ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Σωτήριο έτος 2021

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΜΑΡΚΟΥ ΤΡΟΥΛΗ

 

Διακόσια χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και ποιος είναι ο πιο κατάλληλος και ενδεδειγμένος τρόπος να τιμήσουμε την Εθνική Επέτειο; 

Μα φυσικά με μια σειρά εκδηλώσεων, οι οποίες να είναι αντιπροσωπευτικές της πορείας του κράτους μας αυτούς τους δύο αιώνες, με την επισκίασή τους από τους γνωστούς-αγνώστους «γυμνούς βασιλείς» – ή μάλλον ενδεδυμένους με πληθώρα χαρτονομισμάτων. Προφανέστατα, αναντίρρητα, εύλογα. Οι συνταγές της επιτυχίας δεν πρέπει να αλλοιώνονται, και ομάδες που «κερδίζουν», δεν αλλάζουν…


    Εξαρτάται, βέβαια, τι ορίζει ο καθείς ως «νίκη» ή «κέρδος», και πώς αισθάνεται την «αναγκαιότητα αλλαγής».

 

Ουδένας λόγος υπάρχει να δούμε την Επέτειο ως ευκαιρία διαφυγής από την «γκλαμουριά» μιας ξενόδουλης ελίτ, διά της οποίας αποτυπώνεται με τον πλέον εύληπτο τρόπο η εξαρτησιακή λογική των μηχανισμών λήψης αποφάσεων. Άλλωστε, τι προέκυψε κατά την επαύριον της Ελληνικής Επανάστασης;  

Ένα σύστημα εξουσίας το οποίο έθεσε στο περιθώριο κάθε ψήγμα κοινοτικής παράδοσης, η οποία ήταν ζωοδότης της ταυτότητας και της δυνατότητας αυτοσυνειδησίας μας διά τους αιώνες.  

Ένα σύστημα εξουσίας διαχειριστών και μεταπρατών που επιδιώκει αποκλειστικά την αυτοσυντήρησή του δίχως την έγνοια της εθνικής συνείδησης. 

Αυτό πρέπει να τιμήσουμε, αυτό γιορτάζουμε, και μπράβο μας γιατί αυτό κάνουμε με παρρησία, σθένος και βαθιά πεποίθηση ότι πράττουμε το ορθό!

 

Είναι ομολογουμένως σχήμα οξύμωρο να εορτάζεται η Επέτειος της Εθνικής Παλιγγενεσίας με «μπροστάρηδες» ανθρώπους οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με ό,τι αποκαλούμε «ελληνικότητα»: ολιγάρκεια, αρχοντιά, συγκεκριμένη αίσθηση του κοινωνείν, ανοιχτός και διαρκής «διάλογος» με τις πέτρες και τα μάρμαρα μιας παράδοσης χιλιετιών.

 

Αρχοντιά με την έννοια την οποία περιγράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο έργο του Τα δημόσια και τα ιδιωτικά με αφετηρία την αυλή ενός μικρού σπιτιού, και όχι με το κιτς μιας τεχνητής και αυτόκλητης νομενκλατούρας της αμετροέπειας και των πάσης φύσεως ελιγμών. Επίγνωση του μετέχειν και του συμμετέχειν σε ένα πολιτειακό γεγονός άρρηκτα συνδεδεμένο με το πολιτικό γεγονός, καθώς το πρώτο αντλεί νομιμοποίηση από το δεύτερο και υπάρχει προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτού. Πρόκειται για κρίσιμα ζητήματα διόλου αυτονόητα για τη Δύση και κατ’ επέκταση απολύτως άγνωστα για τους «δυτικοτραφείς» πεφωτισμένους σωτήρες μας.

 

    Για ποιες ανάγκες λέτε να έχυσαν το αίμα τους οι Αγωνιστές του 1821, τους οποίους θέλουμε να τιμήσουμε;

 

Αρκεί μια ματιά στα «επαναστατικά συντάγματα» για να αντιληφθούμε τους «αξιακούς κώδικες» οι οποίοι ενέδυαν τις υπαρκτές προτεραιότητες «αγράμματων» ανθρώπων, φορέων ωστόσο μιας μακραίωνης παράδοσης του κοινωνείν. Εκτός αν θέλουμε να εορτάσουμε με αναφορά σε όσα ακολούθησαν. 

Αυτό είναι άλλο ερώτημα: Σωτήριο έτος 2021 με άξονα το 1821 ή το τι επακολούθησε;  

Στην πρώτη περίπτωση η Επέτειος αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία ανασύνταξης. 

Στη δεύτερη ως...

  υπενθύμιση των αδιεξόδων μας ή απλά και διεκπεραιωτικά… μνημόσυνο.

 

Μα δεν υπήρξε κανένα θετικό; 

Πολλά και σπουδαία, αλλά πάντοτε εντός ενός πολιτειακού πλαισίου, έξωθεν επιβεβλημένου και καθοριζόμενου, το οποίο ουδεμία σχέση είχε με το αίτημα ελευθερίας των Επαναστατών.  

Εμβληματικές μορφές αποθέωσης του ως άνω πλαισίου καλούνται να τιμήσουν την παρακαταθήκη του 1821.