"Απόψε σήμερα και χθες
— Φαήλος Κρανιδιώτης (@failosK) March 12, 2025
Όλες οι πόρτες ειν' κλειστές
Και γω είμαι απ' όξω
Και μες το θάμπος το θαμπό
Παίρνω αμπάριζα να μπω
Και με πετάνε όξω
Όλος ο κόσμος μ' αγνοεί
Βαρέθηκα πια τη ζωή
Τους φθόνους και τα μίση
Αλί αλί και τρισαλί
Φωνάξτ΄αμέσως τον Αλή
Να με καρατομήσει" pic.twitter.com/CNMe3HBevG
Δηλαδή μετά από 2.500 χρόνια Ελληνικού Πολιτισμού, η τέχνη που έχει να δείξει ο σύγχρονος Ελληνισμός είναι το δεξί "έκτρωμα";#ΕθνικηΠινακοθηκη #παπαδοπουλος #Εθνικη_Πινακοθηκη pic.twitter.com/seZUfOqrJp
— Φαλαγγίτης ΕΟΜ (@Stathopoulos_Th) March 10, 2025
Ενας βουλευτής πήγε στην Εθνική Πινακοθήκη και τα έκανε γυαλιά-καρφιά διαταράσσοντας (εκ του ασφαλούς) τον εκθεσιακό καθωσπρεπισμό. Είναι αυτό είδηση;
Σαφώς και είναι.
Αν αφήσουμε κατά μέρος την ετοιμότητά μας να τσακωθούμε για οτιδήποτε (λες κι έχουμε εξαντλήσει τα σοβαρότερα που μας ταλανίζουν), έχουμε έναν ακόμη αχρείαστο στρατωνισμό: οι «φιλότεχνοι» και οι «θεούσοι».
Υπερτερούν καταφανέστατα οι πρώτοι και απολαμβάνουν, νομίζω, τη μεγαθυμία τους που χωράει τους πάντες, εκτός από τους δεύτερους.
Οι δεύτεροι, πάλι, βρίσκονται στη δυσχερή θέση να απολογούνται που δεν είναι τόσο «ανοιχτόμυαλοι» και καταδεχτικοί όσο αυτοί που τους επιπλήττουν.
Από τη μεριά μου, ζητώ αμφιπλεύρως συγγνώμη. Και από τους πολυπληθείς υπερμάχους της ελευθεριότητας και από τους θρησκόληπτους (και από τους φίλους του κόμματος Νίκη, το οποίο συνιστά να αντιδρούμε «με κάθε νόμιμο μέσο και όχι με αυτοδικίες»).
Δεν ξέρω πώς, ετούτες τις μέρες του σκυλοκαβγά, ήρθε στον νου μου ο τρυφερός Νικηφόρος Βρεττάκος που έκανε τα κουμάντα του κι είχε τα θάρρητά του δίνοντας λόγο στον Χριστό: «Δεν ξοδεύω τον ήλιο σου άδικα. / Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ’ ό,τι μου δίνεις / […] Γιατί φτάνει όπου να ‘ναι / το βράδυ μου, Κύριε, και πρέπει / να ‘χω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά / για τους τσοπάνηδες της αγάπης».
Σε δίβουλους καιρούς, καλό είναι να απαγκιάζουμε σε όσους μεριμνούν να μη μείνουν άστεγοι οι διάκονοι της αγάπης. Και οι (καλοί) ποιητές έχουν τέτοιες φροντίδες. Και καλογνωρίζουν ότι είναι διαφορετικής τάξεως φερσίματα να κάνεις την καλύβα σου εκκλησιά από το να την κάνεις λαμπόγυαλο.
Εμείς πάλι και η σπουδαιοφάνειά μας αγνοούμε ότι τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου έχουν, ή θα έπρεπε να έχουν, διαφορετικά κριτήρια από τα εμπορεία της τέχνης που λέγονται «γκαλερί». Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Επιτρέψετε μου κάποιες τηλεγραφικές, λόγω χώρου, παρατηρήσεις.
Η τέχνη έχει και κανόνες και όρια. Η γόνιμη παραβίασή τους προϋποθέτει ότι τα γνωρίζουμε. Πρόβλημα λογοκρισίας (και αυτολογοκρισίας) βεβαίως και υπάρχει και το βεβαιώνουν όλοι όσοι έχουν κομίσει στης τέχνης την περιοχή κάτι περισσότερο από άσκοπους θορύβους.
Σε έναν αποϊερωμένο κόσμο, ο εμπαιγμός και η καθύβριση του ιερού είναι σαν να παίζεις (εν ου παικτοίς) και μάλιστα χωρίς αντίπαλο – χώρια που οι απρέπειες θεωρούνται περίπου διαπιστευτήρια καλλιτεχνικής πρωτοπορίας και χαίρουν ασυλίας. Αλλά και πάλι δεν είναι ολότελα ειλικρινείς οι χριστιανομάχοι – οι άλλες μεταφυσικές παραδόσεις είναι σεβαστές. Χλιαροί σε όλα τους, επικαλούνται παρόλες για ανοχή.
Αλλά η ανοχή τους είναι διάτρητη από εξαιρέσεις και όσα δημόσια έργα υπομνηματίζουν το συλλογικό μας πρόσωπο μπορούν να κακοποιούνται χωρίς στο ελάχιστο να σκανδαλίζονται οι προασπιστές της καλλιτεχνικής έκφρασης – αφήστε το ιερό, δεν θυμάμαι λ.χ. η «Βόρειος Ηπειρος» του Κώστα Σεφερλή στην Τοσίτσα, που έχει κατ’ επανάληψη βανδαλιστεί, να τους έβγαλε από τα ρούχα τους.
Τώρα βγήκαν στα κεραμίδια υπεραμυνόμενοι της καλλιτεχνίας. Οποιος όμως γνωρίζει έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη νομίζω ότι αναγνωρίζει ότι τα επίμαχα αδικούν την εργασία του – προσωπικά, τα βρίσκω φθηνά ακόμη και ως πρόκληση. Υποθέτω επίσης ότι δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν αντισυμβατικό καλλιτέχνη να υπεραμύνονται της ελευθερίας του οι άνθρωποι της εξουσίας και του έργου του οι «τεχνοκριτικοί» των πρωινάδικων.
Ολα αυτά τα υποθέτω.
Είμαι βέβαιος, όμως, ότι συχνάκις οι βλαστήμιες των ανθρώπων, όταν δεν είναι του συρμού και του διασυρμού, δεν είναι παρά σπαρακτικές κραυγές πίστης, τις οποίες παρακούν τα άμαθα αυτιά μας. Ας το κρατήσουμε αυτό, τουλάχιστον όσοι λέμε ότι νοιαζόμαστε για τους πεσμένους.
Από την άλλη, όσα συνέβησαν στην Πινακοθήκη μπορούν να θεωρηθούν σαν συνομιλία του ίδιου του έργου τέχνης με το κοινό. «Διαδραστικότητα» που λένε και οι φιλότεχνοι. Υπ’ αυτή την έννοια, ο βανδαλιστής βουλευτής μπορεί να λογιστεί σαν ένας παρεξηγημένος και ζωηρός περφόρμερ.
Πάντως, ετούτη την εβδομάδα δεν κρίθηκε, κατά τη γνώμη μου, η ελευθερία έκφρασης κανενός, αλλά το μπόι ολωνών μας. Και βρεθήκαμε χαμηλοϋψείς και κρυπτόμενοι πίσω από τα προσχήματα προσβολής είτε της «ελευθερίας» είτε της «θρησκείας».
Η Παναγία είναι μάνα. Είναι μάνα όλων –και αυτών που σιωπούν και αυτών που ξεθηκαρώνουν και αυτών που ασχημονούν.
Ξέρει το μπόι μας και…
μας έχει όλους ήδη συγχωρεμένους.
ΥΓ.: Θα παρακαλούσα, τουλάχιστον όσους είναι με τα αρνιά και όχι με τους χασάπηδες, να μη χρησιμοποιούν άστοχα και αστόχαστα τον κακόηχο και αντιθετικό όρο «χριστιανοταλιμπάν». Λίγο παρακάτω, οι τζιχαντιστές ξανασφάζουν κόσμο και κοσμάκη ετούτες τις ημέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου