Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Σε ένα παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα που έχει σαν Βίβλο το χαμηλό ρίσκο και τις υψηλές εξασφαλίσεις, υπάρχει άνθρωπος που από τη μια μισεί τον καπιταλισμό και από την άλλη τον εκμεταλλεύεται, για να παίρνει δάνεια με «προσωπική εγγύηση». Και αυτός ο άνθρωπος μας κάνει να αισθανόμαστε κορόιδα και ταυτόχρονα μας κάνει να θέλουμε να του μοιάσουμε.
Ας μεταφερθούμε στο τέλος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που κράτησε από το 2007 έως το 2009. Μιας κρίσης που προκλήθηκε από τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια των τραπεζών στις ΗΠΑ. Μιας κρίσης που άλλαξε για πάντα τις διαδικασίες δανειοδοτήσεων των τραπεζών, αφού οι τράπεζες έγιναν πιο συντηρητικές, πιο δύσπιστες και πιο φειδωλές στις χορηγήσεις δανείων.
Προς όλους;
Όχι. Ένας νεαρός που είχε εργαστεί στην Goldman Sachs και είχε αποχωρήσει απογοητευμένος από τις χρηματιστηριακές αγορές, από το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό, από την εκμετάλλευση του «κόπου του άλλου» και από την αλαζονεία που φέρνει το άτιμο το χρήμα, καταφέρνει το ακατόρθωτο. Καταφέρνει να πάρει ένα τραπεζικό δάνειο χωρίς εγγυήσεις, πέραν της «προσωπικής του εγγύησης» και να γίνει εφοπλιστής. Και μάλιστα όπως ο ίδιος υποστηρίζει, «έφτιαξε την εταιρεία του από το μηδέν και έβγαλε κέρδος $70 εκατ. για τους επενδυτές του. Εξασφαλίζοντας σύμφωνα με τον ίδιο, «μια άλλη ανάσα, την ανάσα της ελευθερίας».
Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας πολίτης που να μην αισθάνεται μεγάλο κορόιδο, διαβάζοντας ή ακούγοντας αυτήν την ιστορία που θυμίζει λίγο από ασπρόμαυρη δακρύβρεχτη ταινία με τον Νίκο Ξανθόπουλο και λίγο από μια γκλαμουράτη ταινία για την Wall Street με τον Michael Douglas.
Κατ’ αρχάς τα μεγαλύτερα κορόιδα είναι οι εφοπλιστές, που βάζουν σαν εγγυήσεις στις τράπεζες τα μαλλιοκέφαλα τους, για να δανειοδοτηθούν για την αγορά ή τη ναυπήγηση ενός πλοίου.
Τεράστια κορόιδα είναι οι νέοι επιχειρηματίες που προσφέρουν σαν εγγυήσεις στις τράπεζες προσωπικά περιουσιακά στοιχεία, όπως ακίνητα και καταθέσεις, για να λάβουν δάνειο για το ξεκίνημα τους.
Μεγάλα κορόιδα είναι και οι τραπεζίτες. Αντί να ξοδεύουν άπειρες ανθρωποώρες για να μελετούν και να εξετάζουν επιχειρηματικά σχέδια, αντί να προβαίνουν σε αποτιμήσεις περιουσιακών στοιχείων και αντί να εξασφαλίζουν τα κεφάλαια των μετοχών τους και τις καταθέσεις των αποταμιευτών, θα μπορούσαν να δανειοδοτούν όσους έχουν «καθαρό κούτελο», ή κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα.
Μεγάλα κορόιδα και όλοι οι αντισυστημικοί αγωνιστές που ενώ πολεμούν ενάντια στην εκμετάλλευση του «κόπου του άλλου», δεν κατορθώνουν σαν το παλικάρι του παραμυθιού μας, να κτυπήσουν το Κεφάλαιο και το Σύστημα «από τα μέσα». Και να πάρουν ένα δανειάκι στο «πιτς φυτίλι». Αλλά αντίθετα κάνουν πορείες και διαδηλώσεις, μπας και πέσει ο καπιταλισμός.
Μεγάλα κορόιδα και όσοι παλεύουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο για την ελευθερία τους. Που δεν ξέρουν τον τρόπο, ώστε από το μηδέν να βγάζουν μέσα σε λίγα χρόνια κάποια εκατομμυριάκια για να νοιώσουν και αυτοί ελεύθεροι.
Φυσικά, όπως σε κάθε παραμύθι, κάπου υπάρχει δράκος. Και ο δράκος είναι το πλήθος των αντιφάσεων για το επιχειρηματικό ξεκίνημα που γίνεται «από το μηδέν», αλλά και από ένα δάνειο με «προσωπική εγγύηση». Με μηδενικά κεφάλαια, με δάνεια χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις, με μετόχους και με κάποιες δεκάδες εκατομμύρια κέρδη.
Θα μου πείτε αυτό δεν είναι το αμερικανικό όνειρο; Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, τότε τι είναι;
Ναι, είναι, μέσα από...
μια αριστερόστροφη αντικαπιταλιστική λογική. Για ένα επιχειρηματικό ξεκίνημα, που γίνεται από έναν απογοητευμένο και προδομένο από το Κεφάλαιο και από την εκμετάλλευση του «κόπου του άλλου», χρηματιστή. Που αφήνει πίσω του τα κέρδη και την ελευθερία του, για να θυσιαστεί για τον λαό.
To ακριβώς αντίθετο από αυτό που έλεγε o P.J. O’Rourke: «The best and brightest don't go into politics. The best and brightest are at Goldman Sachs.»
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου