Καμιά φορά η εθιμοτυπία σώζει. Δεν χρειάζεται να διακινδυνεύσεις πολλά λόγια. Εμπιστεύεσαι τη σιωπή των τύπων.
Αυτό έκανε και ο Πούτιν. Τι να έλεγε δηλαδή πάνω από το πτώμα του Γκορμπατσόφ; Τι να έλεγε ο καγκεμπίτης που έχει βασίσει τον μεγαλοϊδεατισμό του πάνω στην υπόθεση ότι η κατάρρευση της ΕΣΣΔ ήταν η μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του εικοστού αιώνα; Εκανε μόνο το τυπικό. Λίγα άνθη, ένα άγγιγμα στο ανοιχτό φέρετρο, μια λοξή ματιά στο πορτρέτο. Ολα κι όλα 37 αμήχανα δευτερόλεπτα κράτησε η αγγαρεία του αποχαιρετισμού από τον άνθρωπο που έχει βαλθεί να νεκραναστήσει τη σοβιετική αυτοκρατορία σε εκείνον που κατηγορείται ότι την άφησε να καταρρεύσει.
Πάλι καλά που μπόρεσε τόσο. Αλλοι δεν μπόρεσαν. Εδώ το πολιτικό σύστημα περιορίστηκε στα στερεότυπα. Κανένας πολιτικός αρχηγός δεν ένιωσε την ανάγκη να ασχοληθεί, πέρα από τα τυπικά, με την παρακαταθήκη του Γκόρμπι. Κανένας δεν θέλησε να μπει στα βαθιά νερά της αποτίμησης της ιστορικής συμβολής του. Κανείς, εκτός από τον Τσίπρα, που δημοσίευσε στην κομματική εφημερίδα μια νεκρολογία.
Γιατί; Ποιο ιδιαίτερο κίνητρο ώθησε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να στρέψει τις κεραίες της ιστορικής του αντίληψης σε ένα πρόσωπο που, όπως προκύπτει από το κείμενο, ο ίδιος το θεωρεί αποτυχημένο;
«Ηττημένο» καθώς, όπως γράφει, το αποτέλεσμα των προσπαθειών του Γκορμπατσόφ ήταν «η παραίτηση, η διάλυση, η ήττα. Και, ακόμη χειρότερα, η χλεύη (sic) να τον υμνούν οι αντίπαλοι και να τον λυπούνται οι φίλοι».
Γιατί; Γιατί ο τέως –και επίδοξος– πρωθυπουργός επιχειρεί, αυθορμήτως και απροκλήτως, να συμψηφίσει το Τείχος του Βερολίνου που έπεσε (προφανώς χάρη στον εκλιπόντα) με «τα νέα τείχη που υψώθηκαν στον σύγχρονο κόσμο»;
Ο κόσμος, λέει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έγινε καλύτερος μετά την πτώση του Τείχους.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πώς θα ηχούσε αυτή η άποψη στα αυτιά των πρώην περιτειχισμένων. Μπορεί να φανταστεί τι θα έλεγε ένας Ανατολικογερμανός ή ένας Τσέχος ή ακόμη κι ένας Πολωνός αν τον φέρναμε αντιμέτωπο με την άποψη ότι μετά το 1989 «ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος». Κι αν ρωτούσαμε για τον μετά το Τείχος κόσμο τους «δικούς μας» Αλβανούς; Αν ρωτούσαμε τις παρέες των νεαρών Βουλγάρων που κατεβαίνουν, χωρίς διαβατήριο, για να παραθερίσουν στις ακτές της βόρειας και της κεντρικής Ελλάδας;
Γιατί; Γιατί ένας 48χρονος πολιτικός που έχει κυβερνήσει για περισσότερα από τέσσερα χρόνια μια δυτική δημοκρατία νιώθει σήμερα την ανάγκη να αναμασήσει τα κλισέ για τα «ιδανικά» που «θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια του (σοβιετικού) καθεστώτος» – λες και το καθεστώς θα είχε ανεγερθεί αν δεν είχαν μπαζωθεί προηγουμένως αυτά τα ιδανικά;
Η απάντηση...
σε αυτή την εκτός πολιτικής επικαιρότητας πρωτοβουλία θα συνιστούσε και μια έμμεση ερμηνεία των απαρασάλευτων δημοσκοπικών ευρημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου