ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Στον αστερισμό της - απολίτικης - βίας

Του Γιάννη Σιδέρη

Μια χώρα υπό κατάρρευση. Το ενοποιητικά στοιχεία της κοινωνίας έχουν πλέον διαρραγεί και δεν φταίει η οικονομική κρίση. Υπήρχαν και πριν από αυτήν. Απλώς η κρίση τα επιδείνωσε αποκαλύπτοντας το δυσοίωνο πρόσωπο της κοινωνικής και κρατικής αποσάρθρωσης, που παράγει μια καρικατούρα ασύντακτου και σποραδικού εμφυλίου.

Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Αγγελος Συρίγος χτυπήθηκε από νεαρούς επειδή ζήτησε από νεαρό με… καλλιτεχνικές ανησυχίες, να σταματήσει το γκράφιτι με σπρέι σε τοίχο του Πανεπιστημίου. Ηταν ο τελευταίος κρίκος στις επιθέσεις κατά πανεπιστημιακών καθηγητών, με πιο γνωστές εκείνες κατά του Νίκου Μαρατζίδη και του Γιάννη Πανούση.

Στο ενδιάμεσο υπήρξαν επαναστατικά κλεισίματα αλλά και χτισίματα καθηγητών στα γραφεία τους, πάντα με την επίκληση του λαϊκού δίκιου και της λαϊκής πάλης, που αυτό επιβάλει (και πάντα με «μίσος ταξικό», μην ξεχνιόμαστε), και του ύστερου δίκιου που η λαϊκή πάλη παράγει, όπως μας είχε δασκαλέψει από τηλοψίας ο Κατρούγκαλος, εξομοιώνοντας ιστορικά επαναστατικά γεγονότα, με τη δράση μπαχαλάκηδων νεανικών ομάδων.

Την ίδια ώρα, οι φασίστες μπουκάρουν στα δικαστήρια, απειλούν, προκαλούν, εξυβρίζουν νεκρό θύμα τους, προσβάλουν και απειλούν τη μητέρα του, και η Πολιτεία παρακολουθεί. 

Γειτονιά της Αθήνας έχει αυτονομηθεί από τον πέριξ αστικό ιστό, σαν αυτόνομος θύλακας όπου ισχύουν άλλοι νόμοι, ενώ το παρακείμενο πανεπιστημιακό ίδρυμα γίνεται ταμπούρι εξορμήσεων για μάχες με αστυνομικές δυνάμεις.  

Τα τρόλεϊ, δημόσια Μέσα Μεταφοράς, και … εμβληματικό δείγμα του θηριώδους καπιταλισμού (καθώς μεταφέρουν τους κατά τεκμήριο πιο… πλούσιους καταπιεστές, τους μισθοσυντήρητους, τους μετανάστες, τους συνταξιούχους, τους νέους), αλλάζουν δρομολόγιο για να μην τα κάψουν, μέρα μεσημέρι, νεαροί επαναστάτες και σε ώρες που είναι άσχετες με εκείνες των μετωπικών συγκρούσεων με την αστυνομία - που στην άψη της «μάχης», θα μπορούσε κανείς να το «κατανοήσει», χωρίς φυσικά να το δικαιολογεί.

Ακυρωτικά μηχανήματα των ΜΜΜ καταστρέφονται - πουθενά αλλού στον πλανήτη. Οι ελεγκτές χαρακτηρίζονται ως «χαφιέδες του καθεστώτος» από αυτόκλητους λαϊκούς τιμωρούς, οι οποίοι προτρέπουν τους περιοίκους να τους λιντσάρουν. Προφανώς πρέπει να ταξιδεύουν όλοι δωρεάν, ακόμη και όσοι δύνανται οικονομικώς, λες και δεν θα πληρώσουν πάλι οι φορολογούμενοι, και μάλιστα οι πιο τίμιοι εξ αυτών.

Την ίδια ώρα...

 αγάλματα ακρωτηριάζονται. Εκλαμβανόμενα προφανώς ως απεικονίζοντα ηγετικά πρόσωπα του διαχρονικού καθεστωτισμού, σε μια γενική ισοπέδωση, χωρίς καν να ενδιαφέρει τους αφασικούς δράστες η ιστορία που συμπυκνώνουν και εξ αυτής τους τίμησε η Πολιτεία - και που συχνά είναι αιμάτινη ιστορία προσφοράς στην λευτεριά του τόπου. Όπως πρόσφατα στα Εξάρχεια, που αποκεφάλισαν την προτομή της Λέλας Καραγιάννη, της γυναίκας που αντιστάθηκε στους Γερμανούς και εκτελέστηκε. Άλλα αγάλματα καταστρέφονται με γκράφιτι, ενώ μπρούτζινες προτομές βανδαλίζονται και καταλήγουν σε χυτήρια.

Δημόσιοι χώροι τελούν υπό κατάληψη, και πριν την εμφάνιση του προσφυγικού, και ιδιοποιείται η χρήση τους, πάντα στο όνομα της ιδιοκτησίας εκ μέρους του λαού, του οποίου αυτοχρίζονται εκφραστές.  

Κομματικά γραφεία καταστρέφονται, καθώς τώρα ο «αγαναχτισμένος λαός» στέφεται κατά των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ (εκτός βέβαια της εθιμικής περιοδικής επίθεσης με μολότοφ στα Γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της διμοιρίας που τα φυλάει).

Φυσικά υπάρχει και η αύξουσα ποινική παραβατικότητα, διαρρήξεις, κλοπές, διάχυτη βία, συμμορίες ημεδαπών και αλλοδαπών αλωνίζουν, γειτονιές τρομοκρατούνται. Αλλά αυτή τουλάχιστον δεν επικαλείται πολιτική λεοντή για να δικαιολογηθεί. Τη δικαιολογούν άλλοι, κοινωνιολογούντες, κηρύσσοντας πως αυτή οφείλεται στην κρίση, άρα στα μνημόνια!

Η τελευταία εναπόκειται βέβαια και στην αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας αλλά και την τεχνικοοικονομική στήριξη και ανάλογη εκπαίδευση που μπορεί αν έχει η αστυνομία.

Η πρώτη (φτωχή, ενδεικτική ήταν η καταγραφή) έχει πολιτική χροιά, διαιωνίζεται - και τελευταία αυξάνεται γεωμετρικά - γιατί και η Πολιτεία, δηλ. η κυβέρνηση, την αντιμετωπίζει ως τέτοια και στέκει αμήχανη, έχοντας ενδοιασμούς να την καταστείλει.

Λογικά θα δούμε και χειρότερα και θα μάθουμε να ζούμε - και - με αυτά, καθώς τα κοινωνικά φαινόμενα παραβατικότητας, όποια αιτιολογία και να επικαλούνται, όταν δεν αντιμετωπίζονται, έχουν την τάση να πολλαπλασιάζονται.