Ποιος είναι αυτός ο Πανούτσο, βρε παιδιά;
Κακός άνθρωπος. Εισήγαγε
τον εθνικισμό στον ιταλικό φασισμό. Ο οποίος ιταλικός φασισμός, ως
γνωστόν, υπήρξε πρότυπο φιλελεύθερης οικονομίας.
Τι είναι η φιλελεύθερη
οικονομία;
Είναι μια οικονομία που ασχολείται κατά 99% με τους ιδιώτες
και μόλις 1% με τον «άνθρωπο». Διότι, ως γνωστόν, ο ιδιώτης δεν είναι
άνθρωπος, κάτι ανάμεσα σε κήτος και τετράποδο είναι. Και ο κ. Καψώχας, ο
οποίος φέρει την πνευματική ιδιοκτησία των ως άνω συλλογισμών, μας
εξήγησε ότι δεν μιλάει ούτε «ταξικά» ούτε «κοινωνικά», μιλάει
«ρεαλιστικά». Τουλάχιστον μέχρι εκεί του κόβει. Αντιλαμβάνεται ότι οι
«ταξικές» αναλύσεις δεν έχουν σχέση με τον ρεαλισμό.
Και τι σχέση έχει ο
Πανούτσο και ο ιταλικός φασισμός με τη Θάτσερ και τον Ρέιγκαν;
Μα είναι
όλοι τους κακοί άνθρωποι.
Δηλαδή όταν λέμε κακοί, πόσο κακοί εννοούμε;
Να κάτι σαν τον Πινοσέτ. Στο σημείο αυτό ο διάλογος στο Μάπετ Σόου της
ΕΡΤ είχε ανάψει. Και η κυρία της παρέας ρώτησε τον Καψώχα με δέος για
τις γνώσεις του: «Γιατί τα λες όλ’ αυτά;».
Η ερώτηση έβαλε το μαχαίρι
στο κόκαλο. «Μα όλα αυτά είναι συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο, στον
Μητσοτάκη», απήντησε ο στιβαρός διανοητής.
Τι είπε ο Μητσοτάκης;
Νόμος,
τάξη και έθνος. Και νεοφιλελεύθερος και εθνικιστής και φασίστας και
σύζυγος της Μαρέβα.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί θύμωσε η Ν.Δ. με το Μάπετ Σόου. Δεν
μπορεί να εκτιμήσει την κωμωδία;
Αν αυτό το τουρλουμπούκι το είχε
αραδιάσει ο μακαρίτης Χάρρυ Κλυνν στις καλές του εποχές παριστάνοντας
τον σοβαροφανή πολιτικό σχολιαστή, θα είχατε ξεραθεί στα γέλια.
Θα μου
πείτε ότι ο κ. Καψώχας δεν έχει το ταλέντο του Χάρρυ Κλυνν. Δώστε του
μία ακόμη ευκαιρία να καλλιεργήσει τις ικανότητές του. Εξάλλου, έχει ένα
προσόν που σαν εξωτικό καρύκευμα νοστιμεύει την κωμωδία. Μιλάει στα
σοβαρά. Δείχνει να πιστεύει όσα λέει και οι συνομιλητές του τον παίρνουν
και αυτοί στα σοβαρά. Σκηνή που θα τη ζήλευε ο οποιοσδήποτε
κωμωδιογράφος στον κόσμο.
Ακόμη καλύτερα: ο άνθρωπος, εμφανώς
ανιστόρητος αν όχι εντελώς αστοιχείωτος, πετάει ονόματα και
χαρακτηρισμούς για να εντυπωσιάσει ακροατές τους οποίους θεωρεί εξίσου
αστοιχείωτους με τον ίδιο.
Θα καταλήξω στο σύνηθες συμπέρασμα:
Κάτι σαν τον Καψώχα και τους
συνομιλητές του δικαιώνουν τους αγώνες που δόθηκαν για να ξαναγίνει η
ΕΡΤ όπως την αγαπήσαμε. Η ηρωική καβαλαρία της Ζωής και της Ραχήλ στα
κάγκελα, οι συναυλίες του διανοουμένου Τσακνή, το πολιτικό ανάστημα ενός
Κουβέλη, οι ψυχές όσων έπεσαν μαχόμενοι για τη δημόσια τηλεόραση και οι
θαρραλέοι διανοούμενοι που καταδίκαζαν το «μαύρο» βρήκαν επιτέλους τον
Καψώχα που τους αξίζει.
Αν ήμουν πάντως στη θέση της Ν.Δ., θα τον έβαζα για support στις προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου