"Αυτό δεν είναι αριστερά" σχολίασε ένας
φίλος αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Διευκρίνισε ότι
η υψηλή φορολογία, η μείωση των συντάξεων, οι συνεννοήσεις με το διεθνές
κεφάλαιο, η αθέτηση των υποσχέσεων δεν μπορεί να είναι αριστερά.
Προφανώς θεωρούσε ότι η τήρηση των υποσχέσεων, η φροντίδα των λαϊκών
στρωμάτων, η διατήρηση (και αποκατάσταση στο "ύψος" τους) των συντάξεων
και πολλά παρόμοια είναι αριστερά.
Η στήλη θα υποστηρίξει ότι δυστυχώς η
αριστερά κάθε μορφής και απόχρωσης είναι ακριβώς αυτά. Δηλαδή είναι,
υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, περί της βελτίωσης της ζωής και των
οικονομικών των λαϊκών στρωμάτων και γενικώς των αναξιοπαθούντων, είναι
φτωχοποίηση της κοινωνίας και εξισωτισμός προς τα κάτω, είναι προνόμια,
πρόσοδοι και τιμές για μια μικρή ή μεγαλύτερη νομενκλατούρα. Είναι ακόμη
η επιδίωξη (σχεδόν απαίτηση) να κρίνεται με βάση τις δηλωμένες
επιδιώξεις και όχι τα αποτελέσματά της... και βέβαια στο επίπεδο των
διακηρυγμένων επιδιώξεων η αριστερά είναι ακαταμάχητη...
Παρενθετικά να αναφερθεί ότι ακριβώς
αυτές, οι μεγάλες διακηρύξεις της αριστεράς για "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία"
για όλους και δωρεάν είναι αυτές που την κάνουν ελκτική και στους νέους
ανθρώπους, πολλές φορές, ακαταμάχητη. Εδώ βρίσκεται και το περίφημο
"ηθικό πλεονέκτημα" της αριστεράς η οποία "μάχεται" για το λαό και την
άνοδο του και εναντίον των "αιμοδιψών εργοδοτών" (λέγονται και
"καπιταλιστικά γουρούνια") που τρέφονται από τον ιδρώτα και το αίμα των
εργατών... Σε αντίθεση φυσικά με άλλες πολιτικές δυνάμεις που κατά τους
γνήσια αριστερούς υπερασπίζονται και προωθούν τα "ανήθικα καπιταλιστικά
συμφέρονται"...
Η απόπειρα να καταδειχθεί ότι η αριστερά
ήταν πάντα ασυνεπής με τις διακηρύξεις της δεν μπορεί παρά να είναι
πρωτίστως ιστορική.
Ας ανατρέξει ο αναγνώστης στις διακηρύξεις του
Κουμουνιστικού Μανιφέστου, στις διακηρύξεις της Μεγάλης Οκτωβριανής
Επανάστασης, στις διακηρύξεις των κομμουνιστών στην ανατολική Ευρώπη
όταν καταλάμβαναν την εξουσία με τη βοήθεια του κόκκινου στρατού. Αλλά
και στις Μαοϊκές διακηρύξεις, στις διακηρύξεις του Φιντέλ Κάστρο και του
κάθε αριστερού δικτάτορα στην Αφρική (π.χ. Robert Mugabe). Μεγάλες
διακηρύξεις για το λαό και την ευτυχισμένη ζωή που θα έχουν όλοι και
δωρεάν... Αυτό που ακολούθησε το ξέρουν όλοι: Καταπίεση, Κυνηγητό και
Εξανδραποδισμός των διαφωνούντων, πτώση του βιοτικού επιπέδου,
εγκατάσταση σκληρών δικτατοριών όπου οι δικτάτορες "λατρεύονται" και
αρκετές φορές "αγιοποιούνται-θεοποιούνται".
Αμέσως τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα το
οποίο ελάχιστα έχει συζητηθεί μέχρι τώρα:
Μπορούσε άραγε η Αριστερά να
είναι συνεπής με τις διακηρύξεις της;
Μπορούσε να κάνει τον κόσμο έναν
σχεδόν παράδεισο όπου "...ο καθένας θα δίνει σύμφωνα με τις δυνατότητές
του και θα παίρνει σύμφωνα με τις ανάγκες του";
Μια ειλικρινής και έντιμη εξέταση του
ερωτήματος εύκολα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η αριστερά ήταν και είναι
αδύνατον να είναι συνεπής με τις διακηρύξεις της.
Και
τούτο διότι οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ που να καθοδηγούνται από κάποια
πάνσοφη ηγεσία που ξέρει το καλό τους. Είναι όντα με πολυποίκιλες
επιθυμίες, επιδιώξεις, συμφέροντα, αντιλήψεις, ιδεολογίες, απόψεις. Ο
μόνος τρόπος για να ομογενοποιηθεί το ευρύτατο φάσμα των ανθρώπινων
επιδιώξεων, συμφερόντων, αντιλήψεων, πρακτικών κ.α. είναι να υπάρξει
καταπίεση του διαφορετικού και ανάδειξη μιας "ορθοδοξίας" την οποία όλοι
υποχρεούνται να ακολουθούν. Είναι ακριβώς αυτό που συνέβη στην Αλβανία
του Χότζα και που συμβαίνει σήμερα στην Βόρεια Κορέα.
Είναι αυτό που ακολουθεί όταν μια
αριστερή κυβέρνηση παραμείνει για αρκετό χρόνο στην εξουσία. Και είναι
αυτό που σχεδόν ακούμπησε ο κ. Πρωθυπουργός στις δραματικές ώρες του
καλοκαιριού του 2015, όταν σχεδόν κατάλαβε ότι η περαιτέρω αριστερή
πολιτική σημαίνει και περιστολή των ελευθεριών... λέγεται και
δικτατορία... Επαναλαμβάνω ότι είναι σ’ αυτό που εκ των πραγμάτων
καταλήγουν οι αριστερές κυβερνήσεις όταν μακροημερεύουν...
Όμως πέραν της δεδομένης ασυνέπειας
(αυτό είναι αριστερά) υπάρχει και η άλλη βεβαιότητα, η φτωχοποίηση όλων
όταν εφαρμόζονται οι πολιτικές της. Ελάχιστα έχουν λεχθεί και επ’ αυτού
του βέβαιου γεγονότος ότι δηλαδή η εφαρμογή αριστερής πολιτικής σημαίνει
βέβαιη φτωχοποίηση. Και τούτο πέραν των ιστορικών δεδομένων τα οποία
είναι τόσο πρόσφατα και τόσο ζωντανά στην μνήμη όσων τα έζησαν
(Σοβιετική Ένωση και δορυφόροι, Κίνα, Αριστερά καθεστώτα της Αφρικής
κ.α.) και που πλέον δεν αμφισβητούνται.
Η φτωχοποίηση των πολιτών και των
κοινωνιών πέραν των ιστορικών ενδείξεων-αποδείξεων είναι δεδομένη και
περιέχεται, στην ουσία, σ’ αυτό που συνόψισε ο κ. πρωθυπουργός μας στην
πορεία του προς την εξουσία. Είχε πει τότε το περίφημο:
–"Θα βαράμε το νταούλι και αυτές (οι αγορές) θα χορεύουν"*
Όσο εφαρμόζεται το συγκεκριμένο "δόγμα" η
φτωχοποίηση είναι βέβαιη. Και τούτο διότι...
οι αγορές είναι οι
παραγωγικές επιχειρήσεις (και του χρηματοπιστωτικού κλάδου), οι άνθρωποι
που τις διοικούν και οι εργαζόμενοι σ’ αυτές. Όταν οι επιχειρήσεις και
οι άνθρωποι της αγοράς υφίστανται πιέσεις και καθοδηγήσεις είναι
αδύνατον να λειτουργήσουν. Και επίσης είναι αδύνατον να λειτουργήσουν
όταν δεν είναι δυνατόν να παράγουν κέρδη, τότε άλλωστε δεν έχουν και
λόγο ύπαρξης. Οι άνθρωποι δηλαδή επιχειρούν και εργάζονται για να
βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους όχι για να παράγουν πλούτο που
κάποιοι άλλοι θα υφαρπάξουν.
Κατά συνέπεια ένα άλλο πράγμα που είναι
αριστερά είναι η φτωχοποίηση των πολιτών και της κοινωνίας και αυτή
επέρχεται δια της παρεμπόδισης της αγοράς να λειτουργήσει ελεύθερα,
δημιουργικά, υπεύθυνα, κερδοφόρα... και φυσικά όταν εντός της αγοράς
συντελείται εκτεταμένη ληστεία.
Και κάτι τελευταίο που είναι αριστερά
είναι η ανάδυση μιας κρατικοδίαιτης νομενκλατούρας η οποία πρέπει να
διοικεί το μεγάλο κράτος που θα φροντίζει τους πολίτες. Δηλαδή μια
νομενκλατούρα που θα καρπώνεται προνόμια, προσόδους και τιμές όχι
παράγοντας αλλά διοικώντας. Εξυπακούεται ότι το ενδιαφέρον της νομενκλατούρας
είναι να διοικεί και να καρπώνεται και όχι βέβαια να "προσφέρει" αυτά
για τα οποία υποτίθεται ότι υπάρχει… (το μεγάλο κράτος δεν υπάρχει για
τους εργαζόμενους πολίτες αλλά για τη νομενκλατούρα).
Όλες οι "αριστερές" αυτά έκαναν και αυτά θα κάνουν, δεν γίνεται
διαφορετικά. Και το πρόβλημα ήταν και παραμένει ότι οι πολίτες νομίζουν
ότι η αριστερά είναι άλλα πράγματα π.χ. βελτίωση του επιπέδου ζωής ή
αύξηση των μισθών (δια διοικητικών αποφάσεων...).
Η ανυπαρξία ενός φιλελεύθερου κόμματος το οποίο θα αναδείξει με συνέπεια και πιεστικότητα ότι:
- Αριστερά σημαίνει φτώχεια και μιζέρια
-Αριστερά σημαίνει ασυνέπεια και υποβάθμιση
-Αριστερά σημαίνει περιστολή των ελευθερίων
-Αριστερά σημαίνει ασυνέπεια και υποβάθμιση
-Αριστερά σημαίνει περιστολή των ελευθερίων
είναι απολύτως εμφανής... Και οι φο-φιλελεύθερες ηγεσίες μιλούν περί της διεκδίκησης της "κανονικότητας" του Βελγίου...
*Το γνωστό απόσπασμα από την ομιλία του Α. Τσίπρα στις 29 Νοεμβρίου 2014. Μπορεί εύκολα να αναζητηθεί στο διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου