Είναι γεγονός πως αν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60, δεν ήσουν με τη δεξιά παράταξη, ήσουν παίκτης δεύτερης και τρίτης κατηγορίας και δεν μπορούσες να βγάλεις ούτε άδεια αυτοκινήτου ή να πάρεις αριθμό τηλεφώνου.
Πολλοί αισθάνονταν και ίσως και να κατέτασσαν τον εαυτό τους στην αριστερά, όμως με την παρατήρηση της πολιτικής με λόγια και με πράξεις των πρωτοκλασάτων εκφραστών της αριστεράς εδώ στη δύσμοιρη χώρα μας αναπόφευκτα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ή οι ίδιοι δεν είναι αριστεροί ή οι άλλοι, που διακηρύσσουν τα ιδεώδη της… Και τα δύο δεν μπορεί να ισχύουν. Δηλαδή κάπου, κάπως… χάνονται τα λάδια!
Διαισθητικά οι πολίτες, πάντα είχαν στο μυαλό του,, την πολυδιαφημισμένη αριστερά ως τον κύριο εκφραστή της προόδου, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ανοχής, του σεβασμού, και των ίσων ευκαιριών για όλους, χωρίς ακραίους δογματισμούς και που δεν δεν προσκολλάται σε ιδεολογικόθρησκευτικές ή πνευματικές και οικονομικές αγκυλώσεις, όπως αυτές που παρατηρούνται κάποιες φορές στην συντηρητική παράταξη ή τη δεξιά με το όνομα με το οποίο, πολλοί την γνωρίζουν. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν στο μυαλό τους την αριστερά ως την ιδεολογία που κάθε ανοιχτόμυαλος πρεσβεύει, κάθε ένας δηλαδή που ενδιαφέρεται για την πρόοδο της κοινωνίας και την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων, με αξιοποίηση της τεχνολογικής προόδου.
Τα αμέτρητα στοιχεία και δεδομένα που διαθέτει η κοινωνία και η δυνατότητα πλήρους καταγραφής κάθε πολιτικής και οικονομικής προσπάθειας των τελευταίων δεκαετιών τουλάχιστον, μαζί με τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας, αν πέτυχε ή γιατί απέτυχε.
Πώς άραγε θα υπάρξει ανάπτυξη, πρόοδος και κοινωνική ευημερία, όταν οι λεγάμενοι λένε σε όλα και πριν καν συζητηθούν όχι;
Τελικά, το ΚΚΕ και οι διάφορες άναρχες παραφυάδες του ήταν αυτό που γνώρισαν πολλοί μέσα στις σχολές και όχι αυτό που αρκετοί ίσως και να είχαν πιστέψει τότε, έχοντας στην ουσία εξαπατηθεί, προκειμένου να προσφέρουν τζάμπα μεροκάματα στο κόμμα που πλούτιζε…
Γρήγορα όμως στη συνέχεια, αφαιρέθηκε από τη συνείδησή των περισσοτέρων εξ’ ημών η εικόνα της δήθεν αριστεράς… των οπισθίων, για το ΚΚΕ και τις παραφυάδες του -δεν είναι δυνατόν να είναι αυτή η αριστερά που οι περισσότεροι εξ’ ημών πιστεύαμε πριν τη μάθουμε επί του πεδίου! Τότε ξαφνικά αποκαθηλώθηκε το ΚΚΕ και οι παραφυάδες του και έπαψε να θεωρείται εκφραστής της αριστεράς που στην ουσία έχει πλέον πάψει να υφίσταται.
Στις συνελεύσεις στα πανεπιστήμια συνήθως κανένας άλλος, ούτε η ΠΑΣΠ, ούτε η ΔΑΠ έχουν δικαίωμα λόγου, δεν μπορούν πολλές φορές να καταθέσουν ούτε καν καν πρόταση προς ψήφιση.
Σίγουρα στις σχολές, κάποιοι μπορεί ίσως και να μην συμπαθούσαν τις δύο προαναφερθείσες παρατάξεις, αλλά προς Θεού, η φίμωση των μελών τους, οι επιθέσεις οι φραστικές και κάποιες άλλες φορές οι σωματικές είναι κάτι που προκαλεί αποστροφή σε κάθε σκεπτόμενο φοιτητή, που στέκεται σιωπηλός παρατηρητής προσπαθώντας να ταιριάξει την εικόνα της αριστεράς που είχε στο μυαλό μου με αυτή που βλέπει με τα μάτια του σε όλο το μεγαλείο -είναι τόσο αταίριαστες αυτές οι δύο εικόνες.
Και να ήταν μόνο αυτά;
Υπάρχουν προπηλακισμοί καθηγητών και φοιτητών που είναι αντίθετοι με τις θέσεις… των αριστερών, χτισίματα γραφείων με τους καθηγητές ομήρους πίσω από τη χτισμένη πόρτα, καταλήψεις έτσι γιατί γουστάρουν από μια χούφτα… έστω δύο χούφτες άτομα που βαφτίζουν γενική συνέλευση μία συμάζωξη μερικών ψευτοεπαναστατών χωρίς απόφαση του ΔΣ των φοιτητών, καθώς και άλλες πολύ sic και άκρως δημοκρατικές διαδικασίες που έρχονται συχνά σε σύγκρουση με την ιδεατή εικόνα της αριστεράς που κάποιοι θα ήθελαν να παρουσιάσουν.
Έχασαν λοιπόν οι τύποι αυτοί τα σκήπτρα των εκφραστών της Αριστεράς και πήραν πια τη μορφή και τον ρόλο των "αριστεριστών" στα μάτια της πλειοψηφίας των πολιτών και αυτό διότι σε κάθε ευκαιρία ποδοπατούν βίαια κάθε βασική αρχή και έννοια της Αριστεράς.
Όσο όμως και να προσπάθησαν πολλοί εξ’ ημών να δικαιολογήσουμε μέσα τους όλες αυτές τις αντι-αριστερές πρακτικές και ενέργειες ως μεμονωμένα συμβάντα λίγων καθυστερημένων... ήρθε η κρίση αξιών, κρίση πολιτιστική και οικονομική, αλλά ειδικά στην εποχή των μνημονίων αποκαλύφθηκαν και αποκαθηλώθηκαν…
Ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία, οι συνθήκες ήταν ιδανικές για την αριστερά να παίξει μπάλα μόνη της -χωρίς αντίπαλο και να κάνει πράξη τις αρχές της, να συνδράμει τους πολίτες να εδραιώσει την κοινωνική αλληλεγγύη και τη δικαιοσύνη, αλλά τίποτε από αυτά δε συνέβη! Μόνοι τους άρχισαν να αποδομούν την εικόνα τους και να καταστρέφουν την ελπίδα με την οποία είχαν ταίσει την κοινωνία και το ευκολόπιστο πόπολο. Έκαναν ότι μπορούσαν για να απομακρυνθούν από την εικόνα της αριστεράς που είχαν χτίσει τις τελευταίες δεκαετίες, με βασικές αρχές της αριστεράς να καταρρέουν η μια μετά την άλλη
Πώς μπορείς να μιλάς για πρόοδο με το βλέμμα στραμμένο μόνιμα πίσω στο παρελθόν;
Πώς θα στοχεύσεις την πρόοδο, όταν πολιτευεσαι με μοναδικό επιχείρημα… με μοναδικό όπλο, την δίκαιη ίσως αγανάκτηση και την οργή του κόσμου, μακριά από τη λογική και χωρίς τη δημιουργική δύναμη που εμπεριέχει μια λογική προσέγγιση; Με άκρατο δογματισμό δεν μπορεί να επιτευχθεί πρόοδος σύντροφοι και συντρόφισσες, ειδικά αν βλέπετε τα πάντα μονοδιάστατα -μαύρο ή άσπρο δηλαδή και τίποτε άλλο ενδιάμεσα. Είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη, πρόοδος και ευημερία της κοινωνίας των πολιτών, με παρωχημένες και ίσως αραχνιασμένες αντιλήψεις;
Καλά εδώ γελάμε... Πώς μιλάς ρε δερβίση για κοινωνική δικαιοσύνη όταν υπερασπίζεσαι ακριβοπληρωμένες συντεχνίες, όπως υπάλληλοι βουλής με 16 μισθούς άνω των 2.000 ευρώ μηνιαίως, δημοσιογράφοντες της κρατικής τηλεόρασης, συνδικαλιστές ΔΕΗ κ.α., όταν παλεύεις λυσσαλέα προς όφελος των λίγων απέναντι στους πολλούς, όταν αρνείσαι με πείσμα γαϊδουρινό να δεις τη μεγάλη εικόνα, όταν βάζεις ρουσφετολογικές κόκκινες γραμμές π.χ. για να μην απολύονται διορισμένοι και υψηλά αμειβόμενοι, άχρηστοι για την υπηρεσία τους, ενώ από την άλλη αγνοείς επιδεικτικά τον τεράστιο αριθμό ανέργων στον ιδιωτικό τομέα;
Για ποια κοινωνική δικαιοσύνη τολμάς και μιλάς όταν σε αγχώνει η όποια προσπάθεια για αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων;
Αλήθεια, πιστεύεις πως, αν μας φιμώσει ως σκεπτόμενους πολίτες κάποιος δεξιός… είναι έκφραση φασισμού, ενώ αν μας φιμώσεις εσύ σύντροφε, τότε αυτό θεωρείται ελευθερία, αν κλείσει το δρόμο η πολιτεία μέσω των αστυνομικών οργάνων είναι για ακολμα μια φορά έκφραση φασισμού, ενώ αν τον κλείσεις εσύ με μια ντουζίνα ομοϊδεάτες σου, τότε αποτελεί έκφραση ελευθερίας;
Αν πυρποληθεί αριστερό εκλογικό περίπτερο είναι φασισμός, ενώ αν κάψεις εσύ ή οι ομοϊδεάτες σου εκλογικό περίπτερο αντιπάλων σου -της δεξιάς παράταξης, τότε θεωρείται δικαιολογημένη αγανάκτηση;
Με δύο μέτρα και δύο σταθμά μπορεί να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη;
Για ποια ελευθερία και ποια δημοκρατία μιλάτε ρε σύντροφοι, όταν...
κλείνετε επειδή έτσι γουστάρετε δρόμους, λιμάνια, επιχειρήσεις, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά σας στην απεργία ενώ από την άλλη καταπατάτε με θράσος το δικαίωμά το δικό μου στην εργασία; Για ποια ελευθερία έκφρασης μιλάτε, όταν στα πανεπιστήμια επιτίθεσαι όχι μόνο λεκτικά, αλλά και με σωματική βία σε οποιονδήποτε έχει άλλη άποψη, ή όταν η αξία της ζωής ενός συνανθρώπου σας μετράται με βάση το επάγγελμά που ασκεί και τα χρήματα που κερδίζει με τη δουλειά του;;;
Πολλά ακόμα θα μπορούσα να γράψω, για τους λόγους που μου απαγορεύουν να είμαι αριστερός, αλλά λέω να σταματήσω εδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου