Η μοίρα του μίμου. Τη δεκαετία του 80 υπήρχαν πολλοί τραγουδιστές που προσπάθησαν να μιμηθούν τον τεράστιο Τόλη Βοσκόπουλο. Έσβησαν όλοι και δεν τους θυμάται κανείς γιατί υπήρχε το πρωτότυπο. Δεν είναι οτι σε πέρασε η Ζωή. Είναι καλή οτι θα σε ξεπεράσει ο Βελόπουλος. Ας πρόσεχες. pic.twitter.com/XtyRKpY3xj
— Thanos 🇮🇹🇬🇷 (@taurothanos) March 13, 2025
Ανδρουλάκης έχει δίκιο να λέει «εγώ σε παζάρι δεν μπαίνω για το Σύνταγμα» (Mega, 10/30).
Υπό μια προϋπόθεση. Οτι έχει 180 βουλευτές. Τόσοι του χρειάζονται για να αλλάξει το Σύνταγμα μόνος του και χωρίς παζάρι με κανέναν.
Αλλά επειδή στην τελευταία καταμέτρηση του λείπουν 147 βουλευτές από τους 180, θα πρέπει να κάνει ό,τι έκανε το ΠΑΣΟΚ σε όλες τις προηγούμενες συνταγματικές αναθεωρήσεις (1986, 2001, 2008, 2019).
Δηλαδή; Να μπει σε παζάρι.
Η λογική του Συντάγματος απαιτεί άλλωστε ευρύτερες πλειοψηφίες για την αναθεώρησή του. Και πολύ σωστά επίσης όλες οι προηγούμενες αναθεωρήσεις έγιναν με διακομματικές πλειοψηφίες στις οποίες συμμετείχε και συχνά πρωτοστάτησε το ΠΑΣΟΚ.
Με παζάρια; Προφανώς με παζάρια.
Υποθέτω ότι τα «παζάρια» είναι ένας απαξιωτικός όρος που επιστρατεύουμε όταν δεν θέλουμε να μιλήσουμε για διάλογο. Αλλά ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω την απαξία. Η δημοκρατία είναι ένα σύστημα συνεχών διαβουλεύσεων, διαπραγματεύσεων, συνεννοήσεων, συμφωνιών και διαφωνιών. Παζαριών, που λέγαμε. Αν μπορούσε να λειτουργήσει με το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» δεν θα ήταν δημοκρατία. Και θα είχε ακόμη πρόεδρο τον Γκιζίκη.
Ευλόγως λοιπόν στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος τα κόμματα θα βάλουν τις προτάσεις τους στο τραπέζι και θα καθίσουν να συζητήσουν.
Να παζαρέψουν, δηλαδή. Κανείς δεν κουβαλάει την απόλυτη αλήθεια. Κι όσοι συμφωνήσουν στη συζήτηση θα προχωρήσουν σε ό,τι συμφώνησαν.
Δεν είμαι βέβαιος ας πούμε για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών που πρότεινε ο Μητσοτάκης, ούτε έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλει να αλλάξει.
Από την άλλη πλευρά, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη ενίσχυσης της εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα.
Ο Κουτσούμπας τάχθηκε ήδη υπέρ της αλλαγής, αν και είναι μάλλον απίθανο να έχει ποτέ υπουργούς ώστε να τους ζητήσουμε τον λόγο. Κανένα πρόβλημα.
Ολα αυτά λοιπόν θα χρειαστούν και σκέψη και συζήτηση για να βρεθεί μια χρυσή τομή χωρίς να είναι εξασφαλισμένο ότι θα βρεθεί.
Το ίδιο ισχύει για τη Δικαιοσύνη, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ή όποια άλλη πρόταση συνταγματικής αλλαγής.
Γι’ αυτό το χειρότερο πολιτικό ανακλαστικό είναι η άρνηση ή η αποφυγή του διαλόγου. Των παζαριών, δηλαδή.
Διότι δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε πως…
ο διάλογος, οι συνεννοήσεις και οι συναινέσεις στα μεγάλα και στα μικρά βρίσκονται στη βάση της δημοκρατίας.
Ακριβώς όπως βρίσκονται οι διαφωνίες, οι αντιπαραθέσεις και ο αντίλογος.
Διαφορετικά θα παίρναμε όλοι ένα σφυρί να πάμε να σπάσουμε «βλάσφημους πίνακες» στην Εθνική Πινακοθήκη ή το κεφάλι του απέναντι με τον οποίο διαφωνούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου