Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Σε έξι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης πραγματοποιήθηκαν ισάριθμες έρευνες με κοινές ερωτήσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ετσι αποτυπώθηκε μια συγκριτική καταγραφή της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης (Politico.eu, 16/3).
Θα κρατήσω δύο συμπεράσματα.
Πρώτον, η ευρεία πλειοψηφία χαρακτηρίζει «απαράδεκτη» τη ρωσική εισβολή.
Είναι το 88% στην Ολλανδία, το 86% στην Ισπανία, το 82% στην Γερμανία, το 78% στη Γαλλία και το 71% στην Ιταλία. Από κοντά και το 60% στην Ελλάδα. Μεγάλη πλειοψηφία μεν αλλά λιγότερο συντριπτική σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους.
Δεύτερον, μια μειοψηφία χαρακτηρίζει τη ρωσική εισβολή «απαράδεκτη αλλά κατανοητή».
Είναι το 9% στην Ολλανδία, το 10% στην Ισπανία, το 11% στη Γερμανία, το 13% στη Γαλλία και το 19% στην Ιταλία. Το χρυσό μετάλλιο όμως των «ναιμεναλλάδων» πηγαίνει καθαρά στην Ελλάδα με… 34%!
Πράγμα που σημαίνει ότι το 34% των συμπολιτών μας πιστεύει ότι ναι μεν η εισβολή είναι απαράδεκτη, αλλά ο Πούτιν έχει και τα δίκια του. Σαν να λένε, «εντάξει, δεν έπρεπε να τη σκοτώσει αλλά κι αυτή δεν του μιλούσε καλά».
Ερώτηση κρίσεως. Πώς μπορεί το «απαράδεκτο» να γίνει «κατανοητό»;
Προφανώς δεν μπορεί, εκτός ίσως σε κάποια αρρωστημένα μυαλά.
Που θα θεωρούσαν ενδεχομένως «απαράδεκτη» αλλά «κατανοητή» την εξόντωση των Εβραίων από τον Χίτλερ αφού «οι Εβραίοι είχαν μεγάλη οικονομική δύναμη».
Ή «απαράδεκτη» αλλά «κατανοητή» μια εισβολή της Τουρκίας στα ελληνικά νησιά αφού «βρίσκονται τόσο κοντά στα τουρκικά παράλια».
Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα λειτουργήσει κάθε ταραγμένο μυαλό και τι συμψηφισμούς ή ελαφρυντικά θα βρει για να δικαιολογήσει το «αλλά» του.
Διότι εδώ η έμφαση δεν είναι στο «ναι». Είναι στο «αλλά». Είναι στο πρόσχημα που ακυρώνει το καθαρό «ναι».
Εχω διαβάσει ή ακούσει τον τελευταίο καιρό ατελείωτες αρλουμπολογίες για τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ, τη Δύση, την Ευρώπη ή τον πόλεμο. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση κάθε μεγαλόσχημη ανάλυση είναι εξ ορισμού εκτός θέματος.
Διότι το ερώτημα είναι εξαιρετικά απλό και χωρίς περικοκλάδες. Δικαιούται ή δικαιολογείται μια χώρα να εισβάλει στη διπλανή της ανεξάρτητη χώρα για όποιο πρόσχημα και με όποια δικαιολογία;
Η απάντηση είναι απλή και κατηγορηματική: όχι.
Δεν δικαιούται και δεν δικαιολογείται. Ούτε σήμερα ούτε όταν ο Σαντάμ κατέλαβε το Κουβέιτ (1990) ούτε όταν οι Σοβιετικοί και αργότερα οι Αμερικανοί εισέβαλαν στο Αφγανιστάν.
Στην Ευρώπη, οι τελευταίοι εισβολείς ήταν ο Χίτλερ στη Σοβιετική Ενωση (1941) και η Σοβιετική Ενωση στην Ουγγαρία (1956) και την Τσεχοσλοβακία (1968).
Η σημερινή Ρωσία το έκανε έως τώρα δύο φορές: το 2008 στην Οσετία και το 2014 στην Κριμαία. Τώρα είναι η τρίτη.
Μόνο ο γερουσιαστής Μπένι Σάντερς θα είχε επικαλεστεί την ανοησία «και τι θα έκανε η Αμερική με το Μεξικό;».
Σε έξι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης πραγματοποιήθηκαν ισάριθμες έρευνες με κοινές ερωτήσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ετσι αποτυπώθηκε μια συγκριτική καταγραφή της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης (Politico.eu, 16/3).
Θα κρατήσω δύο συμπεράσματα.
Πρώτον, η ευρεία πλειοψηφία χαρακτηρίζει «απαράδεκτη» τη ρωσική εισβολή.
Είναι το 88% στην Ολλανδία, το 86% στην Ισπανία, το 82% στην Γερμανία, το 78% στη Γαλλία και το 71% στην Ιταλία. Από κοντά και το 60% στην Ελλάδα. Μεγάλη πλειοψηφία μεν αλλά λιγότερο συντριπτική σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους.
Δεύτερον, μια μειοψηφία χαρακτηρίζει τη ρωσική εισβολή «απαράδεκτη αλλά κατανοητή».
Είναι το 9% στην Ολλανδία, το 10% στην Ισπανία, το 11% στη Γερμανία, το 13% στη Γαλλία και το 19% στην Ιταλία. Το χρυσό μετάλλιο όμως των «ναιμεναλλάδων» πηγαίνει καθαρά στην Ελλάδα με… 34%!
Πράγμα που σημαίνει ότι το 34% των συμπολιτών μας πιστεύει ότι ναι μεν η εισβολή είναι απαράδεκτη, αλλά ο Πούτιν έχει και τα δίκια του. Σαν να λένε, «εντάξει, δεν έπρεπε να τη σκοτώσει αλλά κι αυτή δεν του μιλούσε καλά».
Ερώτηση κρίσεως. Πώς μπορεί το «απαράδεκτο» να γίνει «κατανοητό»;
Προφανώς δεν μπορεί, εκτός ίσως σε κάποια αρρωστημένα μυαλά.
Που θα θεωρούσαν ενδεχομένως «απαράδεκτη» αλλά «κατανοητή» την εξόντωση των Εβραίων από τον Χίτλερ αφού «οι Εβραίοι είχαν μεγάλη οικονομική δύναμη».
Ή «απαράδεκτη» αλλά «κατανοητή» μια εισβολή της Τουρκίας στα ελληνικά νησιά αφού «βρίσκονται τόσο κοντά στα τουρκικά παράλια».
Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα λειτουργήσει κάθε ταραγμένο μυαλό και τι συμψηφισμούς ή ελαφρυντικά θα βρει για να δικαιολογήσει το «αλλά» του.
Διότι εδώ η έμφαση δεν είναι στο «ναι». Είναι στο «αλλά». Είναι στο πρόσχημα που ακυρώνει το καθαρό «ναι».
Εχω διαβάσει ή ακούσει τον τελευταίο καιρό ατελείωτες αρλουμπολογίες για τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ, τη Δύση, την Ευρώπη ή τον πόλεμο. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση κάθε μεγαλόσχημη ανάλυση είναι εξ ορισμού εκτός θέματος.
Διότι το ερώτημα είναι εξαιρετικά απλό και χωρίς περικοκλάδες. Δικαιούται ή δικαιολογείται μια χώρα να εισβάλει στη διπλανή της ανεξάρτητη χώρα για όποιο πρόσχημα και με όποια δικαιολογία;
Η απάντηση είναι απλή και κατηγορηματική: όχι.
Δεν δικαιούται και δεν δικαιολογείται. Ούτε σήμερα ούτε όταν ο Σαντάμ κατέλαβε το Κουβέιτ (1990) ούτε όταν οι Σοβιετικοί και αργότερα οι Αμερικανοί εισέβαλαν στο Αφγανιστάν.
Στην Ευρώπη, οι τελευταίοι εισβολείς ήταν ο Χίτλερ στη Σοβιετική Ενωση (1941) και η Σοβιετική Ενωση στην Ουγγαρία (1956) και την Τσεχοσλοβακία (1968).
Η σημερινή Ρωσία το έκανε έως τώρα δύο φορές: το 2008 στην Οσετία και το 2014 στην Κριμαία. Τώρα είναι η τρίτη.
Μόνο ο γερουσιαστής Μπένι Σάντερς θα είχε επικαλεστεί την ανοησία «και τι θα έκανε η Αμερική με το Μεξικό;».
Αν δεν κάνω λάθος, η τελευταία εισβολή των ΗΠΑ στο Μεξικό ήταν το 1846 και έληξε το 1848.
Διότι πίσω από την ανοησία κάθε Σάντερς και κάθε «αλλά» κρύβεται...
η εκχώρηση του δικαιώματος σε κάθε ισχυρό γείτονα να επικυριαρχεί του διπλανού του.
Αυτό διεκδικεί η Ρωσία. Αυτό φοβούνται οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Κι αυτό θα κατακτήσει ο κάθε Ερντογάν ή ο κάθε επίδοξος Πούτιν αν τους αναγνωριστεί το άλλοθι του «αλλά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου