ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Το 2006 είχα την ευλογία να παρακολουθήσω μια διάλεξη του αείμνηστου Ανδρέα Χριστοδουλίδη. Είχε σταθεί στη διάδοση της πληροφορίας, την ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα που θα την διακατέχει όσο περνούν τα χρόνια και την αναλογική απαίτηση ελέγχου της πληροφορίας. « Όσο πιο γρήγορα ταξιδεύει η είδηση, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες διαστρέβλωσης της και ο φόβος να καταλήξει παραποιημένη στον δέκτη» είχε πει με λίγα λόγια.
Ζητούσε, από εμάς, να είμαστε προσεκτικοί ως προς το τι μεταφέρουμε, επιφυλακτικοί ως προς το τι μαθαίνουμε και σχολαστικοί με τη διαδικασία του επαγγέλματός μας.
«Άντληση της πληροφορίας, επιβεβαίωση, διατύπωση, δημοσίευση» ένα βήμα αν παραληφθεί, καταστράφηκες! Καθίστασαι αφερέγγυος, ανάξιος εμπιστοσύνης»
Και θυμάμαι το δέος που ένιωθα αντιλαμβανόμενη πως εγώ με την ορμή του ξεκινήματος έφερα το ίδιο άγχος με τον Χριστοδουλίδη. Προφανώς, άβγαλτη – άμαθη – άπειρη- δικαιούμουν να έχω άγχος για τα ενδεχόμενα λάθη. Αλλά κι αυτός; Ο διευθυντής του ΑΠΕ για 17 χρόνια συνολικά; Αυτός έκρυβε ανασφάλειες;
Σήμερα κατάλαβα τους λόγους για τους οποίους εξέπεμπε το ίδιο συναίσθημα. Κάνοντας λάθος (ηθελημένα ή άθελα, δεν έχει σημασία) ο δημοσιογράφος δεν διασύρεται ο ίδιος. Το μέσον διαπομπεύεται, εξαιτίας του. Σε κλάσματα δευτερολέπτων διαλύονται όλα όσα απαιτήθηκαν δεκάδες χρόνια για να εδραιωθούν ως δεδομένα.
Στις, 14 Σεπτεμβρίου 2018 για το ΑΠΕ (και το λέω έτσι, γιατί εμάς, που βγήκαμε στο πεζοδρόμιο πριν το 2007, ως Αθηναϊκό μας μάγεψε κι έτσι συνεχίζουμε να το λέμε –μέχρι τώρα μεταξύ μας- κι ας συγχωνεύθηκε με το Μακεδονικό κι ας γράφουμε πια ΑΠΕ – ΜΠΕ) διαλύθηκαν όλα: φήμη, εγκυρότητα, αξιοπιστία.
Το δέος που αισθανόμασταν μετατράπηκε σε θλίψη για την κατάντια του.
Όσα ασταμάτητα χτίζονταν από το 1905 έγιναν κομμάτια.
Γιατί κάποιοι πίστεψαν πως μπορούν από μέσο ενημέρωσης να το μετατρέψουν σε μέσο διανομής σανό.
Γιατί η συνδρομητική πηγή πληροφόρησης, για όλα τα μέσα της χώρας κατέληξε site προωθητικών άρθρων και χώρος για διαφημίσεις των super markets.
Γιατί την εμπιστοσύνη που του δείχναμε οι δημοσιογράφοι, ορισμένοι, διορισμένοι γραφιάδες την εκμεταλλεύτηκαν.
Γιατί την αδέσμευτη ενημέρωση που πρόσφερε, κάποιοι την εκβίασαν και στη συνέχεια την ξεπούλησαν.
Γιατί κάποιοι ξεπουλήθηκαν.
Για εμάς τους δημοσιογράφους, το Αθηναϊκο – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων σηματοδοτούσε, μέχρι το 2015, την κορυφή της αναγνώρισης που επιδιώκαμε να κατακτήσουμε, την απτή απόδειξη του επαγγελματισμού και της ευσυνειδησίας μας.
Ήταν η πόρτα που ονειρευόσουν να πλησιάσεις ξεκινώντας και αν κάποτε κατάφερνες να την περάσεις, θα ήξερες πως κατάφερες και να κάνεις σωστά στη δουλειά σου. Γιατί γι’ αυτή την αναγνώριση μιλώ κι όχι της δημοσιότητας.
Ιερά τέρατα, βαριές υπογραφές, πρωτεργάτες της ελληνικής δημοσιογραφίας, διεθνούς φήμης ρεπόρτερς, οι καλύτεροι φωτογράφοι, έντιμοι άνθρωποι είχαν βάλει το λιθαράκι τους ώστε οι πληροφορίες που παρείχε το ελληνικό πρακτορείο ειδήσεων να μην αμφισβητούνται.
Στην επίκληση του ΑΠΕ ως πηγή ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει την αξιοπιστία της είδησης. Αν και κρατικό πρακτορείο ειδήσεων κάλυπτε πλήρως την επικαιρότητα, κρατούσε αποστάσεις, παρείχε πρωτογενές ρεπορτάζ κα ουσιαστικές συνεντεύξεις, υλικό με το οποίο τροφοδοτούσε όλα τα μέσα σε όλο τον κόσμο.
Το Πρακτορείο ξεκίνησε να πνέει τα λοίσθια πριν τρία χρόνια, με την ανάληψη του τιμονιού από τον Μιχάλη Ψύλο ( πρόκειται για τον συγγραφέα του βιβλίου με τίτλο ««Από τον Ράιχενμπαχ του Όθωνα… στον Ράιχενμπαχ της Μέρκελ»)
Τι κι αν έσπευσε να διοργανώσει φιέστα εορτασμού στις 16/12/15, για τα 110 χρόνια λειτουργίας του πρακτορείου; Αυτός το οδήγησε στο διασυρμό του.
Στους δημοσιογραφικούς κύκλους είναι γνωστή η ιστορία, που επιβεβαιώνει πως ο Ψύλος δεν είχε ιδέα για το βάρος της ευθύνης που είχε αναλάβει και πως ο πραγματικός τίτλος του ήταν «ο συνεχιστής του ιερού καθήκοντος» κι όχι το «διευθυντής ΑΠΕ – ΜΠΕ». Η ιστορία λέει λοιπόν πως σε μια σύσκεψη με τους συντάκτες τις Θεσσαλονίκης, χτύπησε το κινητό του, «Με συγχωρείτε! Είναι ο Παυλόπουλος», είπε και απάντησε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κλείνοντας το τηλέφωνο, ανακοίνωσε υπερήφανα «Για να δείτε ποιο είναι το κύρος του ΑΠΕ, ο Πρόεδρος ζητάει από εμάς να τον καλύψουμε. Δεν πήρε το Mega».
Χρειάστηκαν 110 χρόνια για να ταυτιστεί το ΑΠΕ με την αμερόληπτη δημοσιογραφία και μόλις τρία για να το χαρακτηρίσουν οι Ρώσοι "Πράβντα της Ελλάδας".
Το ΑΠΕ έκανε παράθεση του γεγονότος, χωρίς σχόλια, μέχρι τις αρχές του 2015. Έπειτα ξεκίνησε να γράφει για τον λαοφιλή πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τις θερμές υποδοχές που του επιφυλάσσονται στην επαρχία. Άρχισε να φιλοξενεί συνεντεύξεις, όπως εκείνη της χήρας του Eριχ Χόνεκερ, ηγέτη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας που είχε δηλώσει αποκλειστικά στο ΑΠΕ πως η ΣΤΑΖΙ και το τείχος του Βερολίνου ήταν αναγκαιότητες.
Είναι πολλά! Τι να πρωτοθυμηθώ;
Την πλασαρισμένη ως καινούρια αλλά παλιά στην πραγματικότητα συνέντευξη Βαρουφάκη;
Το περούκα gate;
Το παγκόσμιο ενδιαφέρον για το συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ;
Την προπαγανδιστική τακτική που εφάρμοσε την περίοδο που το ΣΤΕ καλούταν να αποφασίσει για τις τηλεοπτικές άδειες;
Το περίφημο τηλεγράφημα Ερντογάν;
Αυτά λίγο πολύ, τα ξέρετε όλοι!
Στο σινάφι μας όμως ακούγονται κι άλλα… δυστυχώς! Για...
χαρτάκια που φεύγουν, κατ’ εντολή, από το Μαξίμου, για παροπλισμένους άξιους συναδέλφους, για χάρες ημετέρων κι εξυπηρετήσεις, για τηλεφωνικές υπαγορεύσεις…
Δεν ήταν δίκαιο αλλά έγινε πράξη. Εκατόν δέκα χρόνια αδιάκοπης προσφοράς στην ενημέρωση των Ελλήνων πήγαν στράφι για να ξανά κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές.-
Υ.γ. Οι σημερινές, επίσημες διαψεύσεις των δημοσιευμάτων περί συντάξεων από τους δανειστές ήταν μόνο η ταφόπλακα της αντικειμενικής δημοσιογραφίας, που πρέσβευε το ΑΠΕ και του σεβασμού που ενέπνεε σε όλους εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου