Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Δυτικής
Ευρώπης στην οποία για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η
συντριπτική πλειονότητα των μελών του υπουργικού συμβουλίου είναι
κομμουνιστές.
Χρωστάμε αυτή την απροσδόκητη συνειδητοποίηση στον καθηγητή κ. Νίκο Αλιβιζάτο και σε ένα υποδειγματικό άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Book’s Journal.
Ο κ. Αλιβιζάτος, παρακινούμενος από μια συζήτηση με έναν φίλο του Eυρωπαίο ιστορικό και με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Σωτήρη Βαλντέν «Δικτατορία και Αντίσταση 1967-1974» (εκδ. Θεμέλιο), ανατέμνει την επιρροή στην ελληνική πολιτική ζωή των κομμουνιστικών κομμάτων, κινήσεων και ρευμάτων από το τέλος της δικτατορίας μέχρι σήμερα.
Μέσα από έναν απίστευτο κυκεώνα διασπάσεων, συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, εκείνο που αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης είναι ότι πολλοί κομμουνιστές διατήρησαν άθικτη τη θεμελιώδη αντίθεσή τους με τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, συνασπίστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και με τρόπο σχεδόν συνωμοτικό συμφώνησαν ότι η κύρια προϋπόθεση για τη «ρεβάνς» είναι η εξουσία. Οπως δείχνει ο κ. Αλιβιζάτος, από τα ενενήντα πρόσωπα που πήραν θέση στο υπουργικό συμβούλιο από το 2015 έως σήμερα, τα πενήντα προέρχονται από το ΚΚΕ, το ΚΚΕ Εσωτερικού και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ενώ 22 από τους υπολοίπους (νεότεροι και πασοκογενείς) έχουν ουσιαστικά παρόμοιες αριστερές αναφορές.
Κάποιοι θα χαμογελάσουν. «Και τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν ο Τσίπρας συμμορφώθηκε με την Ευρώπη;»
Και όμως. Για έναν κομμουνιστή που
κατέλαβε την εξουσία, μάλλον δεν έχει και τόση σημασία αν υπέγραψε
μνημόνιο με την Ευρώπη έχοντας αποτύχει να εξασφαλίσει χρηματοδότηση από
άλλη πηγή για να στήσει το καθεστώς της αρεσκείας του. Οι Eυρωπαίοι
δημοκράτες τού επέτρεψαν να επιλέξει εκείνος το «μείγμα της λιτότητας».
Κι έτσι, με την εκτόξευση των φόρων και την καθίζηση της ανάπτυξης,
δίπλα στην ανοχή, στη βία και τη χειραγώγηση των θεσμών, εξαναγκάζει σε
συμβιβασμό ή σε μετανάστευση τα δυναμικά κοινωνικά στρώματα που
συγκροτούν την «άλλη πλευρά».
Με άλλα λόγια...
υπάρχουν πολλοί δρόμοι για τον σοσιαλισμό και η κυβέρνηση των κομμουνιστών καθοδηγεί συνειδητά την Ελλάδα σε έναν από αυτούς.
Χρωστάμε αυτή την απροσδόκητη συνειδητοποίηση στον καθηγητή κ. Νίκο Αλιβιζάτο και σε ένα υποδειγματικό άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Book’s Journal.
Ο κ. Αλιβιζάτος, παρακινούμενος από μια συζήτηση με έναν φίλο του Eυρωπαίο ιστορικό και με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Σωτήρη Βαλντέν «Δικτατορία και Αντίσταση 1967-1974» (εκδ. Θεμέλιο), ανατέμνει την επιρροή στην ελληνική πολιτική ζωή των κομμουνιστικών κομμάτων, κινήσεων και ρευμάτων από το τέλος της δικτατορίας μέχρι σήμερα.
Μέσα από έναν απίστευτο κυκεώνα διασπάσεων, συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, εκείνο που αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης είναι ότι πολλοί κομμουνιστές διατήρησαν άθικτη τη θεμελιώδη αντίθεσή τους με τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, συνασπίστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και με τρόπο σχεδόν συνωμοτικό συμφώνησαν ότι η κύρια προϋπόθεση για τη «ρεβάνς» είναι η εξουσία. Οπως δείχνει ο κ. Αλιβιζάτος, από τα ενενήντα πρόσωπα που πήραν θέση στο υπουργικό συμβούλιο από το 2015 έως σήμερα, τα πενήντα προέρχονται από το ΚΚΕ, το ΚΚΕ Εσωτερικού και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ενώ 22 από τους υπολοίπους (νεότεροι και πασοκογενείς) έχουν ουσιαστικά παρόμοιες αριστερές αναφορές.
Κάποιοι θα χαμογελάσουν. «Και τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν ο Τσίπρας συμμορφώθηκε με την Ευρώπη;»
Με άλλα λόγια...
υπάρχουν πολλοί δρόμοι για τον σοσιαλισμό και η κυβέρνηση των κομμουνιστών καθοδηγεί συνειδητά την Ελλάδα σε έναν από αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου