Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Προχθες συμπληρώθηκε ένας μήνας πολέμου στην Ουκρανία. Το μέλλον είναι άδηλο, όποια κι αν είναι η έκβασή του. Εν τω μεταξύ οι νεκροί, ακόμη κι αν είναι άμαχοι, συσσωρεύονται. Ο πολεμόχαρος ηγεμόνας απειλεί με χρήση πυρηνικών. Το ύστατο όπλο, ο απόλυτος τρόμος πάνω από τον πλανήτη. Οι περισσότεροι, μάλλον για να εξορκίσουν τον φόβο τους, εκτιμούν ότι δεν θα τα χρησιμοποιήσει. Oμως το είπε. Και μάλιστα πρόσθεσε ότι θα το κάνει μόνον αν απειληθεί η χώρα του.
Ποιος θα το κρίνει αυτό;
Προφανώς ο ίδιος. Oπως ο ίδιος έκρινε ότι έπρεπε να εισβάλει στην Ουκρανία επειδή τον απειλούσε. Και μέχρι την παραμονή της εισβολής, πολλοί εκτιμούσαν ότι δεν θα το κάνει. Και το έκανε. O,τι κι αν γίνει, το θέμα έχει ανοίξει. Και το άνοιξε ένας ηγεμόνας της Ανατολής, πνευματικό παιδί του Στάλιν και της ρωσικής ορθοδοξίας, που πιστεύει ότι το γένος των Σλάβων είναι προορισμένο να σώσει τον κόσμο από τη διαφθορά της Δύσης.
Και μόνον αυτό δείχνει ότι ο ορθολογισμός του, στον βαθμό που λειτουργεί, δεν είναι ίδιος με τον ορθολογισμό της πολιτικής ηγεσίας της Δύσης, ακόμη και του Μπόρις Τζόνσον.
Ο Πούτιν έκανε δύο λάθη στρατηγικής.
Το πρώτο είναι ότι υποτίμησε τους αντιπάλους του. Αποκαλούσε τον Ζελένσκι νεοναζί τοξικομανή. Μέσα σε ένα μήνα έχει αναδειχθεί σε ήρωα του καιρού μας. Απεφάνθη πως οι Ουκρανοί δεν είναι έθνος. Αποδείχθηκε ότι δεν διστάζουν να δώσουν τη ζωή τους προκειμένου να σώσουν το έθνος τους από την υποδούλωση. Υποτίμησε την Ευρώπη. Πίστεψε ότι την κρατάει με την ενέργεια που της παρέχει και ότι η ίδια θα συνεχίσει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Κατάφερε να την ξυπνήσει.
Το δεύτερο είναι ότι υπερτίμησε τις δυνάμεις του. Ο στρατός του αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Τα άρματα μάχης του έχουν καταναλώσει τόνους πυρομαχικά και βενζίνη, και το μόνο που έχουν καταφέρει, εκτός από τις καταστροφές, είναι να προελαύνουν στα έρημα χωράφια του σιτοβολώνα. Ο μέγας στρατηγός αποδείχθηκε αδέξιος χρήστης της τέχνης του. Και γι’ αυτό έχει πεισμώσει. Και γι’ αυτό δεν πρέπει να κωφεύουμε στις απειλές του.
Οι θαυμαστές του ανά τον κόσμο μοιάζουν με τυφλοπόντικες που έχουν χάσει το αζιμούθιό τους.
Πώς είναι δυνατόν ο φόβος και ο τρόμος της Δύσης να μην μπορεί να «συνετίσει» μια χώρα στα σύνορά του;
Τρέχουν πέρα-δώθε και ο Νταλάρας τραγουδάει για την ειρήνη. Ωραία λέξη η ειρήνη, σαν τον άνθρωπο, τον έρωτα, τη νιότη, την ίδια τη ζωή. Στην πραγματικότητα εύχονται να καταρρεύσει, επιτέλους, το ηθικό των Ουκρανών, να πάψουν να αντιστέκονται στον εισβολέα και να συνθηκολογήσουν.
Δυστυχώς, ένα μήνα μετά την εισβολή, μόνον αυτό σημαίνει η ειρήνη.
Και ...
οι τυφλοπόντικες τραγουδούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου