Εκεί, στο μέσον της κρίσης, έκανε την εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη το μπουγατσάν.
Η γαστρονομική ευρεσιτεχνία απηχούσε –όπως πάντα η κουζίνα– τον παλμό της ιστορικής στιγμής.
Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη είχε πληγωθεί βάναυσα, παροξύνοντας παλιές ανασφάλειες. Η μπουγάτσα δεν ένιωθε αυτοτελώς εντάξει. Ηθελε –και δεν ήθελε– να γίνει κρουασάν.
Το υβρίδιο ήταν το ζαχαροπλαστικό ανάλογο του πολιτικού υβριδίου που εμφανίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα – και έμελλε να διαπρέψει: του πολιτικού που νόμιζε ότι μπορούσε να απειλεί διά του CNN με εκθεμελίωση την Ευρώπη σε μια γλώσσα που δεν μιλούσε – αναπέμποντας τα «μαντάμ» μιας μπουγάτσας με κρουασανικό μεγαλοϊδεατισμό.
Το σύνδρομο μπουγατσάν επανεμφανίστηκε τώρα που τα παλιά στερεότυπα απειλούν πάλι να αποσταθεροποιήσουν τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη. Η συνηγορία υπέρ της Ελληνίδος αντιπροσώπου αρθρώθηκε στα σκαλιά της βελγικής Δικαιοσύνης σαν φαρσική επανάληψη των προηγούμενων κρίσεων: με «γαλλικά» που, χωρίς να είναι γαλλικά, πιστοποιούσαν ότι...
η σχέση με την Ευρώπη εκτυλίσσεται τα τελευταία διακόσια χρόνια ως διαρκές μεταφραστικό ατύχημα.
Ζαμέ κρουασάν. Τουζούρ Κορωπί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου