Το ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι ένα σώμα ελληνικό το οποίο φτιάχτηκε από Έλληνες για να επιβάλει τον νόμο και την τάξη στα ελληνικά πανεπιστήμια έκανε σχεδόν αδύνατο το ενδεχόμενο η πρεμιέρα της να μην είναι, όπως σχεδόν κάθε τι ελληνικό, κωμική. Και όντως ήταν: μερικές δεκάδες πανεπιστημιακοί αστυνομικοί κατέληξαν να ζητούν τη βοήθεια της κανονικής αστυνομίας προκειμένου να γλιτώσουν από την επαναστατική ορμή των κακομαθημένων υπερασπιστών της ιδέας ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να παραμείνουν χώροι παραβατικότητας, οπισθοδρόμησης και τραμπουκισμών σε βάρος οποιουδήποτε διακινεί ιδέες τις οποίες δεν συμμερίζεται η Αριστερά.
Για να γίνει ακόμα πιο αντιληπτή η κωμική διάσταση της διστακτικής απόπειρας να επικρατήσει ο νόμος στα ελληνικά ΑΕΙ πρέπει να σας πω ότι η «πανεπιστημιακή αστυνομία» ήταν στην πραγματικότητα εξωπανεπιστημιακή, με καθήκοντα φύλαξης της περίφραξης, αφού τα στελέχη της ουδέποτε τόλμησαν να περάσουν την πύλη του ΕΚΠΑ στην οποία είχαν παραταχθεί δεκάδες μπαχαλολάτρεις και παραβατικολάγνοι συμπολίτες μεταξύ των οποίων ο καθ’ ύλην αρμόδιος (λόγω κωμωδίας), γνωστός κωμικός βουλευτής του Γιάνη, Κλέων Γρηγοριάδης.
Το σκηνικό ήταν αναπόφευκτο, όχι μόνο επειδή η ωραιότερη χώρα του κόσμου με τον σοφότερο λαό του κόσμου είναι στην πραγματικότητα η κωμικότερη χώρα του κόσμου με τον κωμικότερο πληθυσμό του κόσμου, αλλά και επειδή η κυβέρνηση (με λίγες εξαιρέσεις στις οποίες μπαίνει και η υπουργός Παιδείας) σε ζητήματα επιβολής του νόμου έχει αμφιθυμία ανάλογη του κρυουλιάρη που θέλει να βουτήξει στη θάλασσα.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση (ο πρωθυπουργός δηλαδή) δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν θεωρεί τον νόμο και την επιθυμία της πλειονότητας των πολιτών πιο σημαντικά από την μίρλα εκείνων των συμπολιτών που είναι πολύ ακριβοί στα πίτουρα του κατ’ εξαίρεσιν υπερβάλλοντος ζήλου της αστυνομίας και υπερβολικά φτηνοί στο αλεύρι της καθημερινής τραμπουκοκρατίας. Και ίσως και να μην έχει πειστεί ότι ο περίφημος «κεντρώος χώρος» δεν είναι σώνει και καλά ο χώρος του «ναι μεν αλλά» και του «και έτσι και γιουβέτσι».
Το αποτέλεσμα είναι η απόλυτη ατιμωρησία που αναπόφευκτα αποθρασύνει και επιτρέπει στην κακομαθημένη παραβατική μειονότητα να επιβάλει τις ορέξεις της στην απροστάτευτη και αφημένη στη μοίρα της πλειονότητα.
Για να το πω πιο απλά, αν η κυβέρνηση νοιαζόταν για τον νόμο και την τάξη, οι χουλιγκάνοι που έσπασαν τα τουρνικέ στο ΑΠΘ θα είχαν ήδη πάρει τη δικάσιμό τους και τον λογαριασμό για τις ζημιές.
Αυτή η κυβερνητική απροθυμία επιβολής του νόμου φυσικά δεν περιορίζεται στα πανεπιστήμια. Σε ολόκληρη την επικράτεια αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων είναι οι παραβατικοί και υπό αυτήν την έννοια θα ήταν μάλλον δύσκολο τα πανεπιστήμια να αποτελέσουν εξαίρεση. Όμως, ειδικά στα ΑΕΙ, η κυβέρνηση μόνο να κερδίσει έχει από την επιβολή κανόνων. Η ιδέα ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι πρώτα και πάνω από όλα χώροι σπουδών και πραγματικά ελεύθερης διακίνησης ιδεών είναι εξαιρετικά δημοφιλής. Τόσο δημοφιλής που αρέσει ακόμα και σε πολλούς ψηφοφόρους της αριστεράς (προφανώς επειδή πολλοί από αυτούς έχουν παιδιά και σε αντίθεση με τους συντρόφους βουλευτές της «προοδευτικής» παράταξης δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα στείλουν σε κάποιο κανονικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού).
Εν πάσει περιπτώσει, αν η κυβέρνηση θέλει να ακούσει επιτέλους τα κορόιδα-φορολογούμενους που πληρώνουν για πανεπιστήμια και παίρνουν πωποχανεία, αν θέλει να επιβάλει τον νόμο και να κάνει τα πανεπιστήμια χώρους γνώσης, μελέτης, έρευνας, σεβασμού και απολύτως ελεύθερης άποψης, ας το κάνει. Χωρίς να τρέμουν τα χέρια της.
Αν δεν θέλει (ή δεν μπορεί)...
ας καταργήσει τουλάχιστον αυτό το σώμα που, αν αφεθεί στη μοίρα του, το μόνο που θα καταφέρει είναι να γίνει ο περίγελος των χουλιγκάνων των πανεπιστημίων. Και μπράβο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου