Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Παρασκευή 1η Μαΐου 1999. Με τον Νίκο Μεγαπάνο επιστρέφαμε στην Αθήνα οδικώς από τη Θεσσαλονίκη, όπου είχα παρουσιάσει ένα από τα βιβλία μου. Πλησιάζοντας στα Καμένα Βούρλα, βλέπουμε ψηλή στήλη μαύρου καπνού. Η περιφερειακή, αποκλεισμένη από την Τροχαία, που μας οδηγεί στον παραλιακό δρόμο. Σταματάμε για καφέ. Και όταν επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο, ακούγεται ένας υπόκωφος κρότος έκρηξης. Ενστικτωδώς τρέχουμε να προφυλαχτούμε, ο ένας κάτω από ένα δένδρο και ο άλλος σε μια μάντρα. Ακολουθεί βροχή μεταλλικών αντικειμένων. Το τελευταίο, κάτι που μοιάζει με κομμάτι από κουβούκλιο φορτηγού, προσγειώνεται στα ρηχά της παραλίας, σε απόσταση δέκα μέτρων από εκεί όπου κρυβόμουν. Το φορτηγό, φορτωμένο με προπάνιο, το είχε σταματήσει η Τροχαία αφού κυκλοφορούσε, παρανόμως, λόγω Πρωτομαγιάς. Για να μην την πάρουν είδηση είχε στήσει το μπλόκο σε μια τυφλή στροφή. Αυτοκίνητο που δεν το βλέπει πέφτει με ταχύτητα στο φορτηγό, το οποίο παίρνει φωτιά. Η Πυροσβεστική προσπαθεί ματαίως να τη σβήσει, με αποτέλεσμα το αέριο να εκραγεί. Εννέα νεκροί, ανάμεσά τους τρεις πυροσβέστες.
Οπως έμαθα αργότερα, το πρωτόκολλο σ’ αυτές τις περιπτώσεις λέει ότι το προπάνιο δεν μπορείς να το σβήσεις. Το μόνο που επιβάλλεται είναι να δημιουργήσεις μια περίμετρο περιμένοντας την έκρηξη. Κανονικά η Τροχαία θα έπρεπε να έχει αποκλείσει και τον παραλιακό δρόμο όπου έφτασαν θραύσματα της έκρηξης. Τότε θα μπορούσα να μιλήσω για ταλαιπωρία. Τώρα το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ζω ακόμη και μπορώ και γράφω. Δυστυχώς, για ορισμένους, ευτυχώς για μένα. Τέτοιος εγωιστής είμαι.
Εννοείται πως το επεισόδιο είναι το πρώτο που σκέφτηκα όταν άκουσα προχθες για την πυρκαγιά στο φορτηγό με το υγραέριο σε δρόμο πολυσύχναστο και λόγω της ημέρας. Και εννοείται πως περίμενα με αγωνία την έκρηξη, ώσπου να ακούσω ότι η φωτιά έσβησε, η πίεση των αερίων ελέγχθηκε με διάφορες ασφαλιστικές δικλίδες και το φορτίο μεταφέρθηκε ασφαλώς σε άλλο φορτηγό.
Εως τότε εκατοντάδες αυτοκίνητα έμειναν αποκλεισμένα, άκουγα τις εκκλήσεις από το ραδιόφωνο για την απελευθέρωση της ΛΕΑ, ώστε να περάσουν τα οχήματα της Πυροσβεστικής, και τις διαμαρτυρίες των οδηγών επειδή δεν ειδοποιήθηκαν εγκαίρως. Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το «εγκαίρως» σε αυτήν την περίπτωση. Πάντως, γλιτώσαμε από τα χειρότερα. Γιατί πάντα υπάρχει το χειρότερο σε τέτοια περιστατικά. Αν το φορτηγό είχε εκραγεί θα θρηνούσαμε πολύ περισσότερα θύματα από τα εννέα των Καμένων Βούρλων. Φοβάμαι ότι πολλοί θα το περίμεναν. Κρίνοντας τουλάχιστον από τις αντιδράσεις όσων φωνάζουν σήμερα για την απαράδεκτη ταλαιπωρία.
Ξέρω επίσης ότι πολλοί θα υπέστησαν ζημιές. Θα έχασαν την πτήση τους ή κάποια σημαντική επαγγελματική συνάντηση. Είναι, όμως, ζωντανοί.
Το μόνο που μένει είναι να μάθουμε...
υπό ποιες συνθήκες κυκλοφορούν τα επικίνδυνα φορτία στους δρόμους της επικρατείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου