Κάποιοι, εδώ και χρόνια, προβάλλουν την αυτοκτονική άποψη ότι διεθνισμός και κοσμοπολιτισμός είναι να ενθαρρύνουμε τον εθνικισμό των γειτόνων. Και βρίσκουν πως έχουν πάντα δίκιο στις επιθετικές διεκδικήσεις τους οι Σκοπιανοί, οι Τούρκοι και άλλοι, επιπλέον, δε, πως και ιστορικά είχαν πάντα αυτοί δίκιο και οι Ελληνες πάντα άδικο. Μονίμως.
Φτάσανε να υποστηρίζουν πως τα περνούσαμε ζωή και κότα επί Τουρκοκρατίας (αποφεύγουν τη λέξη και γράφουν εξωραϊσμένα «επί οθωμανικής διοίκησης») κι ότι παρότι οι γείτονες μάς χρωστάνε γενοκτονίες, εμείς οφείλουμε να τους δώσουμε και το βόδι. Τόση γενναιοδωρία.
Κι αν σούβλισαν τον Διάκο, τότε, σε κάθε περίπτωση, έφταιγε ο ίδιος - εξάλλου ο Διάκος δεν είναι παρά μια αναδρομική επινόηση της CIA.
Κι αν σούβλισαν τον Διάκο, τότε, σε κάθε περίπτωση, έφταιγε ο ίδιος - εξάλλου ο Διάκος δεν είναι παρά μια αναδρομική επινόηση της CIA.
Και στη Σμύρνη έγινε ένα απλό στριμωξίδι, το κρυφό σχολειό ήταν ΙΕΚ και ο Ζάλογγος δεν υπήρξε.
Ο Κολοκοτρώνης τίναζε χαριτωμένα τη στάχτη απ' τον ώμο, το Επος της Αλβανίας είναι ένας μύθος και το «Οχι» το είπε η θεία μου.
Η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε το 1912, αλλά (δες λέξη) «ενσωματώθηκε» στο ελληνικό κράτος.
Δεν σκοτώθηκαν χιλιάδες Ελληνες στη μάχη των Γιαννιτσών, δεν πολιορκήθηκε η πόλη και δεν παραδόθηκε αναγκαστικά, αλλά μας την έδωσε μποναμά ο Ταχσίν Πασάς, επειδή είμαστε τσοκ γκιουζέλ.
Και λένε πως όταν «ενσωματώθηκε» το 1912 η Θεσσαλονίκη, τότε οι Ελληνες της πόλης ήταν μειοψηφία, με πλειοψηφούντες τους Ισραηλίτες και τους Τούρκους. Σωστά, αλλά δεν αναλύουν γιατί. Δεν λένε ότι προηγήθηκε η εξόντωση 17.000 Θεσσαλονικέων από τον Θεοδόσιο το 390 μ.Χ. (που έγινε και άγιος μετά), ότι ξανα-αφανίστηκαν οι Ελληνες το 904 μ.Χ. από τον Λέοντα τον Τριπολίτη και τους Σαρακηνούς με την άλωση της πόλης, ότι το 1185 μ.Χ. ξανασφαγιάστηκαν (7.000) κι εξανδραποδίστηκαν από τους Νορμανδούς στη δεύτερη άλωση. Οτι το 1391 μ.Χ. ο Βαγιαζήτ Α' έκανε στη Θεσσαλονίκη το πρώτο παιδομάζωμα, και ξανάγινε λουτρό αίματος το 1430 μ.Χ. από τους Τούρκους με την τρίτη άλωση. (Απέμειναν, σύνολο, μόνο 2.000 άτομα στην πόλη.) Και ότι πέρασε η Θεσσαλονίκη τέσσερις μαύρους αιώνες Τουρκοκρατίας, κατά τους οποίους την είχανε καταντήσει ένα κουτσοχώρι γεμάτο μιναρέδες. (Ψάξτε φωτογραφίες του 1880.) Δεν λένε ότι οι Θεσσαλονικείς που επέστρεψαν σταδιακά ξανασφαγιάστηκαν το 1821 (τουλάχιστον 25.000 ψυχές) κατά την επανάσταση της Χαλκιδικής με τον Εμμανουήλ Παπά - όπως βέβαια, τότε, εξοντώθηκε και κάηκε και όλη η Χαλκιδική. Ε, μετά από τόσες συνεχόμενες σφαγές, πώς να ήταν πλειοψηφία οι Ελληνες το 1912; Με κλωνοποίηση; Πάλι καλά που είχανε απομείνει τόσοι.
Η συνέχεια του Ελληνισμού όμως δεν χάθηκε. Ούτε, βέβαια, χάθηκε η συνέχεια των φίλων και συμμάχων Ισραηλιτών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν ολοσχερώς από την Ιερουσαλήμ το 135 μ.Χ. επί Ρωμαιοκρατίας και επέστρεψαν εκεί επισήμως το 1948, δηλαδή 1.813 χρόνια μετά. Αλλά προϋπήρχαν σε εκείνα τα εδάφη από το 1800 π.Χ. Αρα, πώς να έχει χαθεί η συνέχεια εδώ σε εμάς, που οι ελληνικοί πληθυσμοί παρέμειναν παρά τα δεινά και αφού είχαν ήδη φτιάξει τρεις αυτοκρατορίες (ελληνομακεδονική, ελληνορωμαϊκή και βυζαντινή, στα ίδια εδάφη, με την ίδια γλώσσα, αδιάπτωτα, παρά τις περιπέτειες και τις σφαγές) και ενώ ήδη προηγουμένως, η αρχαία Αθήνα, η Σπάρτη και η Ιωνία κυριαρχούσαν στο Αιγαίο - και όχι μόνο - για αιώνες. (Αυτή είναι η «γαλάζια», ή μπλε μαρέν πατρίδα του Ερτογάν.)
Nα τα θυμίζουμε αυτά. Ειδικά τώρα που οι γείτονες πάλι βρυχώνται και ίσως ξαναεμφανιστούν κάποιοι να μας ξαναπούνε ότι φταίμε πάλι εμείς, ότι πάλι οι Τούρκοι έχουνε δίκιο, και ότι οφείλουμε να κάνουμε μια εδαφιαία επίκυψη και να γίνουμε εθελοντές δοσίκωλοι. Διότι αυτό επιτάσσει ο αριστερός διεθνισμός, ή ο δεξιός κοσμοπολιτισμός, υπέρ του εθνικισμού των γειτόνων, βέβαια. Το ίδιο οξύμωρο, αυτοκτονικό τροπάριο.
Και βέβαια δεν είμαστε εθνικιστές ούτε από φρόνημα, ούτε από δυνατότητες. Δεν θέλουμε τον πόλεμο, κανέναν πόλεμο. Μακάρι να ξεκαθαριστούν τα θέματα στο Αιγαίο διπλωματικά, οριστικά, ειρηνικά, και να κάνουμε, μετά, ακόμα και συνεκμετάλλευση. Αλλά αν φτάσουνε, πριν, στο σημείο να μας βάλουνε το γιαταγάνι στον λαιμό, τι θα πράξουμε;
Και λένε πως όταν «ενσωματώθηκε» το 1912 η Θεσσαλονίκη, τότε οι Ελληνες της πόλης ήταν μειοψηφία, με πλειοψηφούντες τους Ισραηλίτες και τους Τούρκους. Σωστά, αλλά δεν αναλύουν γιατί. Δεν λένε ότι προηγήθηκε η εξόντωση 17.000 Θεσσαλονικέων από τον Θεοδόσιο το 390 μ.Χ. (που έγινε και άγιος μετά), ότι ξανα-αφανίστηκαν οι Ελληνες το 904 μ.Χ. από τον Λέοντα τον Τριπολίτη και τους Σαρακηνούς με την άλωση της πόλης, ότι το 1185 μ.Χ. ξανασφαγιάστηκαν (7.000) κι εξανδραποδίστηκαν από τους Νορμανδούς στη δεύτερη άλωση. Οτι το 1391 μ.Χ. ο Βαγιαζήτ Α' έκανε στη Θεσσαλονίκη το πρώτο παιδομάζωμα, και ξανάγινε λουτρό αίματος το 1430 μ.Χ. από τους Τούρκους με την τρίτη άλωση. (Απέμειναν, σύνολο, μόνο 2.000 άτομα στην πόλη.) Και ότι πέρασε η Θεσσαλονίκη τέσσερις μαύρους αιώνες Τουρκοκρατίας, κατά τους οποίους την είχανε καταντήσει ένα κουτσοχώρι γεμάτο μιναρέδες. (Ψάξτε φωτογραφίες του 1880.) Δεν λένε ότι οι Θεσσαλονικείς που επέστρεψαν σταδιακά ξανασφαγιάστηκαν το 1821 (τουλάχιστον 25.000 ψυχές) κατά την επανάσταση της Χαλκιδικής με τον Εμμανουήλ Παπά - όπως βέβαια, τότε, εξοντώθηκε και κάηκε και όλη η Χαλκιδική. Ε, μετά από τόσες συνεχόμενες σφαγές, πώς να ήταν πλειοψηφία οι Ελληνες το 1912; Με κλωνοποίηση; Πάλι καλά που είχανε απομείνει τόσοι.
Η συνέχεια του Ελληνισμού όμως δεν χάθηκε. Ούτε, βέβαια, χάθηκε η συνέχεια των φίλων και συμμάχων Ισραηλιτών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν ολοσχερώς από την Ιερουσαλήμ το 135 μ.Χ. επί Ρωμαιοκρατίας και επέστρεψαν εκεί επισήμως το 1948, δηλαδή 1.813 χρόνια μετά. Αλλά προϋπήρχαν σε εκείνα τα εδάφη από το 1800 π.Χ. Αρα, πώς να έχει χαθεί η συνέχεια εδώ σε εμάς, που οι ελληνικοί πληθυσμοί παρέμειναν παρά τα δεινά και αφού είχαν ήδη φτιάξει τρεις αυτοκρατορίες (ελληνομακεδονική, ελληνορωμαϊκή και βυζαντινή, στα ίδια εδάφη, με την ίδια γλώσσα, αδιάπτωτα, παρά τις περιπέτειες και τις σφαγές) και ενώ ήδη προηγουμένως, η αρχαία Αθήνα, η Σπάρτη και η Ιωνία κυριαρχούσαν στο Αιγαίο - και όχι μόνο - για αιώνες. (Αυτή είναι η «γαλάζια», ή μπλε μαρέν πατρίδα του Ερτογάν.)
Nα τα θυμίζουμε αυτά. Ειδικά τώρα που οι γείτονες πάλι βρυχώνται και ίσως ξαναεμφανιστούν κάποιοι να μας ξαναπούνε ότι φταίμε πάλι εμείς, ότι πάλι οι Τούρκοι έχουνε δίκιο, και ότι οφείλουμε να κάνουμε μια εδαφιαία επίκυψη και να γίνουμε εθελοντές δοσίκωλοι. Διότι αυτό επιτάσσει ο αριστερός διεθνισμός, ή ο δεξιός κοσμοπολιτισμός, υπέρ του εθνικισμού των γειτόνων, βέβαια. Το ίδιο οξύμωρο, αυτοκτονικό τροπάριο.
Και βέβαια δεν είμαστε εθνικιστές ούτε από φρόνημα, ούτε από δυνατότητες. Δεν θέλουμε τον πόλεμο, κανέναν πόλεμο. Μακάρι να ξεκαθαριστούν τα θέματα στο Αιγαίο διπλωματικά, οριστικά, ειρηνικά, και να κάνουμε, μετά, ακόμα και συνεκμετάλλευση. Αλλά αν φτάσουνε, πριν, στο σημείο να μας βάλουνε το γιαταγάνι στον λαιμό, τι θα πράξουμε;
Ιδού η πιθανή πρόταση των εν λόγω: Να πούμε, σφάξε με, πασά μ', ν' αγιάσω, ή κάνουμε όλες τις στάσεις και δεν ντρεπόμαστε.
Δικαίωμα του καθενός, βέβαια, να λέει τα δικά του, αλλά κι εμείς να λέμε τα δικά μας.
Επομένως ο ντεφετισμός πιθανώς θα εμφανιστεί πάλι με τη γνωστή, παλιά ρητορική:
1) Υποστήριξη της θέσης ότι δεν υπάρχει συνέχεια στον Ελληνισμό.
2) Οι ξένοι, οι γείτονες ή οι εχθροί έχουν και είχαν πάντα δίκιο. Για όλα φταίνε οι Ελληνες. Ακόμα και για όσα έχουν αδίκως υποστεί.
3) Η «αλήθεια» δικαιώνει πάντα τους άλλους κι αυτό πάει να προβληθεί πάντα ως δήθεν «επιστημονική» άποψη, για να αποκρύψει την ιδεολογική εμμονή ή οπισθοβουλία του προπαγανδιστή.
4) Υπονόμευση, δυσφήμηση ή στρέβλωση ιστορικών εθνικών κατορθωμάτων για να μειωθεί η εθνική αυτοπεποίθηση.
5) Καλλιέργεια ηττοπάθειας, απομυθοποίηση εθνικών ηρώων, αυτομαστίγωση και αυτομεμψία, ώστε να μειωθεί η αυτοεκτίμηση του λαού, να γίνει δεκτικός σε πιθανό συμβιβασμό εξ υπαρχής.
6) Στρέβλωση του κοινόχρηστου νοήματος των λέξεων και πάντα επίκληση κάποιας «αλήθειας» - ποιας απ' όλες; Η πολιτική δεν ασκείται για να βρίσκει τη δήθεν αλήθεια, αλλά για να υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα με κάθε τρόπο, πάση θυσία, ακόμα και με τον δόλο, και με το ψεύδος, αν χρειαστεί. (Οπως κάνουν όλοι, ανέκαθεν, κατά το «λυσιτελές» του Θουκυδίδη.)
Και είναι δύσκολο βέβαια κάποιοι να απαντήσουν γιατί...
Δικαίωμα του καθενός, βέβαια, να λέει τα δικά του, αλλά κι εμείς να λέμε τα δικά μας.
Επομένως ο ντεφετισμός πιθανώς θα εμφανιστεί πάλι με τη γνωστή, παλιά ρητορική:
1) Υποστήριξη της θέσης ότι δεν υπάρχει συνέχεια στον Ελληνισμό.
2) Οι ξένοι, οι γείτονες ή οι εχθροί έχουν και είχαν πάντα δίκιο. Για όλα φταίνε οι Ελληνες. Ακόμα και για όσα έχουν αδίκως υποστεί.
3) Η «αλήθεια» δικαιώνει πάντα τους άλλους κι αυτό πάει να προβληθεί πάντα ως δήθεν «επιστημονική» άποψη, για να αποκρύψει την ιδεολογική εμμονή ή οπισθοβουλία του προπαγανδιστή.
4) Υπονόμευση, δυσφήμηση ή στρέβλωση ιστορικών εθνικών κατορθωμάτων για να μειωθεί η εθνική αυτοπεποίθηση.
5) Καλλιέργεια ηττοπάθειας, απομυθοποίηση εθνικών ηρώων, αυτομαστίγωση και αυτομεμψία, ώστε να μειωθεί η αυτοεκτίμηση του λαού, να γίνει δεκτικός σε πιθανό συμβιβασμό εξ υπαρχής.
6) Στρέβλωση του κοινόχρηστου νοήματος των λέξεων και πάντα επίκληση κάποιας «αλήθειας» - ποιας απ' όλες; Η πολιτική δεν ασκείται για να βρίσκει τη δήθεν αλήθεια, αλλά για να υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα με κάθε τρόπο, πάση θυσία, ακόμα και με τον δόλο, και με το ψεύδος, αν χρειαστεί. (Οπως κάνουν όλοι, ανέκαθεν, κατά το «λυσιτελές» του Θουκυδίδη.)
Και είναι δύσκολο βέβαια κάποιοι να απαντήσουν γιατί...
η οικονομικο-στρατιωτική ισχύς δεν νίκησε στο Βιετνάμ, ούτε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940. Και το υπερκομματικό ΕΑΜ ιδρύθηκε και πάλεψε απέναντι σε έναν πανίσχυρο, αήττητο τότε (Σεπτ. 1941) αντίπαλο. Ή μήπως όχι; Εκτός κι αν ούτε τότε υπήρχε άθλια ναζιστική κατοχή, αλλά απλώς «γερμανική διοίκηση».
Ευτυχώς, αυτό, ακόμα δεν το ακούσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου