Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό τις δηλώσεις του ηγέτη του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ (ή κάτι άλλο, αν το άλλο πουλάει καλύτερα) συντρόφου Ανδρουλάκη.
Όχι μόνο γιατί ένας άνθρωπος που μετά από 8 χρόνια στην Ευρωβουλή δεν κατάφερε να μάθει αγγλικά αναπόφευκτα εξάπτει το επαγγελματικό μου ενδιαφέρον, αλλά και γιατί απολαμβάνω το θέαμα (και κυρίως το ακρόαμα) των ανθρώπων που μετά από μια επιτυχία χάνουν το μέτρο και ξεστομίζουν φράσεις όπως «Πρέπει να είμαστε πανέτοιμοι και ισχυροί στις επόμενες εκλογές για να επιβάλουμε εμείς τους κανόνες μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής» ή φράσεις όπως «γίναμε λέει ρυθμιστές...όχι κύριε Μητσοτάκη και κύριε Τσίπρα, πρωταγωνιστές γίναμε».
Με διασκεδάζει πολύ η έπαρση του μικρομέγαλου, ιδιαιτέρως όταν αυτή εκφράζεται από «δημοκράτες» που απαιτούν, ως μειοψηφία, να επιβάλουν εκείνοι τους «κανόνες» που τους βολεύουν στους πολλούς.
Με λίγα λόγια απολαμβάνω τους πασόκους που όσο πιο ψηλά σκαρφαλώνουν τόσο πιο πολύ φαίνεται ο πράσινος ήλιος τους.
Και ο σύντροφος Ανδρουλάκης δεν είναι απλώς ένας πασόκος που απολαμβάνω στο παρόν, αλλά ένας πασόκος που δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες και για το μέλλον καθώς μέσα σε λίγες μόλις μέρες
α) έχει αφήσει να εννοηθεί ότι θα συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ - εκτός αν η φράση «την πρώτη Κυριακή της απλής αναλογικής η δημοκρατική παράταξη (το αντίστοιχο του «εντεχνου τραγουδιού» στην πολιτική) θα έχει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατικού κορμού» αναφέρεται σε συνεργασία με τον Γιάνη, τον άνθρωπο-παγόνι, και
β) έχει δηλώσει κατηγορηματικά ότι αποκλείεται να δεχτεί να συμμετάσχει σε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέκση ή τον Μητσοτάκη.
Με δεδομένο ότι ο άνθρωπος είναι ΠΑΣΟΚ και άρα απολύτως ειλικρινής και σε καμιά περίπτωση κάποιος που λέει ό,τι του κατέβει ανάλογα με το ακροατήριο ή το γούστο της στιγμής, η συγκυβέρνηση με τη Νέα τη Δημοκρατία αποκλείεται εκτός από μια περίπτωση: αυτή που πρωθυπουργός θα είναι ο Κωνσταντίνος ο Εργατικός, δηλαδή ο ηγέτης του γαλάζιου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο ηγέτης της Καραμανλικής πτέρυγας της ΝΔ που πιο σοσιαλδημοκρατική δύσκολα να βρεις σε οποιοδήποτε κόμμα.
Αντιθέτως, η συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο εύκολη για το σύντροφο Ανδρουλάκη καθώς, εκτός από τον Τσίπρα, το όραμα για μια Ελλάδα ελεύθερη-σοσιαλιστική υπηρετούν με πάθος οι πάντες.
Πρώτος και καλύτερος ο σύντροφος Πολάκης ο οποίος, αν κρίνουμε από την υποδοχή που είχε από τους συνέδρους στο συνέδριο Παρατράγουδων, είναι το αδιαφιλονίκητο νο2 του κόμματος. Με δεδομένο ότι δεν τον απέκλεισε από την πρωθυπουργία, δεν αποκλείεται ο σύντροφος Ανδρουλάκης να θέλει να γίνει ο Καμμένος του Πολάκη σε μια κυβερνητική συμμαχία ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).
Φυσικά δεν πρέπει αν αποκλείουμε να γίνει ο Καμμένος του Τσακαλωτου ή ο Καμμένος της Αχτσιόγλου ή ο Καμμένος του Σκουρλέτη και γενικά ο Καμμένος όποιου συντροφου δεν είναι ο Τσίπρας.
Βέβαια, αν κρίνουμε από το ύφος των μέχρι τώρα δηλώσεων του, δεν αποκλείεται ο σύντροφος Ανδρουλάκης να πιστεύει ότι...
πρωθυπουργός της χώρας πρέπει να είναι καποιος από το τρίτο (αν η φούσκα δεν ξεφουσκώσει) κόμμα, δηλαδή ο εαυτός του.
Θα είναι φυσικά το ίδιο με το να είναι πρωθυπουργός ο Αλέκσης (επίσης προϊόν κομματικού σωλήνα, επίσης χωρίς καμία ιδιαίτερη γνώση πέραν της επιβίωσης στις εσωκομματικές μάχες, ούτε καν ξένων γλωσσών) αλλά με κρητική προφορά.
Δηλαδή κάτι σαν Τσίπρας+ ή Τσίπρας 2.0 ή Τσίπρας the Synteknos edition. Και μπράβο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου