Του Κώστα Στούπα
Τα γεγονότα στην Ουκρανία θυμίζουν σε αρκετά σημεία την ελληνική επανάσταση.
Μια μεγάλη δύναμη επιτίθεται απροκάλυπτα και απρόκλητα σε μια μικρότερη χώρα, η οποία μόλις βρήκε την ευκαιρία επέλεξε να αποχωρήσει από την πρώην αυτοκρατορία της πρώτης όταν αυτή κατέρρευσε λόγω εσωτερικής σήψης...
Δυο δεκαετίες αργότερα η Ρωσία ανέκαμψε ή έστω νομίζει πως ανέκαμψε και προσπαθεί να ανασυγκροτήσει την αυτοκρατορία της.
Εν τω μεταξύ, οι περισσότερες χώρες που είχαν βρεθεί κάτω από την μπότα της "Σοβιετίας", μετά από τις συμφωνίες του Στάλιν με τους Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ, άδραξαν την ευκαιρία και απομακρύνθηκαν από τη Ρωσία, γιατί το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο της δεν ευνοεί την ευημερία, τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Μπορεί κάποιοι να εντοπίζουν προβλήματα και αδυναμίες στις δυτικές δημοκρατίες αλλά αυτά δεν μοιάζουν παρά με "παρωνυχίδες" σε σύγκριση με τις τριτοκοσμικές συνθήκες του ασιατικού δεσποτισμού είτε τούτος ενδύεται κομμουνιστικό μανδύα, είτε καπιταλιστικό.
Το γεγονός πως οι χώρες και οι άνθρωποι περί την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ παραχωρούν "γη και ύδωρ" προκειμένου να γίνουν δεκτοί στην οικογένεια των δυτικών δημοκρατιών αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της διαφοράς που έχουν τα δυο μοντέλα.
Όπως συμβαίνει και με την περίπτωση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, η Ουκρανία αποτελεί έναν παράγοντα που φαλκιδεύει την αίσθηση ασφάλειας αλλά και την ασφάλεια της ίδιας της μεγάλης δύναμης στην οποία ανήκε παλαιότερα η χώρα του Δνείπερου.
Η Δύση στήριξε την ελληνική επανάσταση ακριβώς γιατί αποτελούσε έναν παράγοντα άσκησης πίεσης και ελέγχου της παραπαίουσας παλαιότερα Οθωνικής αυτοκρατορίας και της Τουρκίας αργότερα ως διαδόχου της.
Όταν η Δύση στήριξε τους ευφυείς διπλωματικούς σχεδιασμούς του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο ελληνικός στρατός προσέγγισε μέχρι και τα περίχωρα της Άγκυρας. Όταν την απέσυρε με πρόφαση τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, προέκυψε η πανωλεθρία του ’22.
Όταν η Τουρκία την τελευταία δεκαετία επέλεξε να απομακρυνθεί από τη Δύση προκειμένου να παίξει τον ρόλο μιας ανεξάρτητης περιφερειακής δύναμης, οι δυτικοί αναβάθμισαν τον ρόλο της Ελλάδας με την παράκαμψη των Στενών του Ελλησπόντου μέσω της Αλεξανδρούπολης.
Εύλογα λοιπόν η Τουρκία αισθάνεται την Ελλάδα σαν μια λόγχη που αγγίζει τα πλευρά της. Τούτο όμως δεν τη νομιμοποιεί να την εξουδετερώσει συντρίβοντάς την στρατιωτικά.
Η ομοιότητα όμως της ουκρανικής επανάστασης σήμερα με την ελληνική πριν από 200 χρόνια έγκειται κυρίως στον ηρωισμό και την αυτοθυσία που επιδεικνύουν οι Ουκρανοί, ανθιστάμενοι σε μια κατά πολύ ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή, χωρίς να υπολογίζουν τις καταστροφές που υπόκειται ο τόπος τους.
Αν η Ουκρανία είχε πέσει αμαχητί τις πρώτες δυο-τρεις μέρες και ο ηθοποιός που έχουν εκλέξει για πρόεδρο μαζί με την κυβέρνηση και την ελίτ της χώρας είχαν δραπετεύσει στο εξωτερικό, ο Πούτιν θα είχε νικήσει...
Αν είχε συμβεί αυτό, το οποίο ήταν και το επικρατέστερο σενάριο, ο Πούτιν θα είχε νικήσει και την Ουκρανία, την Ευρώπη και τη Δύση συνολικότερα.
Οι επικοινωνιακές δεξιότητες του Ζελένσκι και το σθένος που επιδεικνύουν οι Ουκρανοί όμως έχουν αντιστρέψει εντελώς τα δεδομένα. Ο Πούτιν έχει χάσει αυτόν τον πόλεμο σχεδόν από την 2-3η μέρα. Ακόμη και να επικρατήσει στρατιωτικά η διατήρηση της κατοχής αυτής της χώρας θα έχει τεράστιο κόστος.
Επιπλέον το σθένος και ο ηρωισμός που επιδεικνύουν οι Ουκρανοί και η ηγεσία τους έχει κινητοποιήσει μια τεράστια μερίδα της κοινής γνώμης σε όλες τις χώρες της Δύσης. Οι κυβερνήσεις των δημοκρατιών της Δύσης ακόμη και αν δεν θα το ήθελαν, αναγκάζονται να στηρίζουν όλο και περισσότερο την ουκρανική αντίσταση.
Κατά έναν ανάλογο τρόπο το σθένος που επέδειξαν οι Έλληνες τους πρώτους μήνες της επανάστασης συγκίνησε τους φιλελεύθερους κύκλους της Δύσης οι οποίοι πίεζαν όλο και περισσότερο τις κυβερνήσεις τους να στηρίξουν ένα μικρό και ιστορικό έθνος έναντι του δυνάστη του.
Στις αρχές του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, τα έξυπνα κινητά και τα βιντεοκλίπ με τα οποία από τη μία εμψυχώνει τους Ουκρανούς ο πρόεδρος Ζελένσκι και από την άλλη κερδίζει τη συμπάθεια της Δύσης.
Το ’21 υπήρχαν σκληροτράχηλοι στρατηγοί όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μπότσαρης κλπ., αλλά υπήρχαν και κοσμοπολίτες όπως ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο οποίος γνώριζε σε ποιες εφημερίδες της Ευρώπης έπρεπε να στείλει κείμενα για δημοσίευση.
Γνώριζε ακόμη ποιες λέξεις έπρεπε να χρησιμοποιήσει προκειμένου να συγκινήσει αυτούς που θεωρούσε πως αποτελούσαν τον στόχο, προκειμένου να πιέσουν για να αλλάξει υπέρ της Ελλάδας το κλίμα.
Τούτο σήμερα μπορεί να μοιάζει εύκολο. Πριν από 200 χρόνια όμως μια ευρωπαϊκή εφημερίδα έκανε μήνες για να φτάσει μέχρι τις επαρχίες της "Οθωμανίας" ενώ η συντριπτική πλειοψηφία ήταν αναλφάβητοι.
Πράγματι εκπλήσσομαι με όσους κατηγορούν τον πρόεδρο της Ουκρανίας πως παρέσυρε τον λαό του σε έναν εκ των προτέρων χαμένο αγώνα όπου χύθηκε και θα χυθεί ακόμη περισσότερο αίμα.
Η ίδια κατηγορία θα μπορούσε να ισχύει για τους ηγέτες της επανάστασης του ’21 ή τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Η θυσία τους όμως παρακίνησε πολλούς άλλους να δράσουν και να αλλάξουν το αποτέλεσμα ενός αγώνα που αρχικά φαινόταν χαμένος.
Αν δεν είχαν υπάρξει οι αιματηρές θυσίες των Ελλήνων θα ακολουθούσε η ναυμαχία του Ναβαρίνου και η εκστρατεία του στρατάρχη Μεζόν που απελευθέρωσε ξανά την Πελοπόννησο από τους Οθωμανούς;
Πώς μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ή τον Παπαφλέσσα που εμψύχωναν τους Μοραΐτες να αντισταθούν στον Ιμπραήμ;
Πώς μπορεί να κατηγορήσει τον Τσώρτσιλ που ξεσήκωσε τους Βρετανούς να αποφύγουν μια ατιμωτική συμφωνία με τον Χίτλερ, έχοντας το κεφάλι τους στο στόμα του λύκου;
Συνέλθετε... οι στιγμές που ζούμε θα μείνουν στην ιστορία!
Για άλλη μια φορά πρέπει...
Τα γεγονότα στην Ουκρανία θυμίζουν σε αρκετά σημεία την ελληνική επανάσταση.
Μια μεγάλη δύναμη επιτίθεται απροκάλυπτα και απρόκλητα σε μια μικρότερη χώρα, η οποία μόλις βρήκε την ευκαιρία επέλεξε να αποχωρήσει από την πρώην αυτοκρατορία της πρώτης όταν αυτή κατέρρευσε λόγω εσωτερικής σήψης...
Δυο δεκαετίες αργότερα η Ρωσία ανέκαμψε ή έστω νομίζει πως ανέκαμψε και προσπαθεί να ανασυγκροτήσει την αυτοκρατορία της.
Εν τω μεταξύ, οι περισσότερες χώρες που είχαν βρεθεί κάτω από την μπότα της "Σοβιετίας", μετά από τις συμφωνίες του Στάλιν με τους Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ, άδραξαν την ευκαιρία και απομακρύνθηκαν από τη Ρωσία, γιατί το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο της δεν ευνοεί την ευημερία, τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Μπορεί κάποιοι να εντοπίζουν προβλήματα και αδυναμίες στις δυτικές δημοκρατίες αλλά αυτά δεν μοιάζουν παρά με "παρωνυχίδες" σε σύγκριση με τις τριτοκοσμικές συνθήκες του ασιατικού δεσποτισμού είτε τούτος ενδύεται κομμουνιστικό μανδύα, είτε καπιταλιστικό.
Το γεγονός πως οι χώρες και οι άνθρωποι περί την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ παραχωρούν "γη και ύδωρ" προκειμένου να γίνουν δεκτοί στην οικογένεια των δυτικών δημοκρατιών αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της διαφοράς που έχουν τα δυο μοντέλα.
Όπως συμβαίνει και με την περίπτωση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, η Ουκρανία αποτελεί έναν παράγοντα που φαλκιδεύει την αίσθηση ασφάλειας αλλά και την ασφάλεια της ίδιας της μεγάλης δύναμης στην οποία ανήκε παλαιότερα η χώρα του Δνείπερου.
Η Δύση στήριξε την ελληνική επανάσταση ακριβώς γιατί αποτελούσε έναν παράγοντα άσκησης πίεσης και ελέγχου της παραπαίουσας παλαιότερα Οθωνικής αυτοκρατορίας και της Τουρκίας αργότερα ως διαδόχου της.
Όταν η Δύση στήριξε τους ευφυείς διπλωματικούς σχεδιασμούς του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο ελληνικός στρατός προσέγγισε μέχρι και τα περίχωρα της Άγκυρας. Όταν την απέσυρε με πρόφαση τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, προέκυψε η πανωλεθρία του ’22.
Όταν η Τουρκία την τελευταία δεκαετία επέλεξε να απομακρυνθεί από τη Δύση προκειμένου να παίξει τον ρόλο μιας ανεξάρτητης περιφερειακής δύναμης, οι δυτικοί αναβάθμισαν τον ρόλο της Ελλάδας με την παράκαμψη των Στενών του Ελλησπόντου μέσω της Αλεξανδρούπολης.
Εύλογα λοιπόν η Τουρκία αισθάνεται την Ελλάδα σαν μια λόγχη που αγγίζει τα πλευρά της. Τούτο όμως δεν τη νομιμοποιεί να την εξουδετερώσει συντρίβοντάς την στρατιωτικά.
Η ομοιότητα όμως της ουκρανικής επανάστασης σήμερα με την ελληνική πριν από 200 χρόνια έγκειται κυρίως στον ηρωισμό και την αυτοθυσία που επιδεικνύουν οι Ουκρανοί, ανθιστάμενοι σε μια κατά πολύ ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή, χωρίς να υπολογίζουν τις καταστροφές που υπόκειται ο τόπος τους.
Αν η Ουκρανία είχε πέσει αμαχητί τις πρώτες δυο-τρεις μέρες και ο ηθοποιός που έχουν εκλέξει για πρόεδρο μαζί με την κυβέρνηση και την ελίτ της χώρας είχαν δραπετεύσει στο εξωτερικό, ο Πούτιν θα είχε νικήσει...
Αν είχε συμβεί αυτό, το οποίο ήταν και το επικρατέστερο σενάριο, ο Πούτιν θα είχε νικήσει και την Ουκρανία, την Ευρώπη και τη Δύση συνολικότερα.
Οι επικοινωνιακές δεξιότητες του Ζελένσκι και το σθένος που επιδεικνύουν οι Ουκρανοί όμως έχουν αντιστρέψει εντελώς τα δεδομένα. Ο Πούτιν έχει χάσει αυτόν τον πόλεμο σχεδόν από την 2-3η μέρα. Ακόμη και να επικρατήσει στρατιωτικά η διατήρηση της κατοχής αυτής της χώρας θα έχει τεράστιο κόστος.
Επιπλέον το σθένος και ο ηρωισμός που επιδεικνύουν οι Ουκρανοί και η ηγεσία τους έχει κινητοποιήσει μια τεράστια μερίδα της κοινής γνώμης σε όλες τις χώρες της Δύσης. Οι κυβερνήσεις των δημοκρατιών της Δύσης ακόμη και αν δεν θα το ήθελαν, αναγκάζονται να στηρίζουν όλο και περισσότερο την ουκρανική αντίσταση.
Κατά έναν ανάλογο τρόπο το σθένος που επέδειξαν οι Έλληνες τους πρώτους μήνες της επανάστασης συγκίνησε τους φιλελεύθερους κύκλους της Δύσης οι οποίοι πίεζαν όλο και περισσότερο τις κυβερνήσεις τους να στηρίξουν ένα μικρό και ιστορικό έθνος έναντι του δυνάστη του.
Στις αρχές του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, τα έξυπνα κινητά και τα βιντεοκλίπ με τα οποία από τη μία εμψυχώνει τους Ουκρανούς ο πρόεδρος Ζελένσκι και από την άλλη κερδίζει τη συμπάθεια της Δύσης.
Το ’21 υπήρχαν σκληροτράχηλοι στρατηγοί όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μπότσαρης κλπ., αλλά υπήρχαν και κοσμοπολίτες όπως ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο οποίος γνώριζε σε ποιες εφημερίδες της Ευρώπης έπρεπε να στείλει κείμενα για δημοσίευση.
Γνώριζε ακόμη ποιες λέξεις έπρεπε να χρησιμοποιήσει προκειμένου να συγκινήσει αυτούς που θεωρούσε πως αποτελούσαν τον στόχο, προκειμένου να πιέσουν για να αλλάξει υπέρ της Ελλάδας το κλίμα.
Τούτο σήμερα μπορεί να μοιάζει εύκολο. Πριν από 200 χρόνια όμως μια ευρωπαϊκή εφημερίδα έκανε μήνες για να φτάσει μέχρι τις επαρχίες της "Οθωμανίας" ενώ η συντριπτική πλειοψηφία ήταν αναλφάβητοι.
Πράγματι εκπλήσσομαι με όσους κατηγορούν τον πρόεδρο της Ουκρανίας πως παρέσυρε τον λαό του σε έναν εκ των προτέρων χαμένο αγώνα όπου χύθηκε και θα χυθεί ακόμη περισσότερο αίμα.
Η ίδια κατηγορία θα μπορούσε να ισχύει για τους ηγέτες της επανάστασης του ’21 ή τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Η θυσία τους όμως παρακίνησε πολλούς άλλους να δράσουν και να αλλάξουν το αποτέλεσμα ενός αγώνα που αρχικά φαινόταν χαμένος.
Αν δεν είχαν υπάρξει οι αιματηρές θυσίες των Ελλήνων θα ακολουθούσε η ναυμαχία του Ναβαρίνου και η εκστρατεία του στρατάρχη Μεζόν που απελευθέρωσε ξανά την Πελοπόννησο από τους Οθωμανούς;
Πώς μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ή τον Παπαφλέσσα που εμψύχωναν τους Μοραΐτες να αντισταθούν στον Ιμπραήμ;
Πώς μπορεί να κατηγορήσει τον Τσώρτσιλ που ξεσήκωσε τους Βρετανούς να αποφύγουν μια ατιμωτική συμφωνία με τον Χίτλερ, έχοντας το κεφάλι τους στο στόμα του λύκου;
Συνέλθετε... οι στιγμές που ζούμε θα μείνουν στην ιστορία!
Για άλλη μια φορά πρέπει...
να σταθούμε με τη σωστή πλευρά τόσο από άποψη ηθικής όσο και εθνικού συμφέροντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου