Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η Φραγκογιαννού, όπως γράφει ο Παπαδιαμάντης, πέθανε ανάμεσα στην ανθρώπινη και τη θεία δικαιοσύνη. Για να γλιτώσει από τους χωροφύλακες που την κυνηγούσαν βούτηξε στη θάλασσα και πνίγηκε. Λογοτεχνική μεταφορά με φιλοσοφική αξία. Η φρίκη που έσπειρε η φόνισσά του υπερβαίνει τα όρια της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Δεν φτάνει η καταδίκη της από κάποιο δικαστήριο για να εξιλεωθεί. Eχει ξεπεράσει τα όρια της ανθρώπινης συνθήκης, κοινώς τα όρια του δικαίου που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Και για να μη μου πείτε ότι ο Παπαδιαμάντης τα γράφει αυτά επειδή ήταν χριστιανός ας θυμηθούμε την τύχη της Μήδειας. Μετά τον φόνο της αντιζήλου της, του πατέρα της και των παιδιών της η Μήδεια αποθεώνεται κατά τον Ευριπίδη. Την παίρνει το άρμα του Hλιου και την οδηγεί στην Αθήνα, στο πλευρό του Αιγέα.
Με τόσους αιώνες διαφορά και σε εντελώς διαφορετικό θρησκευτικό αλλά και κοινωνικό περιβάλλον οι δύο μεγαλοφυείς συγγραφείς καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Υπάρχουν δυνάμεις στο ανθρώπινο σύμπαν που ξεπερνούν τα όριά του. Η φρίκη που σπέρνουν μπορεί να υπόκειται στην ανθρώπινη συνθήκη, όμως αυτή δεν είναι ικανή για να επουλώσει το τραύμα της. Ακόμη και στο άθεο περιβάλλον τής μετανεωτερικότητας έρχονται στιγμές που αναγκαζόμαστε να παραδεχθούμε πως ο ανθρώπινος νους δεν είναι παντοδύναμος. Γι’ αυτό και η τραγική σκέψη είναι ακόμη ζωντανή.
Θα μάθουμε πολλά για τη Ρούλα Πισπιρίγκου και τα τρία της παιδιά. Η πορνογραφική περιέργεια της επικαιρότητας είναι γενναιόδωρη σε πληροφορίες. Ομως, όσα κι αν μάθουμε, πάντα θα αισθανόμαστε ότι κάτι μας διαφεύγει, κάτι δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους μας.
Αυτή είναι η ευμενής ερμηνεία του εξαγριωμένου όχλου που συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι της στην Πάτρα. Θυμώνουν επειδή τους ξεπερνάει η φρίκη. Δεν θα αναφερθώ στο τεκμήριο της αθωότητας και άλλα παρόμοια. Με ενδιαφέρει η ψυχική παρόρμηση αυτών των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν για να κάνουν τους δικαστές. Υποθέτω πολλοί απ’ αυτούς ήσαν γείτονες, κι άλλοι μιλούσαν εδώ και καιρό για τον θάνατο των τριών παιδιών.
Αισθάνθηκαν ένοχοι που δεν έκαναν τίποτε για να τον αποτρέψουν και θέλησαν, με τον θυμό τους, να φωνάξουν ότι είναι αθώοι;
Η ενοχή είναι από τα πιο βαθιά ανθρώπινα αισθήματα, αρκεί να μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη της.
Πολλοί απ’ αυτούς έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους. Τι το αξιομνημόνευτο ήθελαν να απαθανατίσουν άραγε;
Να λένε ότι ήσαν κι αυτοί εκεί στον όχλο των αθώων;
Κι αν δεν τους φτάνει η ανθρώπινη δικαιοσύνη, αφού η γυναίκα είχε ήδη συλληφθεί αυτοί τι ρόλο παίζουν;
Θέλουν...
να αναλάβουν τον ρόλο της «θείας» δικαιοσύνης;
Εχει και ο ναρκισσισμός τα όριά του. Ή μήπως όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου