(Λεζάντα σκίτσου: "To μελλον δεν το θέλω πια. Φέρτε μου το λογαριασμό και το τέλος!" -σκιτσογράφος: Altan-)
Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών είναι ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο. Οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» έχουν γίνει ένα περιοδικό λάιφ στάιλ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χρεοκοπήσει, βρίσκονται σε πόλεμο με τη Βενεζουέλα, στους δρόμους της Νέας Υόρκης κυκλοφορούν άρματα μάχης και το μοναδικό κόμμα κυβερνά με σιδηρά πυγμή. Τα κινητά τηλέφωνα έχουν αντικατασταθεί από äpärät, ηλεκτρονικά τσιπάκια που σου επιτρέπουν να γνωρίζεις με κάθε λεπτομέρεια τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου: πού σπούδασαν, ποιο είναι το αγαπημένο τους φαγητό, από πού ψωνίζουν ρούχα, ποια είναι η στάση που προτιμούν στον έρωτα.
Αυτός είναι ο κόσμος που περιγράφει στο τελευταίο του βιβλίο ο Ρωσοαμερικανός Γκάρι Στέινγκαρτ, ένας από τους 20 συγγραφείς κάτω των 40 ετών τους οποίους το περιοδικό «Νιου Γιόρκερ» χαρακτήρισε πέρυσι τους καλύτερους της γενιάς τους.
Πρωταγωνιστές της «Πολύ θλιβερής ιστορίας μιας πραγματικής αγάπης» είναι ο Λένι, που όπως και ο δημιουργός του είναι ένας ρωσοεβραίος μετανάστης που τρελαίνεται για το διάβασμα, και η Γιούνις, μια όμορφη νεαρή κορεατικής καταγωγής που είναι απορροφημένη από τις νέες τεχνολογίες. Διαβάζουν Κούντερα - ο ένας σε βιβλίο και η άλλη σε ταμπλέτα - και ονειρεύονται να γίνουν κι εκείνοι συγγραφείς. «Στην Αμερική όλο και λιγότεροι θέλουν να διαβάζουν κι όλο και περισσότεροι να γράφουν», λέει ο Στέινγκαρτ σε συνέντευξή του στην «Ελ Παΐς». «Είναι σαν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, όπου όλοι ταυτίζονται με τους ήρωες και κανείς με το σενάριο. Το περιοδικό "Tin House" ζητά πλέον από τους συγγραφείς που στέλνουν τη δουλειά τους απόδειξη αγοράς τουλάχιστον ενός βιβλίου τους τελευταίους τρεις μήνες».
Ο Στέινγκαρτ πιστεύει ότι η πολιτική εξακολουθεί να παίζει ρόλο στη λογοτεχνία. «Μεγάλωσα στη Σοβιετική Ενωση και σε ηλικία επτά ετών μετακόμισα στην Αμερική του Ρίγκαν. Αυτό που ξέρω είναι μεγάλες αυτοκρατορίες και πολιτικές ιδέες που πηγαίνουν πολύ άσχημα».
Αρχισε να γράφει το βιβλίο το 2006, και δύο χρόνια μετά συνειδητοποίησε ότι η φαντασία ξεπερνούσε την πραγματικότητα, οπότε αναγκάστηκε να σκιαγραφήσει έναν κόσμο πολύ πιο ζοφερό. «Στην Αμερική υπάρχει μια γελοία αισιοδοξία, ο κόσμος νομίζει εδώ κι έναν αιώνα ότι όποιος δουλεύει πραγματικά σκληρά και συμπεριφέρεται σωστά γίνεται αργά ή γρήγορα εκατομμυριούχος. Ζούμε σε μια ψεύτικη πραγματικότητα και πολλοί εξακολουθούν να ψηφίζουν σαν να είναι δυνάμει εκατομμυριούχοι».
Δηλαδή ο ίδιος θεωρεί ότι είναι ρεαλιστής; Σε λίγα χρόνια ο κόσμος θα μοιάζει μ' αυτόν που περιγράφει στο βιβλίο του; «Δεν υπερβάλλω όσο θα νόμιζε κανείς. Στο βιβλίο αυτό, όπως και στο προηγούμενο, κάνω ουσιαστικά δημοσιογραφία. Εχω πάρει πάρα πολλές συνεντεύξεις, έχω ταξιδέψει πολύ, κάθε σελίδα έχει πίσω της εκατοντάδες σημειώσεις. Υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που δεν φεύγουν από τη γειτονιά τους, είτε είναι το Μπρούκλιν είτε η Βαρκελώνη, και νομίζουν ότι ο κόσμος είναι όπως τον φαντάζονται. Στην πραγματικότητα, είναι αρκετά χειρότερος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου