Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Στα social εκτυλίσσεται ένας γραφικός ελληνικός καβγάς για την ταινία του Κώστα Γαβρά με θέμα τη διαπραγμάτευση του Γιάνη Βαρουφάκη. Και όπως συμβαίνει συχνά, η αντιπαράθεση εξελίσσεται χωρίς πραγματική ουσία: κανένας δεν έχει δει την ταινία.
Την είδαν, βέβαια, κριτικοί κινηματογράφου στη Βενετία και δεν της επιφυλάσσουν θερμή υποδοχή.
Ο Δημήτρης Δημητρακόπουλος του flix.gr έγραψε ότι το φιλμ δεν είναι ούτε αποκαλυπτικό, ούτε αγωνιώδες. Είναι, απλώς, μία αγιογραφία του Βαρουφάκη, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έδωσε στον Γαβρά και τις ηχογραφήσεις από τις συνεδριάσεις του Eurogroup.
Στο imdb.com, πάντως, έχουν σπεύσει και γράφουν αποθεωτικές κριτικές άνθρωποι που δεν είδαν την ταινία, αποδίδοντας πολιτικό κίνητρο σε όσους την επικρίνουν.
Συμβαίνει ασφαλώς και το αντίθετο: κάποιοι προεξοφλούν ότι η ταινία είναι για τα σκουπίδια, έχοντας δει μόνο το τρέιλερ.
Αναμενόμενα τα αντανακλαστικά.
Για τους φανατικούς του ΣΥΡΙΖΑ και τους ψηφοφόρους του Βαρουφάκη, η διαπραγμάτευση του 2015 είναι, περίπου, ό,τι και η Παλαιά Διαθήκη για τους εβραίους και τους χριστιανούς: έχουν κοινές αναφορές. Τώρα αν, όπως λέγεται, δούμε στο πανί ότι ο Γαβράς «αδειάζει» τον Τσίπρα, θα πάρουν και οι του ΣΥΡΙΖΑ τις αποστάσεις τους. Αστειότητες. Στην πραγματικότητα δεν έχει απολύτως καμία σημασία τι θα πει η ταινία σε όσους τη δουν στις ημέρες μας. Ο καθένας μας έχει διαμορφώσει άποψη για τα γεγονότα, δεν περιμένει την αφήγηση του Γαβρά.
Το ενδιαφέρον βρίσκεται σε αυτό που θα δουν και θα πουν οι θεατές του μέλλοντος. Και επειδή, καμιά φορά, η καλλιτεχνική γραφή είναι πάντα πιο ισχυρή από την ιστορική, αξίζει να αναρωτηθούμε αν στο μέλλον, μετά από τριάντα, σαράντα, χρόνια, κάποιος που θα βρεθεί μπροστά σε μία οθόνη, ενώπιον του Χρήστου Λούλη, θα παρακολουθήσει το φιλμ με τη ματιά που κάποτε έπεφτε πάνω στις ταινίες του Τζέιμς Πάρις.
Ακόμα και αν η ταινία του Γαβρά είναι κακή, όπως γράφουν οι κριτικοί, δεν παύει να είναι μία ηρωική παρακαταθήκη του Βαρουφάκη. Και αυτό, όπως και να το κάνουμε, έχει την πλάκα του.
Εν τέλει, αν εστιάσουμε στην προσωπική διαδρομή του Βαρουφάκη τα τελευταία χρόνια, θα δούμε ότι είναι κατά βάση δικαιωμένος. Όχι μόνο δεν απολογήθηκε, πολιτικά ή δικαστικά, για τους χειρισμούς του, αλλά είναι σχετικά δημοφιλής, μπήκε στη Βουλή ως πολιτικός αρχηγός και πατάει το κόκκινο χαλί της Βενετίας ως σταρ, με υψηλή διείσδυση, ως εναλλακτικό εξωτικό φρούτο, σε θύλακες που διαμορφώνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Και ως μπόνους παίρνει μία ταινία με την υπογραφή του Κώστα Γαβρά.
Όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν...
κάπου έχεις λάθος.
Αν, τελικά, αυτό που έχει αληθινή σημασία, δεν είναι τα γεγονότα, αλλά οι πεποιθήσεις γύρω από αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου