ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Τον είδα. Τους είδα. Απαστράπτοντες στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Ζούσε, ζούσαν, ακόμα μια Μεγάλη Στιγμή! Στις τόσες και τόσες!
Οσο ανάγκη έχει ένας ηλιακός θερμοσυσσωρευτής τον ήλιο, άλλο τόσο ο Βαρουφάκης τους προβολείς. Κι ας είναι, για ό,τι και να είναι. Έτσι κι αλλιώς εξέλιπε η ντροπή.
Βέβαια, μπορεί κάποιος να με πονηρέψει, ότι αν κάποιο άτομο δεν εκδηλώνει – δεν νοιώθει ντροπή, τότε θεωρείται σαν να υπολείπεται κάποιας ικανότητας. Και αυτή η έλλειψη να τον οδηγεί σε απομάκρυνση από κάθε είδους ευθύνες, σαν να μην του αναλογεί καμία, καλυπτόμενος πίσω από χιλιάδες δικαιολογίες.
Τι είναι μωρέ, η στέρηση μιας ικανότητας από τον Γιάνη, που διαθέτει, τόσες και τόσες;
Θα μπορούσες να το δεις και ως πλεονασμό ικανοτήτων! Ή ως αυτοπροστασία.
Στερείται μιας ικανότητας για να μην τον πιάνει το μάτι! Τον είδα. Τους είδα. Και τι λέτε ότι μου ήρθε στο μυαλό;
Μια φράση της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Την έλεγε, σε έναν μεγάλο της έρωτα που είχε καταλήξει μέχρι και σε γάμο, τον οποίον ωστόσο είχε κατορθώσει, η άτιμη, να κρατήσει κρυφό. Εκείνος ο άνδρας λοιπόν, σε μια σπάνια συνέντευξη, αποκάλυψε την παιχνιδιάρικη, σκαμπρόζικη φράση που του ψιθύριζε συχνά, η «Εθνική μας γατούλα». Πριν σας την πω όμως κρίνω σκόπιμο να ενημερώσω τη γενιά που δεν γνώρισε την Αλίκη ότι, ένα από τα μεγαλύτερα «θέματα» που απασχολούσε τότε τον γυναικείο «κομμωτηριακό» μικρόκοσμο ήταν η ηλικία της. Τα στοιχήματα έδιναν και έπαιρναν και πάντα κατέληγαν σε ένα «αγέραστη!» με θαυμαστικό.
Του έλεγε λοιπόν η Αλίκη περιπαικτικά ενώ τον χάιδευε:
«Αγάπη μου, εμείς οι δυο μαζί, θα…γεράσεις». Ενας όλο χιούμορ ενικός στο τέλος μιας φράσης, που άλλαζε τη φορά της. «Μαζί…Θα γεράσεις».
Θα αναρωτηθείτε, τι σχέση έχει αυτό με τον Γιάνη Βαρουφάκη;
Να σας πω. Η φιλοσοφία από την αμπελοφιλοσοφία διαφέρει στον συνυπολογισμό ή όχι του κόστους των συνεπειών. Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ό,τι ιδιοφυές περιέφερε στην ανθρωπότητα, δεν εμπεριείχε ποτέ αγωνία για το πόσο θα μάτωνε, πόσο δραματικά θα άλλαζε τη ζωή των ανθρώπων. Ισως γιατί ποτέ δεν τοποθετούσε τον εαυτό του ανάμεσα στους παθόντες αλλά σε ένα μπαλκόνι να παρατηρεί αφ΄υψηλού το «πείραμα».
Ήταν, πώς να το πω; Κάπως σαν Αλίκη…Κάπως σαν να έλεγε, «Αγάπη μου, εμείς οι δυο μαζί….θα υποφέρεις».
Αχ, Γιάνη! Εσύ και οι ψηφοφόροι σου. Αχ Γιάνη! Θορυβώδης χρυσόμυγα στης γης το μελαγχολικά λαμπερό, θλιβερό πανηγύρι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου