Στη χώρα της μεγάλης θολούρας έχουμε μπερδέψει τα πάντα: τους βουλευτές με τους υπουργούς, τη λαϊκή βούληση που εκφράζεται διά της εκλογής Βουλής με το πρόσωπο του πρωθυπουργού, τους χρήστες των σιδηροδρομικών γραμμών (Hellenic Train) με τους διαχειριστές των γραμμών και κυκλοφορίας (ΟΣΕ) και πάντα τους επιχειρηματίες με τις επιχειρήσεις τους.
Το τελευταίο οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε λίγες μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ η συντριπτική πλειονότητα είναι πολύ μικρές· πρωτίστως ατομικές ή έστω με έναν ή δύο εργαζομένους. Ετσι, διαιωνίζεται μια μεγάλη παθογένεια της ελληνικής επιχειρηματικότητας, την οποία ένας παλιός καθηγητής ονόμαζε «η ίδια τσέπη». Ο επιχειρηματίας ταυτίζεται νοερώς με την επιχείρησή του. Χρησιμοποιεί την «ίδια τσέπη» για την επιχείρηση και για τις προσωπικές του ανάγκες. Ετσι, αν ζημιώνεται χάνει το σπίτι του και αν κερδίζει αγοράζει πολυτελή αυτοκίνητα, αντί να επανεπενδύει τα κέρδη του για να μεγαλώσει την επιχείρηση και σιγά σιγά να φτάσουμε σε άξια λόγου εταιρικά σχήματα.
Τη νοοτροπία αυτή καλλιεργούν οι τράπεζες, που δεν δανειοδοτούν μια καλή ιδέα, αλλά με βάση την προσωπική περιουσία του επιχειρηματία.
Την καλλιεργεί και το κράτος διά της φορολογικής πολιτικής, αθροίζοντας το λάδι, που είναι το εισόδημα των επιχειρήσεων (κέρδη), και το ξίδι που είναι το εισόδημα των επιχειρηματιών (μερίσματα). Ετσι, προκύπτει το λαδόξιδο του φορολογικού συντελεστή 27% επιχειρηματιών – επιχειρήσεων.
Γράφαμε και παλιότερα («Περί φόρων και τάφων», 12.9.2010) ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε το νομικό πρόσωπο-επιχείρηση από τα φυσικά πρόσωπα-ιδιοκτήτες, που μπορεί να είναι ένας ή χιλιάδες μέτοχοι.
Τα νομικά πρόσωπα χρησιμοποιούν πόρους του κράτους για να κάνουν τη δουλειά τους. Πάνε στα δικαστήρια για την επίλυση διαφορών· αστυνομία και πυροσβεστική προστατεύουν την περιουσία τους, μαγαζιά, αποθήκες κ.ά. Αλλά δεν αρρωσταίνουν για να πάνε στο νοσοκομείο, ούτε στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο. Συνεπώς ο φόρος εισοδήματός τους (φόρος επί των κερδών) πρέπει να είναι χαμηλός, ίσα ίσα για να χρηματοδοτούν τις κρατικές υπηρεσίες που χρησιμοποιούν· 5%-10%, αντί του 22% που ισχύει σήμερα.
Αν τα κέρδη μείνουν αδιανέμητα, δηλαδή επανεπενδύονται, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το νομικό πρόσωπο εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις του, πλήρωσε δηλαδή για τις υπηρεσίες που λαμβάνει από το κράτος. Από τη στιγμή όμως που τα κέρδη θα διανεμηθούν, παύουν να είναι της επιχείρησης και γίνονται εισόδημα του φυσικού προσώπου Χ, που πρέπει να φορολογείται εξίσου με τα εισοδήματα του φυσικού προσώπου Ψ που τα έχει από την εργασία του.
Στην Ελλάδα, αν κάποιος ξεπατώνεται στη δουλειά για να βγάλει 100.000 ευρώ ετησίως, έχει συνεταίρο της εργασίας του το κράτος. Θα πληρώσει περί τις 35.000 ευρώ φόρο, αφού ο κλιμακωτός συντελεστής ανεβαίνει μέχρι 40%. Αν όμως κάποιος έχει κληρονομήσει μετοχές από τον πατέρα του που του αποδίδουν ετήσιο εισόδημα 100.000 ευρώ, μπορεί «να κάααααθεται», αφού απλώς χαρτζιλικώνει το κράτος με 5.000 ευρώ. Ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής (flat tax) για τις αποδόσεις κεφαλαίου είναι 5%.
Δεν γνωρίζουμε πόσοι ζουν από τα μερίσματα μετοχών· τα «δημόσια δεδομένα» του ελληνικού κράτους δεν επιτρέπουν τέτοιου τύπου αναλύσεις.
Δεν γνωρίζουμε επίσης πόσοι ζουν (ή, όπως ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Παπαδημούλης, θα μπορούσαν να ζουν) από τα ενοίκια. Πάντως, αν κάποιος δεν δουλεύει και ζει από τις αποδόσεις της ακίνητης περιουσίας του (ας πούμε ότι έχει έσοδα 100.000 ευρώ), θα πληρώσει περί τις 20.000 λιγότερα από τον μισθωτό· 17% είναι το flat tax για τα εισοδήματα από ακίνητη περιουσία.
Για εισοδήματα από τόκους καταθέσεων δεν θα έπρεπε να μιλάμε διότι οι τράπεζες τείνουν να μηδενίσουν τα επιτόκια, αλλά εκεί γίνεται το έλα να δεις. Το εισόδημα από καταθέσεις φορολογείται αυτοτελώς 15% (δέκα επιπλέον ποσοστιαίες μονάδες από την άλλη μορφή κεφαλαίου που είναι οι μετοχές), αλλά μετά προστίθεται στο εισόδημα των φορολογουμένων, στο οποίο επιβάλλεται ειδική εισφορά αλληλεγγύης υπό την προϋπόθεση ότι υπερβαίνει τις 12.000 ευρώ.
Μύλος απίστευτος που καμία κυβέρνηση, αριστερή ή δεξιά, αναχρονιστική ή εκσυγχρονιστική, δεν θέλει να ξεδιαλύνει. Το φορολογικό μας σύστημα δομήθηκε με το ρητό «μεροδούλι, μεροφάι, στατιστική». Το μόνο που θέλουν οι κυβερνήσεις είναι να βγάλουν τη χρονιά χωρίς να τους έρθει καμιά απανταχούσα από τις Βρυξέλλες για αποκλίσεις από τα συμφωνηθέντα, και να εξυπηρετήσουν διάφορες κοινωνικές ομάδες· ευάλωτες ή μη, κατά προτίμηση τις δεύτερες, αφού αυτές έχουν πολιτική μόχλευση για να επιβάλουν πολιτικές.
Συνεπώς...
είχε απόλυτο δίκιο ο κ. Γιάννης Δραγασάκης όταν στηλίτευσε τον εξαιρετικά χαμηλό συντελεστή 5% στη φορολογία μερισμάτων, κι ας σκούζει η κυβέρνηση περί υπερφορολόγησης που ετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η τελευταία βάζει τον μικρομεσαίο σύζυγο της μυλωνούς με τους πραματευτάδες μερισματούχους.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί συγκρίνουν την Ελλάδα με τη Βουλγαρία, ασχέτως αν δεν είναι τιμητικό αυτό. Λένε για τον χαμηλό φορολογικό συντελεστή της γείτονος. Αυτό είναι αληθές. Μόνο που εκεί το 10% είναι πραγματικός ενιαίος φορολογικός συντελεστής: 10% στα κέρδη των επιχειρήσεων, 10% στα μερίσματα, 10% στην εργασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου