όση σημασία έχει η πεποίθηση των συνδικαλιστών αστυνομικών ότι η «επίσημη Πολιτεία» και η Ελληνική Αστυνομία διαχωρίζονται και δεν είναι η δεύτερη ένα κομμάτι της πρώτης. Πεποίθηση που εξηγεί και τη στάση της απέναντι στην εξαγγελία σύμφωνα με την οποία η ΕΛ.ΑΣ. θα διενεργεί ελέγχους στα γήπεδα. Αν είσαι αστυνομικός αλλά δεν αισθάνεσαι κομμάτι της Ελληνικής Πολιτείας, προφανώς πιστεύεις ότι δεν έχεις καμία δουλειά να επιβάλεις τον νόμο, να ελέγξεις τους παραβατικούς και να καταστείλεις το έγκλημα οπουδήποτε στην ελληνική επικράτεια.
Κανονικά οι συνδικαλιστές αστυνομικοί θα έπρεπε να γράψουν «Η επιβολή του νόμου είναι δουλειά της πολιτείας και όχι της αστυνομίας» προκειμένου να μην αφήσουν καμία αμφιβολία για τις επιδιώξεις τους.
«ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΛΕΜΕ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΣΤΟΛΗ» θα μπορούσε να είναι το σύνθημα το οποίο θα δονούσε μια πορεία των αστυνομικών οι οποίοι θα διαμαρτύρονταν για την αστυνομοκρατία που προωθεί κάθε προσπάθεια (έστω και προσποιητή) της κυβέρνησης να δείξει ότι επιθυμεί την επιβολή του νόμου. Μια αντίδραση που θα έδειχνε σε όλους ότι η αστυνόμευση δεν είναι δουλειά των ενστόλων μας (αν και όσοι ζούμε στην Ελλάδα διαπιστώνουμε στην πράξη καθημερινά ότι όντως δεν είναι).
Πρέπει βέβαια να αναγνωριστεί στους συνδικαλιστές αστυνομικούς η συνέπεια στην απροθυμία με την οποία αντιμετωπίζουν αυτά που πάνε να τους φορτώσουν ως καθήκοντα. Αντίστοιχες αντιδράσεις θυμάμαι και τον καιρό της πανδημίας για τους ελέγχους, αλλά και σε σχέση με τη βία στα πανεπιστήμια. Για τους συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ. η απροθυμία συμμόρφωσης στους νόμους και η παραβατική-εγκληματική συμπεριφορά δεν είναι δική τους αρμοδιότητα και ευτυχώς για την ηγεσία της ΠΟΕΣΥ η κυβέρνηση δείχνει να συμμερίζεται τις πεποιθήσεις τους. Μπορεί από καιρό σε καιρό να εξαγγέλλει επιβολή του νόμου και ελέγχους και να υπόσχεται, αλλά η επιβολή του νόμου, οι έλεγχοι και η καταστολή δεν απαντώνται συχνά.
Δεν ξέρω αν στην αστυνομία συμβαίνει ό,τι στους περισσότερους κλάδους όπου η ατζέντα και η ρητορική των συνδικαλιστικών ενώσεων μικρή σχέση έχουν με τις επιθυμίες των εργαζομένων. Ζώντας στην ωραιότερη χώρα του κόσμου ομολογώ ότι δεν έχω διαπιστώσει προθυμία από τα όργανα του νόμου και της τάξης να επιβάλλουν νόμο και τάξη, αλλά αυτό όντως δικαιολογείται. Αν ο προϊστάμενός σου όχι μόνο δεν νοιάζεται, αλλά μπορεί και να μη θέλει να δουλεύεις, είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις από μόνος σου.
Όπως και να έχει, η ανακοίνωση των συνδικαλιστών εναντίον της υποχρέωσης της αστυνομίας να αστυνομεύει, είναι...
εντελώς άχρηστη (και τους κάνει να καρφώνονται χωρίς λόγο) καθώς η κυβέρνηση έχει νοιαστεί πριν από αυτούς γι’ αυτούς. Οι έλεγχοι στα γήπεδα θα γίνονται «όποτε κρίνει σκόπιμο η αστυνομία», οπότε εύκολα καταλαβαίνουμε ότι, ακόμα κι αν ξεκινήσουν με ορμή, σύντομα θα ατονήσουν μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς και να ξαναεξαγγελθούν στο επόμενο φονικό. Δηλαδή, τσάμπα η διαμαρτυρία. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου