Του Θανάση Μαυρίδη
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα ρίχνει χαρταετό την ώρα που η Τουρκία γίνεται ο στρατιωτικός βραχίονας της νέας Ευρώπης.
Η Ευρώπη των Εθνών (και όχι των λαών), όπως διαμορφώνεται μετά από το τσουνάμι Τραμπ, περιθωριοποιεί την Ελλάδα, σχεδόν την εξαφανίζει από τον πολιτικό χάρτη.
Την ώρα που η Τουρκία κερδίζει με τη βούλα του Βερολίνου και του Παρισιού τον ρόλο του χωροφύλακα στην περιοχή το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται – πάλι - κατώτερο των περιστάσεων.
Οι κοσμοϊστορικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα αυτές τις ημέρες δεν βρίσκονται καν στην ατζέντα της συζήτησης. Δεν μας απασχολεί. Έχουμε αναλωθεί ως κοινωνία στα ξυλόλια του Βελόπουλου! Οι υπερπατριώτες που δήθεν κόπτονται για το μέλλον του έθνους, έχουν καταπιεί αμάσητες τις θεωρίες συνωμοσίας που εξαπλώθηκαν με τη βοήθεια μηχανισμών διάδοσης fake news από το εξωτερικό και δεν πρόσεξαν ότι όλη αυτή η πρακτική χτυπάει στην πράξη την καρδιά του αφηγήματος περί πατρίδας και έθνους. Ούτε καν τους προβλημάτισε ότι όλη αυτή η υπόθεση πήρε τον χαρακτήρα εκστρατείας τους τελευταίους μήνες και ενώ ήταν πλέον φανερό, λόγω της εκλογής Τραμπ, πού θα πήγαιναν τα πράγματα σε σχέση με την Ευρώπη. Αν δεν το έκαναν επίτηδες, πράγμα που δεν τολμούμε να πιστέψουμε, θα το έκαναν από λόγους ηλιθιότητας. Που και πάλι δεν θέλουμε να πιστέψουμε.
Ανεξάρτητα από το τι μπορούμε να πιστέψουμε και τι όχι, η ουσία είναι ότι το τοπίο γύρω μας αλλάζει δραματικά σε βάρος μας και χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να προβάλουμε την παραμικρή «ένσταση».
Η Ευρώπη που ξέραμε τελείωσε. Η Ευρώπη των Βρυξελλών, των γραφειοκρατών και των πολλών συμβιβασμών που δεν μας άρεσε και θέλαμε να την αλλάξουμε, δίνει τη θέση της σε μια άλλη Ευρώπη, διαιρεμένη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και αυτή η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη για την επιβίωση του διευθυντηρίου της να δημιουργήσει ένα νέο ΝΑΤΟ για να αντικαταστήσει τις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ που αποχωρούν με κάτι άλλο. Και εδώ, στο «κάτι άλλο» εμφανίζεται ο Ερντογάν, ο οποίος προσφέρει τρία πράγματα: Στρατό για τις άμεσες ανάγκες της «νέας συμμαχίας», όπως είναι η αποστολή δυνάμεων στην Ουκρανία, αμυντικό υλικό απευθείας βγαλμένο από τα εργοστάσια της και φυσικά τη σημαντική γεωπολιτική της θέση.
Με άλλα λόγια η Ελλάδα καλείται να υπερασπιστεί τα σύνορά της με τουρκικά όπλα και χρησιμοποιώντας τουρκικό στρατό!
Αν αυτό δεν είναι μια σημαντική εξέλιξη με την οποία κάποιος πρέπει να ασχοληθεί στην Ελλάδα, τότε ποια άλλη είναι μπορούμε να θεωρήσουμε ως τέτοια;
Προφανώς, και το πολιτικό σύστημα, όπως και τα media, είναι υπόλογα στον ελληνικό λαό για τις μεγάλες δόσεις υπνωτικού που του χορηγούν. Χαμένοι στη μετάφραση, οδηγούμε, κυριολεκτικώς, τη χώρα σε ρόλο ραγιά και κάτω από τις φτερούγες της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πρόκειται για μια κοσμοϊστορική εξέλιξη! Δεν μπορεί να μην το βλέπουμε! Δεν μπορεί να είμαστε τόσο κοντόφθαλμοι και να μην βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας.
Ο ρόλος της Ελλάδας σε αυτόν το νέο κόσμο, σε αυτήν τη νέα Ευρώπη είναι αυτόματα περιθωριοποιημένος. Εκ των πραγμάτων. Είναι ο λογαριασμός όσων κάναμε επί σειρά δεκαετιών. Για την ακρίβεια πιστέψαμε κάποια στιγμή ότι θα κρύβαμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί της Ενωμένης Ευρώπης. Αλλά ήρθε η ώρα που η γυάλα της ΕΕ έσπασε και βρέθηκε σε κοινή θέα το περιεχόμενο…
Ως Ελλάδα δεν διαθέτουμε αμυντική βιομηχανία αιχμής, όπως δεν διαθέταμε και στο παρελθόν. Μια ευκαιρία μας δόθηκε τα τελευταία χρόνια με το Ταμείο Ανάκαμψης, να εισέλθουμε στην αίθουσα της πρωτοπορίας με όπλο την τεχνολογία, αλλά την εξαφανίσαμε και αυτή ως ταχυδακτυλουργοί.
Επίσης, στρατό δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να στείλουμε στην Ουκρανία ή όπου αλλού μας ζητηθεί. Έχει καλλιεργηθεί η νοοτροπία ότι όλα αυτά δεν μας αφορούν, δεν είναι δικές μας υποθέσεις. Ένα πλοίο στέλνουμε σε νηοπομπές και χαλάει ο κόσμος. Που να στέλναμε 10.000 στρατιώτες στην Ουκρανία. Ας πούμε…
Ο κόσμος μας αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Και αυτό δεν σταματάει με διαβήματα σε πρέσβεις ξένων χωρών ή με λεκτικές αντιπαραθέσεις μπροστά στις κάμερες. Η ουσία είναι που μας λείπει και αυτή…
δεν διορθώνεται σε λίγες εβδομάδες.
Αλλά δεν υπάρχει και η διάθεση να αλλάξει. Εδώ δεν συζητάμε καν το πρόβλημα. Βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο και προσποιούμαστε ότι είμαστε κάτι άλλο απ’ αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι, παρατηρώντας μας σε αυτό το αστείο και μαζί θλιβερό θέαμα που προσφέρουμε απλόχερα στην Οικουμένη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου